Articles by "Αρθρογραφία"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


από M. K. Bhadrakumar / 16/3/24 

Μετά την επαίσχυντη ήττα της στους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Γαλλία βρέθηκε στη δύσκολη κατάσταση χωρών στριμωγμένων ανάμεσα σε δύο μεγάλες δυνάμεις. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία διόρθωσε αυτή την κατάσταση σχηματίζοντας έναν άξονα με τη Γερμανία στην Ευρώπη.

Παγιδευμένη σε μια παρόμοια κατάσταση, η Βρετανία προσαρμόστηκε σε έναν δευτερεύοντα ρόλο βασιζόμενη στην αμερικανική ισχύ σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά η Γαλλία δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθειά της να ανακτήσει τη δόξα της ως παγκόσμια δύναμη και συνεχίζει να εργάζεται πάνω σε αυτό.

Η αγωνία των Γάλλων είναι κατανοητή καθώς οι πέντε αιώνες δυτικής κυριαρχίας στην παγκόσμια τάξη πλησιάζουν στο τέλος τους. Αυτή η κατάσταση καταδικάζει τη Γαλλία σε μια διπλωματία συνεχώς σε δανεικό χρόνο, διανθισμένη με ξαφνικές εξάρσεις ακτιβισμού.

Αλλά για να είναι ο ακτιβισμός προσανατολισμένος στα αποτελέσματα, πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις όπως η δημιουργία προφίλ ομοϊδεατών ακτιβιστικών ομάδων, ηγετών, συνεργατών, υποστηρικτών και συμπαθούντων - και, το πιο σημαντικό, υποστήριξη και υλικοτεχνική υποστήριξη. Διαφορετικά, ο ακτιβισμός μοιάζει με επιληπτικές κρίσεις, μια ανίατη ασθένεια του νευρικού συστήματος.

Οι ευτυχισμένες μέρες του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στη διεθνή διπλωματία έληξαν με την πρόσφατη διάλυση του γαλλογερμανικού άξονα στην Ευρώπη, η οποία χρονολογείται από τις Συνθήκες της Ρώμης το 1957. Ενώ το Βερολίνο έχει κάνει τον διατλαντικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του, το βάρος της Γαλλίας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις έχει μειωθεί.

Το διακύβευμα της συνάντησης συμφιλίωσης της Παρασκευής είναι υψηλό, καθώς ο Macron ταξιδεύει στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τον καγκελάριο Olaf Scholz, ο οποίος όχι μόνο τον σνόμπαρε αποκλείοντας τη χρήση χερσαίων στρατευμάτων από ευρωπαϊκές χώρες στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά έχει επίσης επιδεινώσει το πρόβλημα των πυραύλων του Τaurus υποστηρίζοντας ότι θα περιλαμβάνει την αποστολή γερμανικού προσωπικού για την υποστήριξη της Ουκρανίας. το οποίο, όπως ανακοίνωσε την Τετάρτη στην Bundestag, είναι απλώς «εκτός συζήτησης» όσο παραμένει καγκελάριος.

Φυσικά, αυτό δεν είναι για να επικρίνουμε την τρομερή διάνοια του Macron - όπως όταν είπε σε μια ωμή συνέντευξη στα τέλη του 2019 στο περιοδικό The Economist ότι η Ευρώπη ήταν «στο χείλος του γκρεμού» και έπρεπε να αρχίσει να σκέφτεται τον εαυτό της στρατηγικά ως γεωπολιτική δύναμη, αλλιώς «δεν είναι πλέον κύριος του πεπρωμένου μας». Η προφητική παρατήρηση του Μακρόν προηγήθηκε του πολέμου στην Ουκρανία κατά τρία χρόνια.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Marianne, η οποία πήρε συνέντευξη από αρκετούς Γάλλους στρατιώτες, ο στρατός πιστεύει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ήδη χαθεί ανεπανόρθωτα. Η Marianne παραθέτει τα λόγια ενός ανώτερου Γάλλου αξιωματικού που δηλώνει χλευαστικά: «Μην κάνετε κανένα λάθος με τους Ρώσους, είμαστε ένας στρατός από μαζορέττες» και η αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο ουκρανικό μέτωπο απλά δεν θα ήταν «λογική». Στο Ελιζέ, ένας ανώνυμος σύμβουλος είπε ότι ο Μακρόν «ήθελε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα. . . (με) λέξεις μεγέθους χιλιοστού και βαθμονομημένες».

Η Natacha Polony, αρχισυντάκτρια της Marianne, έγραψε: «Δεν πρόκειται πλέον για τον Εμανουέλ Μακρόν ή τις ανδροπρεπείς στάσεις του μικρού αφεντικού του. Δεν πρόκειται πλέον καν για τη Γαλλία ή την αποδυνάμωσή της από τυφλές και ανεύθυνες ελίτ. Το ζήτημα είναι αν θα δεχτούμε συλλογικά να πάμε στον πόλεμο σαν υπνοβάτες. Ένας πόλεμος που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα περιοριστεί ή θα περιοριστεί.Πρόκειται για το αν είμαστε πρόθυμοι να στείλουμε τα παιδιά μας να πεθάνουν επειδή οι ΗΠΑ επέμειναν στη δημιουργία βάσεων στα σύνορα της Ρωσίας».
Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο Μακρόν το κάνει αυτό, φτάνοντας στο σημείο να συγκεντρώσει έναν «συνασπισμό των προθύμων» στην Ευρώπη. Αρκετές εξηγήσεις είναι πιθανές, ξεκινώντας από τη στάση του Macron, ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει πολιτικούς πόντους με χαμηλότερο κόστος, υποκινούμενος από προσωπικές φιλοδοξίες και ενδοευρωπαϊκές τριβές με το Βερολίνο.

Αλλά μέχρι πρόσφατα, ο Macron ήταν υπέρ του διαλόγου με τη Μόσχα. Η αντίληψη στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας, είναι ότι ο Macron προσπαθεί να πάει την κρίση στην Ουκρανία σε ένα νέο επίπεδο ανακοινώνοντας δημόσια την ανάπτυξη δυτικών δυνάμεων μάχης κατά της Ρωσίας, η οποία είναι μια προφανής πολιτική χειραγώγηση.

Στο γεωπολιτικό μέτωπο, ο Μακρόν, ο οποίος πριν από λίγο καιρό ζήτησε διάλογο με τη Μόσχα και προσέφερε τη διαμεσολάβησή της, ο οποίος έκανε την περίφημη διακήρυξη μιας «Μεγάλης Ευρώπης» το 2019 και ο οποίος διατηρεί επαφές με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν δίστασε να επικαλεστεί τη διπλωματία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποφύγει την ταπείνωση της Μόσχας. Στη συνέχεια, ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο, επικαλέστηκε τη «βέβαιη ήττα» της Ρωσίας στην Ουκρανία, κλήθηκε να αποφύγει την «ταπείνωση» της Μόσχας, η οποία επανειλημμένα τόνισε την προσκόλλησή της στη διπλωματική μήτρα που αποδίδεται στον Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος ανέθεσε στη Γαλλία τον ρόλο της «γέφυρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης», έχει κλίνει στο άλλο άκρο μιας σκληρής ευρωατλαντικής ρητορικής.

Αυτή η τρομακτική ασυνέπεια μπορεί να θεωρηθεί ότι απορρέει μόνο από τη δυσμενή πορεία των γεγονότων στο σενάριο της ουκρανικής κρίσης, με την προοπτική μιας ρωσικής ήττας στον πόλεμο να μην είναι πλέον ούτε στο ελάχιστο κατανοητή και να αντικαθίσταται από την αυξανόμενη πιθανότητα ότι η ειρήνη μπορεί τελικά να επιτευχθεί μόνο με τους όρους της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, η δυναμική ισχύος στην Ευρώπη αλλάζει δραματικά, γεγονός που, φυσικά, έχει αντίκτυπο στις φιλοδοξίες του Macron να «ηγηθεί της Ευρώπης».

Εν τω μεταξύ, οι ρωσο-γαλλικές σχέσεις έχουν επίσης βιώσει μια φάση έντονου ανταγωνισμού και αντιπαλότητας - ακόμη και αντιπαράθεσης - σε διάφορους τομείς. Για αρχή, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Stéphane Sejournet δήλωσε σε συνέντευξή του στη Le Parisien τον Ιανουάριο ότι η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα είχε ως αποτέλεσμα η Μόσχα να ελέγχει το 30% των παγκόσμιων εξαγωγών σιταριού. Για το Παρίσι, διακυβεύεται η βιωσιμότητα ενός από τους βασικούς τομείς της γαλλικής εθνικής οικονομίας.

Η γαλλική γεωργία χαρακτηρίζεται από μια ιστορία που ξεκίνησε με τους Γαλάτες το 2000 π. Χ. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στη σύγχρονη ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση του 1789, η οποία ανέτρεψε όλες τις πτυχές της γαλλικής κοινωνικής τάξης και οδήγησε στην κατάργηση των προνομίων των ανώτερων τάξεων, ήταν επίσης μια γεωργική επανάσταση, η οποία επέτρεψε μια ευρεία αναδιανομή της γης. Αρκεί να πούμε ότι η προσήλωση των Γάλλων στη γεωργία τους είναι πολύ ισχυρή.

Σήμερα, τα αφρικανικά κράτη αλλάζουν τη δομή των εισαγωγών σιτηρών λόγω των τεχνικών κανονισμών που εισήγαγε η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της πράσινης ατζέντας της και, ως εκ τούτου, οι γάλλοι αγρότες αντιμετωπίζουν αυξανόμενο κόστος, για να μην αναφέρουμε την επικείμενη απώλεια περιφερειακού μεριδίου αγοράς προς όφελος της Ρωσίας.

Αυτό προστίθεται στην πρόσφατη πρόοδο της Ρωσίας στις εξαγωγές όπλων στην αφρικανική ήπειρο. Επίσης, σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, η Γαλλία έχει χάσει έδαφος από τη Ρωσία στην πλούσια σε πόρους περιοχή του Σαχέλ, η οποία είναι παραδοσιακά η πρώην αποικία και παιδική χαρά της. Το γεγονός είναι ότι οι νεοαποικιακές στρατηγικές της Γαλλίας στην Αφρική επικρίνονται όλο και περισσότερο, αλλά το Παρίσι προτιμά να κατηγορεί τη ρωσική ομάδα Wagner, η οποία έχει έρθει για να καλύψει το κενό ασφαλείας στην περιοχή του Σαχέλ, ενώ οι αντιγαλλικές δυνάμεις έχουν αναλάβει την εξουσία σε πολλές χώρες ταυτόχρονα - το Μάλι. Νίγηρας, Μπουρκίνα Φάσο, Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

Σύμφωνα με τις καλύτερες γεωπολιτικές παραδόσεις, η Γαλλία έχει αρχίσει να προβαίνει σε αντίποινα σε περιοχές ευαίσθητες στα ρωσικά συμφέροντα – Αρμενία, Μολδαβία και Ουκρανία – όπου η ρωσική στρατιωτική παρουσία βρίσκεται στο στόχαστρο της Γαλλίας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ουκρανία είναι το πιο στρατηγικό έδαφος όπου ο Macron ελπίζει να ενισχύσει τη γαλλική παρουσία.

Μέσω αυτού, ο Macron ελπίζει να προωθήσει τις φιλοδοξίες του για ηγεσία στην Ευρώπη ως πλοηγός της στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ σε ένα ευρύ τόξο που εκτείνεται από την αφρικανική ήπειρο έως την Υπερκαυκασία, μέσω της Μεσογείου και ενδεχομένως μέχρι το Αφγανιστάν.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο μιας αναπόφευκτης απόσυρσης των ΗΠΑ από την Ευρώπη, καθώς η περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού βγαίνει εκτός ελέγχου και η σιγοβράζουσα αντιπαλότητα με την Κίνα γίνεται ένα πάθος για την Ουάσιγκτον. Ταυτόχρονα, η επιβλητική παρουσία της Ρωσίας στην Ευρώπη αρχίζει να γίνεται έντονα αισθητή, καθώς καθιερώνεται ως η κορυφαία στρατιωτική και οικονομική δύναμη στον στρατηγικό χώρο μεταξύ Βανκούβερ και Βλαδιβοστόκ.
Σήμερα, το παράδοξο είναι ότι ο τότε Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ είχε ήδη προτείνει μια νομικά δεσμευτική πανευρωπαϊκή συνθήκη ασφαλείας το 2008, η οποία θα ανέπτυσσε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη, που θα περιλάμβανε την αναμόρφωση των υφιστάμενων θεσμών και τη δημιουργία νέων θεσμών και κανόνων που ρυθμίζουν τις σχέσεις ασφαλείας στην Ευρώπη σε έναν ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο που εκτείνεται προς τα ανατολικά «από το Βανκούβερ έως το Βλαδιβοστόκ».

Δυστυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενθάρρυναν τους Ευρωπαίους να δουν την « πρωτοβουλία Μεντβέντεφ » ως παγίδα για να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ, τον ΟΑΣΕ, την ΕΕ και άλλους ευρωπαϊκούς φορείς και να απορρίψουν αυτή την υπέροχη ιδέα που θα είχε σταθερά αγκυροβολήσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή σε δεσμευτική αρχιτεκτονική ασφάλειας.



* Ο M.K. BHADRAKUMAR, είναι διεθνούς φήμης δημοσιολόγος, υπηρέτησε επί μακρόν στην διπλωματική υπηρεσία της Ινδίας, μεταξύ άλλων και ως πρεσβευτής στην ΄Αγκυρα και αρθρογραφεί στην Ιστοσελίδα Indian Punch line και στους Asia Times.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Κώστα Λαπαβίτσα

Πολύς λόγος – ξανά – για τη Μεταπολίτευση τις τελευταίες μέρες.

Στο σχετικό συνέδριο της Καθημερινής μαζεύτηκε το ανώτατο πολιτικό προσωπικό και η τεχνοκρατική ηγεσία της χώρας – πρωθυπουργοί, υπουργοί, καθηγητές – και αποφάνθηκε για τα πενήντα χρόνια που πέρασαν.

Πιο ανούσια και κενή ιδεών μάζωξη δύσκολο να φανταστεί κανείς.

Πάνω κάτω όλοι είπαν το ίδιο πράγμα. Γενικώς είμαστε επιτυχημένοι γιατί ανήκουμε στην ΕΕ, αποφύγαμε την απόλυτη καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ, είμαστε στο ΝΑΤΟ και η δημοκρατία μας είναι ισχυρή. Έχουμε βέβαια κάποια προβλήματα γιατί η οικονομική απόδοση της χώρας δεν ήταν καλή. Ο λόγος όμως είναι ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε τις μεγάλες ευκαιρίες που μας προσφέρει η ΕΕ και η ΟΝΕ, κι αυτό επειδή δεν έχουμε συναίνεση και κυριάρχησε ο τρισκατάρατος «λαϊκισμός». Αν ανασκουμπωθούμε θα λύσουμε το πρόβλημα γιατί συνεχίζουμε να έχουμε τεράστιες δυνατότητες.

Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτόν τον χυλό;

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αναπτυξιακό τέλμα, οι ταξικές αντιθέσεις είναι σιωπηλές αλλά έχουν γίνει οξύτατες, η γεωπολιτική θέση της χώρας είναι εξαιρετικά αδύναμη. Την ίδια ώρα το ανώτατο στρώμα της χαριεντίζεται αυτάρεσκα. Καθώς μάλιστα η φούσκα Μητσοτάκη – κυρίως στα ακίνητα – έχει δημιουργήσει μια πλασματική αίσθηση ευημερίας, κολυμπούν ευχάριστα στις φαντασιώσεις τους.

Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρό και επίμονο πράγμα. Κι επειδή μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, καλό είναι να κάνουμε μια σύγκριση της οικονομικής πορείας της χώρας μας με αυτή της Τουρκίας την ίδια μακρά ιστορική περίοδο.

Ο πιο πρόσφορος τρόπος είναι να συγκρίνουμε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν των δύο χωρών.

Ελλάδα, Τουρκία: ΑΕΠ, σε σταθερά δολάρια του 2015


Πηγή: Στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι μονάδες είναι: (Ε+11)=100δις και (Ε+12)=1τρις.


Τι μας δείχνει ο Πίνακας; Συνοπτικά, Ελλάδα και Τουρκία αναπτύσσονταν με παρόμοιους ρυθμούς από το 1960 μέχρι την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973-74. Το ΑΕΠ τους ήταν πολύ κοντά.

Δηλαδή, το οικονομικό μέγεθος της Τουρκίας δεν ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και δεδομένου ότι ο τουρκικός πληθυσμός ήταν πολύ μεγαλύτερος, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν τριπλάσιο ή και τετραπλάσιο του τουρκικού.

Τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να αλλάζουν μετά την πετρελαϊκή κρίση, αλλά η διαφορά έγινε εμφανής μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ το 1981. Η χώρα μας μπήκε σε μακρά περίοδο ιστορικής στασιμότητας. Στην Τουρκία παρατηρήθηκε εκτίναξη χωρίς προηγούμενο.

Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η τουρκική εκτίναξη έγινε ακόμη εντονότερη μετά την τεράστια παγκόσμια κρίση του 2007-9. Την περίοδο αυτή η κυβέρνηση Ερντογάν εφάρμοσε πολιτικές που θεωρήθηκαν «ανορθόδοξες», δηλαδή δεν έκανε αυτό που της ζητούσε το ΔΝΤ και η κυρίαρχη οικονομική σκέψη της Δύσης, εφαρμόζοντας λιτότητα και υψηλά επιτόκια. Την ίδια περίοδο η Ελλάδα εφάρμοσε κατά γράμμα τις οδηγίες του ΔΝΤ, ώστε να παραμείνει με νύχια και με δόντια στην ΟΝΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ορατό δια του γυμνού οφθαλμού. Πλέον, το τουρκικό ΑΕΠ είναι ίσως και πενταπλάσιο του ελληνικού. Και παρά τη μεγάλη αύξηση του πληθυσμού, το τουρκικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι σήμερα κοντά στο ελληνικό, ιδίως μάλιστα αν υπολογιστεί στην βάση της αγοραστικής δύναμης.

Δεν ισχυρίζεται κανείς βέβαια ότι ο τουρκικός καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζει προβλήματα. Και πολλά και μεγάλα είναι, όπως ο πληθωρισμός και η συνεχής πίεση στα διεθνή αποθεματικά. Αλλά η ιστορική επιτυχία είναι αδιάψευστη. Αυτή είναι η παραγωγική βάση πάνω στην οποία η Τουρκία συμπεριφέρεται σήμερα ως περιφερειακή υπερδύναμη και κοιτάει την Ελλάδα υποτιμητικά.

Η ανάπτυξη είναι εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία και οι λόγοι της γιγαντιαίας πλέον απόκλισης της Τουρκίας από την Ελλάδα είναι πολλοί. Εύκολα όμως μπορούμε να καταδείξουμε έναν πολύ βασικό λόγο, χωρίς τις κενές φλυαρίες περί συναίνεσης, «λαϊκισμού» και τα παρόμοια που ακούστηκαν στο συνέδριο.

Ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει. Ο επόμενος πίνακας μας δείχνει τις επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ μετά το 1960.

Ελλάδα, Τουρκία: Επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ


Πηγή: Στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας.


Τι βλέπουμε; Τα χρόνια που το ΑΕΠ των δύο χωρών ήταν κοντά, οι ελληνικές επενδύσεις ήταν αναλογικά πολύ υψηλότερες από τις τουρκικές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, έπεσαν απότομα και μετά στην ουσία βρέθηκαν να λιμνάζουν ως ποσοστό του ΑΕΠ μέχρι τη μεγάλη κρίση του 2007-9. Ακολούθησε πλήρης καταστροφή, με τις επενδύσεις να βρίσκονται σε τραγικά χαμηλό σημείο μέχρι σήμερα.

Αντίθετη είναι η πορεία της Τουρκίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κυρίως στα χρόνια του Ερντογάν, οι επενδύσεις ήταν σημαντικότατες. Για να γίνει η διαφορά ευκολότερα αντιληπτή, δεδομένου ότι το τουρκικό ΑΕΠ είναι πλέον πολλαπλάσιο του ελληνικού, οι συνολικές ετήσιες επενδύσεις στην Τουρκία σήμερα είναι περίπου ίσες σε αξία με ολόκληρο το ελληνικό ΑΕΠ. Ό,τι εμείς παράγουμε σε ένα χρόνο, οι Τούρκοι το επενδύουν.

Με δυο λόγια, βασικός υπεύθυνος για την ιστορική αποτελμάτωση της χώρας μας είναι η αστική της τάξη και η επενδυτική της απραξία. Δεδομένου του τι γίνεται στην Τουρκία, η απόσταση θα μεγαλώσει κι άλλο.

Αντί να συζητήσουν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, οι σοφές κεφαλές του συνεδρίου της Καθημερινής, αντάλλαξαν συγχαρητήρια για τις μεγάλες επιτυχίες τους. Καμία αντίληψη του ιστορικού αδιεξόδου στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα. Αλλά είναι κανόνας όταν μια κοινωνική τάξη χάνει το ιστορικό τρένο να αρχίζει να εθελοτυφλεί και να βαυκαλίζεται.

Η Ελλάδα είναι πλέον στο παγκόσμιο οικονομικό περιθώριο και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι με την οικονομική πολιτική που ακολουθεί θα ξεφύγει. Χρειάζεται επειγόντως δημόσια συζήτηση με ρεαλιστικούς όρους για μια νέα οικονομική πορεία, η οποία σίγουρα θα περιλαμβάνει στοχευμένη πολιτική δημοσίων επενδύσεων και σύγκρουση με την ΕΕ. Το ανώτατο κοινωνικό στρώμα είναι εμφανώς ανίκανο να την κάνει. Πρέπει να κινητοποιηθούν άλλες δυνάμεις, κοινωνικές, πολιτικές και πνευματικές.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Συνταρακτικές αποκαλύψεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας για το δυστύχημα των Τεμπών δίνουν νέα τροπή στην υπόθεση. Όπως αποδεικνύεται, οι εκρηκτικές ουσίες που ανιχνεύτηκαν στα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας χρησιμοποιούνται όχι μόνο για την νόθευση καυσίμων ή ποτών αλλά και για στρατιωτική χρήση.

Άνθρωποι με γνώση της υπόθεσης και της δικογραφίας εκτιμούν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά είναι πιθανό να εξηγεί την «επιχείρηση συγκάλυψης από την κυβέρνηση».

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Κυριακάτικη Δημοκρατία», ο προορισμός του «παράνομου φορτίου ξυλολίου και τολουόλης παραμένει άγνωστός». Ποια διαδρομή, δηλαδή, θα ακολουθούσε, ενδεχομένως και εκτός συνόρων, μετά την άφιξή του στην Αθήνα.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι έχουν βρεθεί υπολείμματα από ξυλόλιο, τολουόλιο και άλλους διαλύτες. Επίσης δεν αμφισβητείται ότι υπήρξε τριπλή έκρηξη με την τελευταία και πιο μεγάλη να θυμίζει εικόνες από πολεμικά πεδία και να δημιουργεί ένα χημικό μανιτάρι ύψους 80-120 μέτρων.

Αποδείξεις που έρχονται στο φως δείχνουν πως αυτές οι ύλες βρέθηκαν μόνο στην εμπορική αμαξοστοιχία, που κυβέρνηση, Περιφέρεια και Αρχές έδωσαν ανεξήγητη εντολή να απομακρυνθεί από τα ξημερώματα της 2ας Μαρτίου κιόλας. Έκτοτε η τύχη των βαγονιών αναζητείται από τους συγγενείς.

Οι αναλύσεις του Χημείου του Κράτους

Σύμφωνα με τις αναλύσεις του Χημείου του Κράτους, που έγιναν με μεγάλη καθυστέρηση, αμέλεια των ανακριτικών Αρχών και καταστροφή των πειστηρίων, αφορούσαν συνολικά 12 ελέγχους σε βαγόνια της εμπορικής και της επιβατικής αμαξοστοιχίας. Τα επτά εξ αυτών των δειγμάτων αφορούσαν την εμπορική αμαξοστοιχία. Όπως υποστηρίζει η εφημερίδα ο έλεγχος του Χημείου του Κράτους στις 28 Απριλίου 2023 σε δείγμα στην εξωτερική επιφάνεια της δεύτερης ηλεκτράμαξας της εμπορικής ανιχνεύτηκε ξυλόλιο. Στην ίδια ηλεκτράμαξα βρέθηκε, σύμφωνα με άλλη δειγματοληψία, και μεθυλοβενζόλιο, δηλαδή τολουόλη.

Στην πρώτη ηλεκτράμαξα της εμπορικής εντοπίστηκαν τόσο το ξυλόλιο όσο και η τολουόλη και σε ακόμα ένα δείγμα της ίδια ηλεκτράμαξας πάλι η τολουόλη. Αντίθετα, στα πέντε δείγματα που ανέλυσε το Χημείο του Κράτους από την επιβατική αμαξοστοιχία, στην οποία απανθρακώθηκαν από την έκρηξη-μανιτάρι τουλάχιστον 27 επιβάτες, δεν υπήρξαν πουθενά ούτε ξυλόλιο ούτε τολουόλη.

Όμως, έρχεται στην δημοσιότητα ακόμα μια σημαντική παράμετρος. Αν και η Hellenic Train διαβεβαίωνε, δια της υπογραφής Καποτόρτο, ο οποίος παραπέμπεται τώρα για ψευδορκία, ότι υπήρχαν συνολικά 15 βαγόνια στην εμπορική αμαξοστοιχία, σε όλες τις αεροφωτογραφίες διακρίνονται 14. Αρχικά δύο ήταν οι μηχανές, τρία βαγόνια μετέφεραν σίδερα, έξι τρόφιμα κ.α., δυο σύρματα, ενώ δύο ήταν κενά. Το ένα βαγόνι-κοντέινερ που λείπει, ως εξαϋλωμένο πιθανότατα από έκρηξη, αφού δεν ήρθε σε μετωπική σύγκρουση, είναι πίσω από τις μηχανές. Διακρίνεται μόνο η πλατφόρμα, ενώ το κοντέινερ δεν υπάρχει. Ουδέποτε δόθηκε χρόνος να ληφθούν δείγματα από το πλήρως κατεστραμμένο βαγόνι, αφού αμέσως μετακινήθηκε, όπως και όλη η εμπορική αμαξοστοιχία. Εκεί στρέφεται τώρα, σύμφωνα με πληροφορίες, η διερεύνηση της πλευράς των συγγενών. Να σημειωθεί ότι πρόσφατα εμπειρογνώμονας έκανε λόγο για τρία βαγόνια της εμπορικής τα οποία δεν έχουν ανευρεθεί σε κάποιο σημείο για να γίνουν έλεγχοι έστω και τώρα.


Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Κυριακάτικη Δημοκρατία»
Ακατάλληλες οι ειδικότητες πραγματογνώμων στο επίσημο πόρισμα

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Σύμφωνα με την «Κυριακάτικη Δημοκρατία», η εισαγωγή ξυλολίου από το εξωτερικό θεωρείται νόμιμη, συνεπώς ένα παράνομο και κρυφό φορτίο σημαίνει και περισσότερα, ανώφελα ρίσκα για τους λαθρέμπορους. Εντύπωση προκαλεί ότι από την πρώτη στιγμή οι αρχές έδιναν στα ΜΜΕ μόνο αυτή την εξήγηση. Για ποιον λόγο όμως να συντονιστεί μια τέτοια γιγάντια επιχείρηση συγκάλυψης όταν πολύ συχνά οι Αρχές συλλαμβάνουν παρτίδες ξυλολίου για τυπική νόθευση καυσίμων;

Δεύτερον όταν οι ανακριτικές Αρχές ζήτησαν πρόσφατα από το τελωνείο στα σύνορα με τη Βουλγαρία να ελέγξουν την ποιότητα του ξυλολίου που ανιχνεύτηκε στα Τέμπη, η απάντηση ήταν σχεδόν σοκαριστική: Η καθαρότητα του ξυλολίου ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα, στο 95%!

Τρίτον, για ποιον λόγο οι ανακριτικές Αρχές αμέλησαν το πρώτο διάστημα να ζητήσουν το βιντεοληπτικό υλικό από τη φόρτωση και την διαδρομή των τρένων, κάτι που έγινε έπειτα από μήνες, όταν μια ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι ισχυρίστηκε ότι η καταγραφή έχει καταστραφεί. Τέταρτον, η επίσημη δικαστική πραγματογνωμοσύνη που ζήτησαν οι ανακριτικές Αρχές έγινε από έναν ηλεκτρολόγο μηχανικό (Μπατζόπουλος) κι έναν μηχανολόγο μηχανικό (Βασιλάκος) κι όχι από χημικό μηχανικό με γνώση για το πώς δρουν αυτές οι δυνάμει εκρηκτικές ουσίες, κάτι που συνιστά σκάνδαλο και ελλιπέστατο πόρισμα.

Σύμφωνα με την επίσημη αλληλογραφία, ο πύραρχος Κίτσος απαντά για λογαριασμό της Πολιτικής Προστασίας στον εφέτη ανακριτή Μπακαΐμη στις 23 Μαρτίου 223 για τον ορισμό πραγματογνωμόνων ότι «δεν υπάρχουν στην υπηρεσία μας ειδικοί επιστήμονες με την ειδικότητα του χημικού μηχανικού ή ανάλογης ειδικότητας με τις κατάλληλες ειδικές γνώσεις προκειμένου να ληφθούν και να εξεταστούν δείγματα εδάφους – υπεδάφους, επιφανειών – υπολειμμάτων από το χώρο σύγκρουσης αλλά και των καμένων μερών των αμαξοστοιχιών».

Έτσι, στις 20 Ιουνίου 2023 ο Κίτσιος στέλνει στο Εφετείο μια δικαστική πραγματογνωμοσύνη από μηχανολόγο μηχανικό και ηλεκτρολόγο μηχανικό. Κι ενώ ο ανακριτής ζητά χημικό μηχανικό, παραλαμβάνει εν τέλει ένα πόρισμα δίχως αξία σχετικά με το τι προκάλεσε την έκρηξη.


Τα χημικά εγκαύματα των πυροσβεστών και η παρουσία της… Αεροπορίας

Στις ιατρικές γνωματεύσεις που παραδόθηκαν από την Πυροσβεστική στους ανακριτές, υπάρχουν βαριά εγκαύματα πυροσβεστών κάτω από τις στολές τους, οι οποίες παρέμειναν άθικτες κι ενώ βρίσκονταν μακριά από τις εστίες φωτιάς. Σε ιατρική γνωμάτευση από το Θριάσιο αναφέρεται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να προκληθεί μόνο από χημικές ουσίες, πολυκυκλικούς υδρογονάνθρακες, ενώσεις όπως το υδροχλώριο, το υδροκυάνιο κ.α. Συμπεραίνει ότι πρόκειται για χημικές ουσίες. Ακόμα ένα στοιχείο που προκαλεί ερωτήματα περιλαμβάνεται στο εξώδικο του Αγοραστού. Εκεί αναφέρεται ότι στις συνεδριάσεις του Συντονιστικού Οργάνου Πολιτικής Προστασίας έδιναν παρουσία όχι μόνο ο υποδιοικητής της 1ης Στρατιάς, αλλά και ο αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας. Η επίκληση του πρωτοκόλλου διερεύνησης σιδηροδρομικών και αεροπορικών δυστυχημάτων θα μπορούσε να ευσταθεί για α δικαιολογήσει αυτές τις παρουσίες, αλλά μόνο αν είχε ακολουθηθεί όλη η προβλεπόμενη διαδικασία, κάτι που δεν συνέβη με συνέπεια την καταστροφή στοιχείων από την Κυβέρνηση και την Περιφέρεια.



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη 

Σήμερα κλείνει χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη, και η Ελλάδα θρηνεί τα 57 αθώα θύματα, αλλά και τις οικογένειές τους, που στερήθηκαν για πάντα το μέλλον μαζί τους.

Στα τρία άρθρα μου για το δραματικό αυτό συμβάν (Newsbreak 2 και 8 Φεβρουαρίου και SLpress 22 Φεβρουαρίου) το εκλαμβάνω ως έγκλημα εξ αμελείας, που αποδίδεται στα καταστρεπτικού περιεχομένου Μνημόνια, στην ιδιωτικοποίηση/ξεπούλημα των ελληνικών σιδηροδρόμων, αλλά και στον γενικότερα ανεύθυνο τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων του τόπου μας. Αυτός χαρακτηρίζεται φευ από ανείπωτης έκτασης προχειρότητα, έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού, μη τήρηση ανειλημμένων υποχρεώσεων, εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων, «δεν βαριέσαι» και βέβαια πάντοτε από αφελή υπεραισιοδοξία ότι όλα εξελίσσονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αρχικά το έγκλημα των Τεμπών εμφανίστηκε ως εξ αμελείας.

Γύρω από το έγκλημα των Τεμπών υπήρχαν, από ην αρχή, ορισμένες βαριές σκιές, όπως η επιμονή «κατασκευής εγκληματιών» ανάμεσα στους πιο χαμηλόβαθμους υπαλλήλους, ενώ ταυτόχρονα οι πραγματικοί ένοχοι παρέμεναν στο απυρόβλητο. Όπως η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για το που πήγαν τα χρήματα της ΕΕ, που δόθηκαν για τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών σιδηροδρόμων, που ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Όπως η τάση των αρμοδίων να επιταχυνθεί το κλείσιμο της έρευνας για το τι ακριβώς συνέβη στα Τέμπη. Αλλά, ωστόσο, αυτά και άλλα δεν στήριζαν την κατηγορία περί της ύπαρξης προμελέτης σε αυτό το έγκλημα.

Ωστόσο, τώρα, ένα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, η υπόνοια περί ύπαρξης προμελέτης, επιμένει να απασχολεί τη σκέψη μου, παρότι φυσικά γνωρίζω ότι αυτή, δεν μπορεί να προστεθεί εκ των υστέρων.

Και όμως, η νομικά, ανορθόδοξη αυτή υπόνοια φαίνεται να επιβάλλεται, τελευταίως. Και τούτο, χάρη στα νέα ευρήματα που έρχονται στο φως, εξαιτίας της επιμονής των συγγενών των αδικοχαμένων, στα Τέμπη, να εξεταστούν και πλευρές που μέχρι τώρα παρέμειναν σε συσκότιση. Ακριβώς αυτά που αποκαλύπτονται σε καθημερινή βάση είναι αποτροπιαστικά, και κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούν τον αδόκιμο νομικό όρο μου της εκ των υστέρων, δηλαδή, αναγνώρισης προμελέτης, στο αρχικά εξ αμελείας έγκλημα των Τεμπών.

Πρόκειται για εσκεμμένη απόκρυψη-αλλοίωση-αποπροσανατολισμό-εξαφάνιση αποδεικτικών στοιχείων αυτού του εγκλήματος. Και καθώς λαμβάνω γνώση όλων αυτών, δεν μπορώ να μη σκέπτομαι τον γνωστό Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, που θα απαιτούσε πρωτίστως μη αλλοιωμένα στοιχεία για κάθε εγκληματική πράξη, τη διερεύνηση της οποίας θα αναλάμβανε, προκειμένου να ανακαλύψει τον ή τους δολοφόνους.

Καταρχήν, πιστεύω ότι εξυπακούεται η ανάγκη αίτησης συγνώμης, από πλευράς κάθε αρμοδίου, θα πρόσθετα και κάθε ανθρώπου, που θα είχε άμεση ή έμμεση σχέση με το αποτρόπαιο αυτό συμβάν. Συγνώμη, καταρχήν, από τους συγγενείς των 57 αθώων θυμάτων, και κατά δεύτερο λόγο συγνώμη από ολόκληρη την Ελλάδα, μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα που αμαυρώθηκε ποικιλοτρόπως από αυτή την τραγωδία, και που πενθεί έναν ολόκληρο χρόνο και ειδικότερα σήμερα. Θα θεωρούσα, ακόμη, απολύτως αναγκαία την κάθαρση τού κάθε υπευθύνου, με την αναγνώριση, δημοσίως, το όποιας μορφής σφάλμα του, σημαντικό ή και ασήμαντο, με την ειλικρινή δήλωση της λύπης του, επειδή δεν εκπλήρωσε όπως όφειλε το καθήκον του και με την έκφραση της συντριβής του για ό,τι δραματικό συνέβη.

Αντί, όμως, μιας ειλικρινούς και συλλογικής ανάληψης ευθυνών, που δεν θα επανέφερε στη ζωή τα τραγικά θύματα, αλλά και δεν θα εξαγρίωνε με το δίκαιό τους, τους συγγενείς τους, ένα χρόνο αργότερα από την καταστροφή, ως μοναδικός υπεύθυνος της τραγωδίας προβάλλεται ο σταθμάρχης. Παραμένει φυλακισμένος, διότι θεωρείται επικίνδυνος για πρόκληση και άλλων αξιόποινων πράξεων. Οι λοιποί εμφανείς ή αφανείς ένοχοι, όχι απλώς κρύβονται πίσω από έναν διάτρητο μανδύα αθωότητας, αλλά επιπλέον κάποιοι προβαίνουν σε απρεπή για την περίπτωση σχόλια/δηλώσεις, που εύλογα προκαλούν απόγνωση και οργή στους συγγενείς των θυμάτων, και όχι μόνο..

Ακριβώς, λοιπόν, οι συγγενείς, επειδή έχασαν τις ελπίδες τους, ότι θα ξετυλίγονταν το κουβάρι των ευθυνών αυτού του εγκλήματος, μέσω της κανονικής οδού, και όχι της απόκρυψης και της αλλοίωσης, απευθύνθηκαν στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η αναφορά τους θα συζητηθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στις 18 Μαρτίου. Παράλληλα συγκέντρωσαν 760.000 υπογραφές για την άρση της βουλευτικής ασυλίας υπουργών και βουλευτών. Ο τεράστιος αυτός αριθμός υπογραφών αποδεικνύει τη θερμή συμπαράσταση της κοινωνίας στα όσα φρικώδη υπέστησαν τα θύματα αλλά και οι συγγενείς τους. Αλλά, όμως εύλογα ερωτάται, αν ήταν απαραίτητη, σε κράτος δικαίου, η συλλογή υπογραφών, για το αυταπόδεικτο: την αυτόβουλη δηλαδή αναγνώριση ευθυνών και την τιμωρία των υπευθύνων. Οι ενέργειες, ωστόσο, των συγγενών των θυμάτων, δεν σταματούν εδώ. Διότι, παράλληλα με τη συμβουλή της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, να αναζητήσουν δηλαδή παρηγοριά στην εκκλησία (που είναι δεδομένο ότι το πράττουν ήδη), είναι λογικό να απαιτούν και αποδείξεις για το τι ακριβώς συνέβη στα Τέμπη, την αποφράδα εκείνη ημέρα. Έτσι, αναγκάστηκαν να ορίσουν ειδικό εμπειρογνώμονα, τον κ. Βασ. Κοκοτσάκη.


Πως στοιχειοθετείται η «εκ των υστέρων προμελέτη»

Και, ακριβώς, τα ευρήματα της επιτροπής Βασ. Κοκοτσάκη, και όχι μόνο, πιστεύω ότι δικαιολογούν τον δικό μου νομικό «νεολογισμό», περί της ύπαρξης εκ των υστέρων προμελέτης στο έγκλημα των Τεμπών:

-Αναφέρω, ως πρώτο, το επιμελές μπάζωμα της περιοχής του δυστυχήματος, σε έκταση δύο στρεμμάτων, προκειμένου να εξαφανιστούν ενοχοποιητικά στοιχεία, όπως πιθανόν παράνομη μεταφορά εύφλεκτων υλικών, που προκάλεσε την πυρκαγιά και δολοφόνησε ανθρώπους. Πρόκειται για ολοκληρωτική επιχείρηση συγκάλυψης. Αλήθεια, έγινε γνωστό ποιος ή ποιοι έδωσαν την εντολή του μπαζώματος;

-Δεύτερον, έχουν εξαφανιστεί τρία βαγόνια, που δεν μεταφέρθηκαν όπως τα υπόλοιπα, σε χώρο του ΟΣΕ, για λόγους που μπορεί κανείς να υποθέσει. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει σημαντικά την εξαγωγή πορίσματος και αποτελεί στοιχείο αλλοίωσης δεδομένων.

-Τρίτον, έχουν διαγραφεί κατά αδιευκρίνιστο τρόπο τα όσα είχαν εγγραφεί αυτόματα στα 6 βίντεο που περιείχαν σημαντικότατα στοιχεία, σχετικά με το δυστύχημα, και τα οποία ενδιέφεραν πρωτίστως την έρευνα.

-Τέταρτον, όπως αποκάλυψε η «δημοκρατία», υπήρχε από το 2021 εμπιστευτικό έγγραφο του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ κ. Φ. Τσαλίδη, που προειδοποιούσε τον ΟΣΕ την Κυβέρνηση, για μεγάλο δυστύχημα με Intercity, όπως ακριβώς συνέβη στα Τέμπη, το οποίο όμως (περιέργως) απουσίαζε από τη δικογραφία.. Ωστόσο, ο αρμόδιος πρώην υπουργός διαβεβαίωσε ενώπιον της Εξεταστικής Αρχής ότι δεν είχε ιδέα για την περί ης ο λόγος προειδοποίηση. Αλλά, όταν η αντιπολίτευση έθεσε θέμα ανάγκης για έρευνα τυχόν ψευδορκίας, το σύνολο των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος απέρριψε αυτό το αίτημα της αντιπολίτευσης. Άραγε, γιατί και με ποια δικαιολογία;

-Πέμπτον, υπάρχει και το πρόβλημα του ακατάλληλου σταθμάρχη, αλλά ωστόσο παραμένει άγνωστο το ποιος τον διόρισε. Και παράλληλα, υπάρχει εμφανής αδυναμία εξεύρεσης ενόχων (πλην του σταθμάρχη).

-Έκτον, είναι εμφανής η απουσία, από την εξέταση, βασικών μαρτύρων.


Ο θλιβερός απολογισμός του κράτους δικαίου

Εκτός από τον ανορθόδοξο τρόπο εξασφάλισης των αποδεικτικών στοιχείων του συμβάντος στα Τέμπη, που παραπέμπει πιθανώς σε προσπάθεια δόλιας απόκρυψής τους, ως εξαιρετικά δυσάρεστη συνέπεια των επί μέρους αποκαλύψεων είναι και το πληγέν κύρος του Αρείου Πάγου. Αφορά θεσμό, στον οποίον οι Έλληνες έτρεφαν ακόμη εμπιστοσύνη, σε αντίθεση με την Κυβέρνηση, τα ΜΜΕ κλπ., όπως προκύπτει από πολυάριθμες δημοσκοπήσεις. Εξυπακούεται ότι και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με ειδική αναφορά στην επιχείρηση συγκάλυψης των Τεμπών προκάλεσε πολύ κακό στη φήμη της Δικαιοσύνης. ΚΡΙΜΑ να μη μένει πια τίποτα όρθιο στον τόπο μας.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη 

Είχα προβλέψει, σε προηγούμενο σχετικό μου άρθρο ότι θα υπάρξει συνέχεια, σχετικά με την καταδίκη της πατρίδας μας από την ΕΕ, αναφορικά με τον τρόπο εφαρμογής της δημοκρατίας. Έτσι, αφού κοπάσουν οι εορτασμοί, για τον θρίαμβο των ΛΟΑΤΚΙ, στη συνέχεια της ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου, από τη Βουλή των Ελλήνων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να ασχοληθούμε με ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Υπενθυμίζω ότι εδώ και μερικές ημέρες η ΕΕ καταδίκασε την Ελλάδα για ελλιπή εφαρμογή της δημοκρατίας. Καταδίκη που ήρθε εν αιθρία, διότι όπως είναι γνωστό, η ΕΕ αναγνώριζε στη χώρα μας την ιδιότητα του καλύτερου και πιο υπάκουου μαθητή της και εκθείαζε συχνά, από κοινού με τον πρωθυπουργό μας, το πόσο γρήγορα αναπτύσσεται η οικονομία μας, η οποία αφήνει πίσω της όλες τις λοιπές ευρωπαϊκές οικονομίες.

Ήταν, λοιπόν, φυσικό να περιέλθουμε σε βαθιά θλίψη για την αδικία, χωρίς και να είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε αυτή την τόσο δυσάρεστη αλλαγή στάσης της ΕΕ, απέναντί μας. Ευτυχώς, παρότι αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτές τις ανατροπές, έσπευσε προς βοήθειά μας ο γνωστός Economist, και μάλιστα για δεύτερη φορά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Η πρώτη αφορούσε τη διαπίστωση ότι για το 2023 η Ελλάδα είχε τις καλύτερες επιδόσεις οικονομίας στην ΕΕ, σε κάποιους στιγμιαίους δείκτες (όχι, βέβαια σημαντικούς, αλλά όμως δείκτες). Και μας γέμισε υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Και η δεύτερη παρέμβαση του Economist, έρχεται τώρα, για να επαναφέρει σε τάξη την ΕΕ, δηλώνοντάς της, “κάτω τα χέρια σου από την ελληνική Δημοκρατία”, που έχει τον ζηλευτό αριθμό 20 σε ολόκληρη την υφήλιο!

Η επιλογή ανάμεσα στην καταδίκη της ΕΕ, επειδή ισχυρίζεται ξαφνικά, ότι δεν έχουμε καλή δημοκρατία – και μάλιστα υπάρχει στον ορίζοντα η απειλή να μας περικόψει και κάποια κονδύλια για τιμωρία – και στη θεόπεμπτη δήλωση του Economist, ότι η δημοκρατία μας είναι άμεμπτη, δεν τίθεται φυσικά προς συζήτηση. Εξυπακούεται ότι θα γαντζωθούμε στη γνώμη του Economist, τοσούτω μάλλον που φαίνεται να έχει συνυπολογίσει, στη θετική του κρίση για τη χώρα μας, και την – όπως αποδείχτηκε – αναμενόμενη και με βεβαιότητα ψήφιση του νομοσχεδίου για τους ΛΟΑΤΚΙ που, όπως και να το κάνουμε, αυτόματα μας αναβιβάζει πολλά σκαλοπάτια. στην κλίμακα της δημοκρατίας.
Πλάκωσε και ο Άρειος Πάγος!

Η καλή, όμως, τύχη της Ελλάδας δεν τελειώνει εδώ. Γιατί, στην κρίση μας υπέρ των απόψεων του Economist, σχετικά με την ποιότητα της δημοκρατίας στη χώρα μας, επιβάλλεται να μετρήσει και η οργισμένη τοποθέτηση του Αρείου Πάγου, εναντίον της ΕΕ, που τόλμησε να έχει κακή γνώμη γι’ αυτήν. Καλά της έκανε ο Άρειος Πάγος της ΕΕ, που τόλμησε να αμαυρώσει την Ελλάδα!

Ακούγονται, βέβαια, πολλά για την ασυνήθιστη, οπωσδήποτε, αυτή παρέμβαση του Αρείου Πάγου, όπως ανάμεσα και σε άλλα, το αν έχει αρμοδιότητα να κρίνει και να κατακρίνει θέσεις της ΕΕ, το αν αρκούσε ο αριθμός αρεοπαγιτών και εισαγγελέων του Αρείου Πάγου για να κατακεραυνώσει την απόφαση καταδίκης της χώρας μας από την ΕΕ, το αν, στη δικαιοδοσία του Αρείου Πάγου, υπεισέρχεται και η κρίση για θέματα πολιτικής, όπως και ποιας από τις δύο αυτές αρχές, σε περίπτωση διαφωνίας, υπερισχύει η άποψη.

Καθώς το ζήτημα είναι πατριωτικό, ως Έλληνες, πρώτον επικυρώνουμε χωρίς αμφιβολίες την άποψη του Economist, ότι όχι μόνο δεν έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά επιπλέον είμαστε στην κορυφή των δημοκρατικών χωρών, κατέχοντας την ζηλευτή 20η θέση στην υφήλιο, και δεύτερον τιθέμεθα στο πλευρό του Αρείου Πάγου, που με την αντίδρασή του εναντίον της ΕΕ, ενισχύει τον Economist! Συνεπώς, είναι εκτός συζήτησης να συμφωνήσουμε με την ΕΕ, η οποία κατατάσσεται πια εφεξής στους εχθρούς του Έθνους!

Είδες το καλό παιδί της ΕΕ;

Υπάρχει, όμως, ένα αναπάντητο, όσο και άκρως βασανιστικό ερώτημα: το πως, δηλαδή, και το γιατί, η ΕΕ στράφηκε ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, εναντίον του καλύτερου, του πιο υπάκουου μαθητή της, που μέχρι πριν λίγο τον εκθείαζε για τις πρωτιές και τις θαυμάσιες αναπτυξιακές του επιδόσεις. Επίγειος παράδεισος ήταν η Ελλάδα, στα μάτια της ΕΕ, μέχρι χθες ακόμη! Και ξαφνικά, τώρα, η ΕΕ κονταροχτυπιέται με τον Economist, αλλά και με τον Άρειο Πάγο, αμφισβητώντας την ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί, δυστυχώς, να απαντηθεί, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Εννοώ, ότι αφού ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να πάρει τα ηνία στα χέρια του και να ανακαλέσει στην τάξη την ΕΕ, που τόλμησε να κατηγορήσει την Ελλάδα για ελλιπή και κακοφορμισμένη Δημοκρατία, τώρα φαίνεται να ανοίγεται λεωφόρος δόξας λαμπρής, για την Ελλάδα και για τα μέχρι τώρα καταπιεσμένα δικαιώματά μας. Γιατί, ήρθε, επιτέλους, η πολυπόθητη στιγμή, που αναμέναμε χρόνια: Ο Άρειος Πάγος όρθωσε, επιτέλους το ανάστημά του – και κατατρόπωσε την ΕΕ – που τόλμησε να αμφισβητήσει το πόσο τέλεια δημοκρατική χώρα είμαστε! Και αφού έγινε η αρχή, θα ήταν αδιανόητο να σταματήσει εδώ.

Αντιθέτως, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη η συνέχεια. Δηλαδή, ανάμεσα και σε άλλα, ο Άρειος Πάγος θα απαιτήσει από την ΕΕ, έστω και μετά την πάροδο 14 ετών από την έναρξη των μνημονιακών δεινών της πατρίδας μας, την αποκατάσταση στοιχειώδους δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ιδίως που στο μεταξύ ήρθαν στο φως οι γενεσιουργοί λόγοι της καταστροφής μας, που ήταν η απόφαση να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες με την κατατρόπωση μας. Ο Άρειος Πάγος, τώρα που έγινε η αρχή, θα απαιτήσει ακόμη την άμεση καταβολή, στη χώρα μας, των τεραστίων γερμανικών χρεών από τη ναζιστική κατοχή, που εκτιμώνται σε πάνω από τρισεκατομμύρια ευρώ. Ήταν να γίνει η αρχή.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

από την Geopolintel/ reseauinternational.net 

Ενώ ο Μακρόν μόλις έδωσε 3 δισεκατομμύρια στο ΝΑΤΟ, οι φήμες για πόλεμο εξαπλώνονται σε όλο το στρατιωτικό αρχηγείο της Ευρώπης. Η κατάσταση γίνεται κρίσιμη δεδομένης της δραματοποίησης του καταγγελτικού άλλοθι της απόδοσης του θανάτου του πολιτικού αντιπάλου Ναβάλνι στη Ρωσία. Όλα τα δημοσιογραφικά συντακτικά σχολίασαν αυτό το ψεύτικο ρεφρέν, χωρίς την παραμικρή απόδειξη, για να μας πείσουν να εγκρίνουμε έναν μετωπικό πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας.

Αυτή η απάντηση αντιστοιχεί στη δήλωση του Ντόναλντ Τραμπ που απείλησε να μην υπερασπιστεί πλέον τις ευρωπαϊκές χώρες έναντι της Ρωσίας εάν δεν καταβάλουν τη συνεισφορά τους ύψους 2% του ΑΕΠ τους. Ποιο θα είναι το πρόσχημα ή η μεγάλη επίθεση που ονειρεύονται οι πολεμοκάπηλοι μας για να ζητήσουν την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να κηρύξουν τον πόλεμο στον Πούτιν;

Εν όψει της «βαρειάς» στάσης του ΝΑΤΟ, πρέπει να καταλάβουμε ότι το διεθνές δίκαιο δεν γίνεται πλέον σεβαστό και ότι παρά την αντίθεση των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, που προσπαθούν να σώσουν την ειρήνη, η ατζέντα θα υπαγορευτεί από τις Βρυξέλλες όπου έχει την έδρα του ΝΑΤΟ.

Το κέντρο διοίκησης του μονοπολικού κόσμου έχει μεταφερθεί στην καρδιά της μελλοντικής δημοκρατίας της Ευρώπης, η οποία θα έχει έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και πυρηνική στρατιωτική ικανότητα, χάρη στη μεταφορά της κυριαρχίας της Γαλλίας στην Ευρώπη.

Εάν ο Τραμπ κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2024, ο άξονας του ΝΑΤΟ για την Ευρώπη θα αποστασιοποιηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έχει πλήρεις εξουσίες να ψηφίσει υπέρ του πολέμου.

« Εάν η Ευρώπη δεχθεί επίθεση, δεν θα έρθουμε να σας βοηθήσουμε ». Αυτά είναι τα λόγια που φέρεται να είπε ο Ντόναλντ Τραμπ, τότε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, το 2020 στο φόρουμ του Νταβός στην Ελβετία, απευθυνόμενος στην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Σε περίπτωση επίθεσης από τη Ρωσία, « Δεν θα σας προστάτευα. Μάλιστα, θα τους ενθάρρυνα να σου κάνουν ό,τι θέλουν. Πρέπει να πληρώσεις τα χρέη σου ».

Η Ευρώπη με υπερηφάνεια ανακοινώνει ότι, αν και το μέγεθός τους είναι μέτριο σε σύγκριση με τον αμερικανικό στρατό, « οι εθνικές αμυντικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου ασήμαντες. Μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τρία έχουν περισσότερους από 150.000 στρατιωτικούς: η Γαλλία (205.000), η Γερμανία (184.000) και η Ιταλία (170.000 ).

Η Γαλλία διαθέτει 290 πυρηνικές κεφαλές που επιτρέπει στα 27 μέλη, από τη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2009 (άρθρο 42.7) μέσω μιας ρήτρας αμοιβαίας άμυνας παρόμοιας με το άρθρο 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ, να συνδέονται με πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο.

Η Γαλλία είναι το μόνο έθνος, μεταξύ των 27, που είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέλος του ΝΑΤΟ και εξοπλισμένο με ατομικά όπλα. Το ΗΒ έχει έναν από τους πιο ισχυρούς στρατούς στον κόσμο και θα είναι σημαντικός υποστηρικτής της Ευρώπης.

Άρθρο 42 παράγραφος 7: ρήτρα αμοιβαίας άμυνας « Σε περίπτωση που ένα κράτος μέλος υποστεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη παρέχουν βοήθεια και βοήθεια με όλα τα μέσα που διαθέτουν, σύμφωνα με το άρθρο 51 του τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών. Οι δεσμεύσεις και η συνεργασία σε αυτόν τον τομέα παραμένουν συνεπείς με τις δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν στο πλαίσιο του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, ο οποίος παραμένει, για τα κράτη που είναι μέλη του, το θεμέλιο της συλλογικής τους άμυνας και το φόρουμ για την υλοποίησή του ».

Με αυτό το άρθρο, η Ουκρανία δεν χρειάζεται να είναι μέλος του ΝΑΤΟ για να πυροδοτήσει μια ευρωπαϊκή απάντηση, απλά χρειάζεται να ενσωματωθεί στην ΕΕ. Το ΝΑΤΟ έχει μεταφέρει στην Ευρώπη τη λήψη αποφάσεων για την κήρυξη κοινού πολέμου σε περίπτωση επίθεσης σε ένα μέλος, και η επίθεση με ψεύτικη σημαία φαίνεται σαν δαμόκλειο σπαθί. Αυτή η έκφραση σημαίνει ότι ένας συνεχής ρωσικός κίνδυνος μπορεί να μας χτυπήσει μέσω της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης.

Το 2021, οι 27 της Ευρώπης εγκαινίασαν το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας, με σκοπό την υποστήριξη διακρατικών έργων και τη συνεργασία μεταξύ βιομηχάνων. Μεγαλύτερη στρατηγική αυτονομία για την Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκεται ξεκάθαρα μέσω αυτού του ταμείου, προικισμένου με 7,9 δισ. ευρώ για την περίοδο 2021-2027.

« Η πραγματική προϋπόθεση για να είναι η Ευρώπη αποτελεσματικός στρατιωτικός παράγοντας είναι να συμφωνήσουν οι χώρες της ΕΕ. Αυτό που λείπει είναι πολύ συχνά η πολιτική βούληση και όχι η ικανότητα ».

Nicole Gnesotto, ιστορικός με ειδίκευση στα ευρωπαϊκά θέματα ασφάλειας και στις σχέσεις Ευρώπης και Αμερικής, αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Jacques Delors.

Ο Γενικός Γραμματέας χαιρετίζει την άνευ προηγουμένου αύξηση των αμυντικών δαπανών από τις χώρες του ΝΑΤΟ

Αυτή την Τετάρτη (14 Φεβρουαρίου 2024), ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ ανακοίνωσε τα τελευταία στοιχεία για τις αμυντικές δαπάνες των χωρών του ΝΑΤΟ. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν μια πιο αξιοσημείωτη αύξηση από ποτέ για τις ευρωπαϊκές χώρες της Συμμαχίας και τον Καναδά.

Την παραμονή της συνάντησης των υπουργών Άμυνας, ο Στόλτενμπεργκ ανέφερε ότι από την υιοθέτηση της πρώτης δέσμευσης αμυντικών επενδύσεων το 2014, οι Ευρωπαίοι Σύμμαχοι και ο Καναδάς είχαν καταβάλει πρόσθετη προσπάθεια άνω των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Το 2023, οι αμυντικές δαπάνες σε αυτές τις χώρες αυξήθηκαν κατά 11% σε πραγματικούς όρους. Ο Γενικός Γραμματέας χαιρέτισε αυτή την άνευ προηγουμένου αύξηση και πρόσθεσε ότι το 2024, ο αριθμός των Συμμάχων που αφιερώνουν περισσότερο από το 2% του ΑΕΠ τους στην άμυνα θα πρέπει να αυξηθεί σε 18, ή έξι φορές περισσότερο από το 2014.

« Το 2024, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας θα επενδύσουν συνολικά 380 δισεκατομμύρια δολάρια στην άμυνα, ή, για πρώτη φορά, το ισοδύναμο του 2% του συνδυασμένου ΑΕΠ τους », είπε. Και πρόσθεσε: « Είμαστε πραγματικά στον σωστό δρόμο: οι Ευρωπαίοι Σύμμαχοι ξοδεύουν περισσότερα. Ωστόσο, ορισμένες χώρες μέλη έχουν ακόμη δρόμο να διανύσουν. Πράγματι, στη σύνοδο κορυφής του Βίλνιους, αποφασίστηκε ότι όλοι οι Σύμμαχοι θα πρέπει να πληρούν το κριτήριο του 2% του ΑΕΠ, το οποίο έπρεπε να θεωρηθεί ως ελάχιστο .

Το 2014, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας ξόδεψαν το 1,47% του συνδυασμένου ΑΕΠ τους για την άμυνα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το ποσοστό αυτό συνέχισε να αυξάνεται και θα φτάσει στο όριο του 2% το 2024.

πηγή: Geopolintel





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθούν ο κύριος τρόπος απάντησης σε πολύπλοκα ανθρωπιστικά, ηθικά, κοινωνικά και φιλοσοφικά ερωτήματα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
12 Φεβρουαρίου 2024

«Η απουσία συμπληρωματικότητας σε αυτές τις ενώσεις (του ιδίου φύλου) δημιουργεί εμπόδια στην κανονική ανάπτυξη των παιδιών που θα τεθούν υπό την φροντίδα αυτών των ενώσεων. Θα τους στερήσει την εμπειρία είτε της πατρότητας είτε της μητρότητας. Το να επιτραπεί σε παιδιά να υιοθετηθούν από πρόσωπα που ζουν σε τέτοιες ενώσεις θα σήμαινε πρακτικά βιαιοπραγία κατά των παιδιών, με την έννοια ότι θα χρησιμοποιηθεί μια σχέση εξάρτησης για να τα θέσει σε ένα περιβάλλον που δεν οδηγεί στην πλήρη ανθρώπινη ανάπτυξη».

Καρδινάλιος Joseph Ratzinger

Ένα από τα επιχειρήματα των νεοφιλελεύθερων και ατλαντιστών, που είναι ως επί το πλείστον οι οπαδοί της υιοθεσίας (ή και παραγγελίας) παιδιών από ομοφυλόφιλους και οι εισηγητές του παρόντος νομοσχεδίου στην Ελλάδα, είναι οι πολλές μελέτες που, όπως υποστηρίζουν, αποδεικνύουν ότι δεν έχει αρνητικές συνέπειες για τα παιδιά η υιοθεσία τους από ομοφυλόφιλους και δεν οδηγεί σε αύξηση των ομοφυλόφιλων μεταξύ τους. Ας το συζητήσουμε κι αυτό, παρόλο που καταντάει κάπως γελοίο να κουβεντιάζουμε για το καλό των παιδιών με μια κυβέρνηση που κοντεύει να κλείσει το Νοσοκομείο Παίδων της χώρας!

Μόλις ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης την πρόθεση κατάθεσης του νομοσχεδίου έπιασε δουλειά η παγκοσμίως γνωστή για την εξαιρετικά αληθή ενημέρωση ΕΡΤ για να μας πείσει ότι οι «μελέτες» αποδεικνύουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν από ομοφυλόφιλα ζεύγη είναι μια χαρά, δεν γίνονται περισσότερο ομοφυλόφιλοι από τα άλλα παιδιά και τα ενοχλεί ελάχιστα το άγριο μπούλινγκ που θα φάνε, κατά πάσα πιθανότητα στο σχολείο τους. Η ΕΡΤ επικαλείται σχετικά εντελώς αναξιόπιστες «μελέτες» με ελάχιστο δείγμα και είναι πολύ θλιβερό να βλέπει κανείς δημοσιογράφους και επιστήμονες να δέχονται να επιστρατεύεται το όνομά τους με τέτοιο τρόπο σε ζητήματα που μπορεί να έχουν εξαιρετικά σπουδαίες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία παιδιών, που θα τις κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή.

Στη συνέχεια έπιασαν δουλειά με ιεραποστολικό ζήλο και οι δύο, τρεις εφημερίδες της υποτιθέμενης «αριστεράς». Εδώ η δημοσιογραφική έρευνα γνώρισε θριάμβους. Πήγαν οι ρεπόρτερ βρήκαν μία, δύο ή τρεις οικογένειες ομοφύλων, τους ρώτησαν πως πάνε τα παιδιά, τους απάντησαν περίφημα, κατέγραψαν τον ενθουσιασμό τους, τους έβγαλαν φωτογραφία και δημοσίευσαν τα ρεπορτάζ στα σαλόνια των εντύπων τους. Όπερ έδη δείξαι!

Αυτό είναι δημοσιογραφία, αυτό είναι επιστήμη. Και να σκεφτεί κανείς ότι αριστεροί ήταν στο παρελθόν οι λαμπρότεροι διανοούμενοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι της Ελλάδας σε καιρούς τρομερά δύσκολους. Πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάντια;

Η αξία των μελετών

Οι μελέτες έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν, εφόσον τηρούνται οι μεθοδολογικές αρχές διεξαγωγής τους, αλλά δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να θεωρηθούν ο κύριος τρόπος απάντησης σε πολύπλοκα ανθρωπιστικά, ηθικά, κοινωνικά και φιλοσοφικά ερωτήματα, που θέτουν μάλιστα μείζονα ζητήματα για τις πιο ουσιώδεις και βαθιές πτυχές του ανθρώπινου όντος, που είναι και πολύ δύσκολο να «μετρηθούν». Όσο χρήσιμη κι αν είναι η στατιστική, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αληθινή γνώση, μόνο επιβοηθητικό ρόλο μπορεί να έχει, ελέγχοντας διάφορες υποθέσεις μας. Και όπως υπογράμμισα σε προηγούμενο άρθρο μου για το θέμα, σε περίπτωση αμφιβολίας, είναι προτιμότερο να μην κάνει κανείς πράγματα που μπορεί να βλάψουν (ωφελέειν και μη βλάπτειν) και εδώ προτεραιότητα έχουν τα δικαιώματα των παιδιών, όχι το δικαίωμα των (πλουσίων) ομοφυλόφιλων να κάνουν το κέφι τους -σε αυτό συνίσταται το δήθεν ενδιαφέρον για την «ισότητα» των εισηγητών του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν υπάρχει καμία «ανισότητα» προς επιδιόρθωση μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων. Οι πρώτοι μπορούν να κάνουν παιδιά, οι δεύτεροι όχι, αυτό όμως δεν προκύπτει από κάπου είδους ανισότητα αλλά λόγω φυσικής ανομοιότητας. Δυστυχώς η Φύση δεν γνώριζε την επιθυμία του Μητσοτάκη, του Κασσελάκη, του Τάιλερ και των ΗΠΑ, ώστε να μας εφοδιάσει με ένα διπλό σετ αναπαραγωγικών οργάνων.

Σε σχέση τώρα με τις μελέτες, η σχετικότητα της σημασίας τους είναι πολύ μεγαλύτερη αν μιλάμε για μελέτες στις ανθρωπιστικές επιστήμες που τελούν υπό καταθλιπτικές πολιτικές επιρροές και είναι εντελώς σχετικής επιστημονικής αξιοπιστίας. Αυτό συμβαίνει κατ’ εξοχήν στα οικονομικά και, ακόμα περισσότερο, στην ψυχιατρική. Το ξέρουμε και από την ταχύτητα με την οποία αλλάζουν τις ιδέες τους οι ίδιοι οι επιστήμονες. Σχεδόν όλοι οι Καθηγητές Οικονομικών Πανεπιστημίου στην Ελλάδα του 1980 ήταν κεϋνσιανοί οπαδοί της κρατικής παρέμβασης. Οι ίδιοι είχαν γίνει Νεοφιλελεύθεροι είκοσι χρόνια αργότερα. Με τον ίδιο τρόπο – και μάλιστα την ίδια περίοδο – μεταβλήθηκαν και οι απόψεις των δυτικών ψυχιάτρων για την ομοφυλοφιλία, που εθεωρείτο στο παρελθόν ψυχική διαταραχή έπαυσε όμως να θεωρείται μετά τη δεκαετία του 1980. Είναι φανερό ότι οι μεταβολές στις επικρατούσες ιδέες και στα οικονομικά και στην ψυχιατρική δεν έχουν να κάνουν με κάποιες νέες ανακαλύψεις της επιστήμης, αλλά με την αλλαγή στις πολιτικές συνθήκες.

Το πράγμα έχει επιδεινωθεί λόγω της σοβαρής κρίσης της ίδιας της επιστήμης στις μέρες μας και τη στροφή μέρους των ίδιων των επιστημόνων σε έναν αντιεπιστημονικό, μεταμοντέρνο σκοταδισμό και την άρνηση της πραγματικότητας. Για παράδειγμα, η Αμερικανίδα «φεμινίστρια βιολόγος» και σεξολόγος Anne Fausto-Sterling γράφει στο βιβλίο της «Sexing the Body»: «Το να ονομάσεις κάποιον άντρα ή γυναίκα είναι μια κοινωνική απόφαση. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επιστημονική γνώση για να πάρουμε την απόφαση, αλλά είναι μόνο οι πεποιθήσεις μας για το φύλο -όχι η επιστήμη- που μπορεί να καθορίσει το φύλο μας». Με τέτοια μυαλά καταλαβαίνει κανείς πού πάει ο (δυτικός τουλάχιστο) κόσμος και γιατί κινδυνεύουμε να ζούμε σε λίγο σε ένα απέραντο Δρομοκαΐτειο.

Σύμφωνα με μια μελέτη το 91.5% των μελετών ψυχιατρικής και ψυχολογίας σήμερα επιβεβαιώνουν τα αποτελέσματα που επιδιώκουν να επιβεβαιώσουν οι ερευνητές συγγραφείς τους. Το αντίστοιχο ποσοστό είναι πέντε φορές μικρότερο σε επιστημονικούς τομείς όπως η αστρονομία ή οι γεωεπιστήμες και αυτό συμβαίνει γιατί είναι πολύ λιγότερα τα εμπόδια στη μεροληψία των ψυχιατρικών από ό,τι των μελετών για τις φυσικές επιστήμες. Δυστυχώς, υπάρχει μια σοβαρότατη «κρίση επανάληψης» (replication crisis) των μελετών, είναι όλο και πιο δύσκολο δηλαδή να επαναληφθούν και να επιβεβαιωθούν ανεξάρτητα, κρίση που θέτει πια σε κίνδυνο το ίδιο το μέλλον της επιστήμης, δηλαδή της μεγαλύτερης κατάκτησης του ανθρώπου μετά την ομιλία.
Στατιστική και Λογική

Είναι γεγονός ότι έχουν δημοσιευτεί δεκάδες μελέτες διεθνώς που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων είναι μια χαρά, ίσως και λίγο καλύτερα από τα άλλα και δεν γίνονται πιο ομοφυλόφιλα. Προτού δούμε τα προβλήματα με αυτές τις μελέτες, αξίζει να θέσουμε ορισμένα βασικά ερωτήματα χρησιμοποιώντας και λίγη από τη φαιά ουσία που μας έχει δώσει ο Θεούλης ή η φυσική επιλογή του Δαρβίνου.

Όλες οι μελέτες που συγκρίνουν παιδιά δείχνουν ότι ακόμα και μικρές διαφορές σε κάθε παράγοντα, περιβάλλον, ευημερία, που ζουν, πως μεγαλώνουν κλπ. έχουν τεράστια συνέπεια στην εξέλιξή τους.

Είναι άραγε δυνατόν να πάμε και να αλλάξουμε το ίδιο το θεμέλιο, εδώ και χιλιάδες χρόνια, όχι μόνο του ανθρώπινου είδους, αλλά ενός μεγάλου μέρους του όλου ζωϊκού βασιλείου που στηρίχτηκε στην αμφιγονική αναπαραγωγή και ένα τέτοιο πείραμα να μην έχει σοβαρότατες συνέπειες; Θα μπούμε σε τέτοιο βάθος, στα ίδια τα θεμέλια του ανθρώπινου ψυχισμού και της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και δεν θα προκαλέσουμε κανένα άξιο λόγου αποτέλεσμα; Τι είδους επιστήμονες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο;


Μελέτες σκοπιμότητας και παραπλανητικές

Οι προπαγανδιστές του λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ+ εμφανίζουν τις μελέτες που υποστηρίζουν ότι τα παιδιά των ομόφυλων δεν έχουν κανένα πρόβλημα, είναι ίσως και λίγο καλύτερα από τα άλλα, αποκρύπτουν όμως μελέτες που υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα, όπως και τις σοβαρές αμφισβητήσεις της αξιοπιστίας των πρώτων.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε π.χ. μια μελέτη με μεγάλο δείγμα και επί μακρό χρόνο για παιδιά που ανατρέφονται από λεσβίες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος ‘Ατζελες (UCLO) που συμπεραίνει ότι «τα παιδιά λεσβιών γονέων είναι λιγότερο πιθανό να γίνουν ετεροφυλόφιλοι ως ενήλικες και πολύ πιο πιθανό να αναφέρουν έλξη από το ίδιο φύλο».

Στο υπόμνημα που κατέθεσε στη Βουλή η ψυχίατρος Προκοπάκη εξετάζει αναλυτικά τα σφάλματα όλων αυτών των μελετών που δήθεν αποδεικνύουν ότι τα παιδιά των ομοφυλόφιλων δεν εμφανίζουν κανένα πρόβλημα.

Ο καθηγητής Douglas W. Allen εξέτασε 60 μελέτες που καταλήγουν στο ότι δεν υπάρχει αρνητική επίπτωση στα παιδιά από ομοφυλόφιλους γονείς και συμπέρανε ότι δεν είναι πολύ αξιόπιστες και, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν απλώς να χρησιμεύσουν για τον σχεδιασμό νέων ερευνών. «Από τις 60 μελέτες, μόνο 5 χρησιμοποίησαν τυχαία δείγματα. Τρεις από αυτές τις μελέτες χρησιμοποίησαν το ίδιο σύνολο δεδομένων: 44 λεσβιακά ζευγάρια. Μία είχε μέγεθος δείγματος… 18 λεσβιακών ζευγαριών. Από τις 60 μελέτες, οι 55 περιείχαν μεροληπτικά δείγματα. ΚΑΜΙΑ μελέτη για τα παιδικά αποτελέσματα δεν είχε μέγεθος δείγματος μεγαλύτερο από 500 άτομα. Μόνο 8 μελέτες είχαν περισσότερες από 100 παρατηρήσεις. Το μέσο μέγεθος δείγματος ήταν μόλις 74. Με αυτοβιογραφικές-αυτοαναφορικές πολλές φορές περιγραφές, λεσβιών μητέρων που γνώριζαν την πολιτική ατζέντα πίσω από τη μελέτη. Μόνο πέντε για παράδειγμα χρησιμοποίησαν τυχαία δείγματα και μόνο μία στηρίχτηκε σε πάνω από 800 οικογένειες, που θεωρείται το απολύτως ελάχιστο για μια έρευνα επί τόσο πολύπλοκων επιρροών». Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες, υποστηρίζει ο καθηγητής Allen, έγιναν για σκοπούς κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως τους αντιλαμβάνονταν οι συντάκτες τους, για παράδειγμα για να στηριχθεί μια λεσβία που ήθελε να μην της αφαιρεθεί από το δικαστήριο η επιμέλεια του παιδιού που μεγάλωνε μαζί της. Οι συντάκτριες, υποστηρίζει, ήταν στην πλειοψηφία τους γυναίκες, συχνά λεσβίες και έντονα φεμινίστριες και υποστηρικτικές των δικαιωμάτων των γκέι, ενώ η επιστημονική έρευνα σε θέματα που έχουν τόσο έντονο πολιτικό διακύβευμα θα πρέπει, πιστεύει, να διεξάγεται από ένα ευρύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα επιστημόνων. Στα ίδια συμπεράσματα είχε καταλήξει και παλαιότερη μελέτη του 2001 (Nock, S. L. (2001). Sworn affidavit of Stephen Lowell Nock. Ontario Superior Court of Justice. Between Hedy Halpern et al.. and the Attorney General of Canada et al..: Court File No. 684/00.)

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το μπούλινγκ στο σχολείο δεν επηρεάζει αποφασιστικά τα παιδιά. Πρόκειται περί προφανούς ανοησίας, όπως ξέρουμε όλοι από την εμπειρία μας, ανεξαρτήτως τυχόν πτυχίου που έχουμε. Μάλιστα το μπούλινγκ σε παιδιά μπορεί να τα τραυματίσει βαθειά και ισοβίως. Ακόμα και στους ενήλικες μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις. Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Γιούτα στις ΗΠΑ ο κοινωνικός στιγματισμός συμβάλλει στο υψηλό ποσοστό ψυχιατρικών διαταραχών στους ομοφυλόφιλους και κατ’ εξοχήν στους trans, που φτάνει το 400% εν σχέσει με τους ετεροφυλόφιλους. Μια άλλη μελέτη συμπεραίνει ότι «υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες κινδύνου συχνά συνδεόμενοι με την εμπειρία σεξουαλικής μειοψηφίας και σχετικής οικογενειακής λειτουργίας, όπως στίγμα, φτωχή κοινωνική υποστήριξη και στυλ γονεϊκότητας».

Για όποιον θέλει να ενημερωθεί και για την αντίθετη της «πολιτικά ορθής» άποψης, μπορεί επίσης να συμβουλευθεί τα παρακάτω ενδεικτικά εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. Όρεξη έχετε να διαβάζετε.


Κυνήγι μαγισσών

Πάντως πρέπει να πούμε ότι ιδίως στην Αμερική επικρατεί μια ατμόσφαιρα κυνηγιού μαγισσών κατά επιστημόνων που επιμένουν στις απόψεις τους και δεν υποκύπτουν στην παραφροσύνη του trans λόμπι. Διαβάστε εδώ πως περίπου «έκαψαν ζωντανή» μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου που είχε το «θράσος» να υποστηρίζει ότι τα φύλα είναι αντικειμενικώς προσδιορισμένα και όχι «κοινωνική κατασκευή», να υποστηρίζει δηλαδή την επιστήμη και τον ορθολογισμό εναντίον ενός «πολιτικά ορθού» μεταμοντέρνου σκοταδισμού. Πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική και η ιστορία του Peter Boghossian. Πολύ ενδιαφέρουσα και η κριτική στις πολιτικές των ταυτοτήτων και την άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας από τη μεταμοντέρνα δήθεν αριστερά εδώ, εδώ , εδώ ή εδώ.

«Κυνήγι Μαγισσών» υφίστανται και στην Ελλάδα όσοι τυχόν αμφισβητούν τις νέες ανακαλύψεις των Trans ιδεολόγων, που έχουν αντικαταστήσει τον Καπιταλισμό με τον Άνδρα ως πηγή όλων των κακών και έχουν κάνει ένα κολοσσιαίο δώρο στην άκρα δεξιά μετατρέποντας μεγάλα τμήματα της Αριστεράς από οργανώσεις του σφυροδρέπανου και των εργαζομένων σε οργανώσεις των ΛΟΑΤΚΙ και του Ουράνιου Τόξου.

Δεν υπάρχει άρθρο στην Αυγή, την Εφημερίδα των Συντακτών ή το Ντοκουμέντο για το θέμα των ομόφυλων που να μη ξεκινάει χαρακτηρίζοντας ομοφοβικό και σκοταδιστή οποιονδήποτε μπορεί τυχόν να έχει διαφορετική άποψη.

Ένας πρώην διευθυντής στο Αγλαΐα Κυριακού, που δεν είναι καν εναντίον της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, έγραψε ένα άρθρο στο αριστερό σάιτ Κατιούσα υπέρ των εννοιών της πατρότητας και μητρότητας. Διαβάστε τι οχετό από βρισιές και ανοησίες (κανένα επιχείρημα βεβαίως) δέχτηκε στο Facebook και ο ίδιος και το σάιτ που φιλοξένησε τις απόψεις του.

Όσο για τον Κασσελάκη που απειλεί με διαγραφή όποιον βουλευτή του δεν ψηφίσει το νομοσχέδιο Μητσοτάκη, τι να πρωτοθαυμάσουμε: το γελοίο ή το αυταρχικό του πράγματος;

Βεβαίως, το κόστος για όλα αυτά θα πληρώσουν όσοι ψήφισαν πέρυσι τον ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσουν ένα ανάχωμα στην καταστροφική δεξιά του Μητσοτάκη και κατέληξαν εν τέλει με έναν Μητσοτάκη Νο2! Όπως και η ελληνική κοινωνία που γίνεται πάλι αντικείμενο νέων, καταστροφικών πειραματισμών. Η τεκνοθεσία είναι άλλωστε μόνο η αρχή. Καλώς ήρθατε στον θαυμαστό, καινούριο κόσμο.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γιατί ένας άνθρωπος 76 ετών να πάρει όπλο, να πυροβολήσει θανάσιμα τους πρώην εργοδότες του και να βάλει τέλος στη ζωή του αντί να πάρει την σύνταξή του και να απολαύσει, όσο γίνεται, τη «δύση» της ζωής του στην πατρίδα;

Γιατί οι πρώην εργοδότες φέρεται πως έκαναν το «όνειρο» της σύνταξης συντρίμμια. Όπως συνειδητοποίησε πρόσφατα ο δράστης του σημερινού τριπλού φονικού στη Γλυφάδα, 76χρονος Αιγύπτιος Αριστείδης Αντέλ αλ Μπουράι ή Άρης που δούλευε στην οικογένεια εφοπλιστών Καρνέση σχεδόν 30 χρόνια ως επιστάτης στα σπίτια των πλούσιων αφεντικών.

Ωστόσο, τα πρώην αφεντικά, αντί να σεβαστούν την πολυετή δουλειά, προσφορά και πίστη του υπαλλήλου τους, τον πρόδωσαν με τον πιο αισχρό τρόπο: τον κορόιδεψαν μην κολλώντας όλες αυτές τις δεκαετίες τον αριθμό ενσήμων που δικαιούνταν, τον απέλυσαν λίγο πριν το κατώφλι της σύνταξης, την οποία και δεν μπορούσε να πάρει (λόγω έλλειψης των ενσήμων που φέρεται πως του έκλεψαν!). Και όταν πήγε να ζητήσει εξηγήσεις και να απαιτήσει τα δικαιώματά του, τα πρώην αφεντικά τι έκαναν και του θόλωσαν το μυαλό; Τον «στόλισαν» με τους πιο ποταπούς χαρακτηρισμούς και τον έδιωξαν κακήν-κακώς από το σπιτάκι που του είχαν παραχωρήσει για να κάνει τον επιστάτη στην ακίνητη περιουσία τους!

Για να γίνεις στα 76 σου χρόνια, φονιάς και αυτόχειρας, σημαίνει πως σε έχουν αδικήσει με τον πιο οικτρό τρόπο. Πως σε έχει πνίξει το άδικο, πως σου θόλωσαν το μυαλό με τέτοιο τρόπο που σε «εξόπλισαν» σε με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να σκεφθεί ένας άνθρωπος βουτηγμένος στην απελπισία: την αυτοδικία.

Καταδικαστέα η αυτοδικία και η αυτοκτονία; Εννοείται!

Όμως άλλο τόσο καταδικαστέα είναι και η αδικία των αφεντικών που δεν φτάνει που ξεζουμίζουν μέχρι σταγόνας τους υπαλλήλους, αλλά τους αδικούν με κάθε τρόπο και μέσο, φέρνοντάς τους στην απελπισία. Και όχι όταν είναι 20 ή 30 ετών και μπορούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους! Αλλά όταν είναι 76 και ονειρεύονται να ζήσουν τα τελευταία χρόνια ήσυχα και ήρεμα στην μητέρα-πατρίδα…

Τι να λέμε τώρα!

Για να γίνεις φονιάς και αυτόχειρας στα 76 σου, σε έχουν αδικήσει με τον πιο άτιμο και βρώμικο τρόπο!


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου







Ο πανευρωπαϊκός ξεσηκωμός των αγροτών, για ζητήματα που άπτονται του κόστους των καυσίμων, των λιπασμάτων, αλλά και της “πράσινης” μετάβασης, βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας. Όμως, ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί τα τελευταία χρόνια τον αγροτικό κόσμο (παγκοσμίως, όχι μόνο στην ΕΕ) είναι η συγκέντρωση της αγροτικής γης σε λίγα χέρια πολυεθνικών και κερδοσκόπων. Οι μικροκαλλιεργητές εξαντλούνται από νομικές ρυθμίσεις των κυβερνήσεων και σιγά-σιγά αφανίζονται προς χάριν αυτών των μεταμοντέρνων latifundia, εκτιθέμενοι σε μια συστηματική απέλαση από την γη τους. Το προβαλλόμενο πρόσχημα είναι η πλανητική διατροφική επισφάλεια, αν δεν εφαρμοστούν πρότυπα βιομηχανικής γεωργίας.

Το Ινστιτούτο Όκλαντ διαπίστωσε, ήδη από το 2014, ότι θεσμικοί επενδυτές, συμπεριλαμβανομένων των αμοιβαίων κεφαλαίων επισφάλειας, των ιδιωτικών κεφαλαίων και των συνταξιοδοτικών ταμείων, έδειχναν τεράστιο ενδιαφέρον για αξιοποίηση της παγκόσμιας αγροτικής γης ως μια νέα και ιδιαίτερα επιθυμητή κατηγορία περιουσιακών στοιχείων. Για τις οικονομικές αυτές οντότητες σημασία έχει το κέρδος και όχι η επισιτιστική ασφάλεια του παγκόσμιου πληθυσμού.

Για παράδειγμα στην Ουκρανία, η οργάνωση Grain διαπίστωσε ότι το 2014 οι μικροί αγρότες εκμεταλλεύονταν το 16% της γεωργικής γης, αλλά παρήγαγαν το 55% της γεωργικής παραγωγής. Ειδικότερα το 97% των πατατών, το 97% του μελιού, το 88% των λαχανικών, το 83% των φρούτων και των μούρων και το 80% του γάλακτος. Είναι σαφές ότι τα μικρά αγροκτήματα της Ουκρανίας απέδιδαν εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Η ανατροπή της κυβέρνησης της Ουκρανίας, το 2014, άνοιξε τον δρόμο για τους ξένους επενδυτές και τις δυτικές αγροτικές επιχειρήσεις να παρεισφρήσουν δυναμικά στον ουκρανικό γεωργικό τομέα. Αυτό έγινε υπό τον μανδύα των ρυθμίσεων που ακολουθούσαν το δάνειο της ΕΕ προς την χώρα που περιλάμβανε την απορρύθμιση της γεωργίας προς όφελος ξένων πολυεθνικών. Με τον τρόπο αυτό άνοιξαν οι πύλες για την εξαγορά τεράστιων εκτάσεων γεωργικών γαιών από ξένες εταιρείες.

Την εποχή εκείνη κάποιοι έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το ότι η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ ήταν πρόθυμα να ανοίξουν τις ξένες αγορές σε δυτικές εταιρείες. Ο Φρέντερικ Μουσώ, διευθυντής πολιτικής στο Oakland Institute, είχε δηλώσει ότι τα διακυβεύματα στον έλεγχο του τεράστιου γεωργικού τομέα της Ουκρανίας, του τρίτου μεγαλύτερου εξαγωγέα αραβόσιτου στον κόσμο και πέμπτου μεγαλύτερου εξαγωγέα σιταριού, αποτελούν κρίσιμο παράγοντα που παραβλέπεται. Πρόσθεσε ότι ξένες εταιρείες είχαν αποκτήσει περισσότερα από 1,6 εκατομμύρια εκτάρια ουκρανικής γης.


Η ουκρανική γη σε λίγους…

Οι δυτικές αγροτικές μεγαλο-επιχειρήσεις έχουν αλώσει τον αγροτικό τομέα της Ουκρανίας, πολύ πριν την προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία. Αυτή η χώρα έχει το ένα τρίτο όλων των γεωργικών γαιών της Ευρώπης. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 Ουκρανοί και Αμερικανοί αξιωματούχοι του Εμπορικού Επιμελητηρίου ΗΠΑ-Ουκρανίας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάληψη του ελέγχου της ουκρανικής γεωργίας από εξωτερικούς παράγοντες. Τον Νοέμβριο 2013, μια τροποποίηση του νόμου στην Ουκρανία επέτρεψε την ευρεία χρήση γενετικά τροποποιημένων σπόρων.

Το καλοκαίρι 2020, το ΔΝΤ ενέκρινε ένα 18μηνο πρόγραμμα δανείων πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία. Σύμφωνα με το Brettons Wood Project, η ουκρανική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να άρει το 19ετές μορατόριουμ για την πώληση κρατικών γεωργικών εκτάσεων, μετά από έντονη πίεση των χρηματοδοτών. Η Παγκόσμια Τράπεζα προώθησε περαιτέρω μέτρα για την πώληση δημόσιας γεωργικής γης ως προϋποθέσεις για δάνειο αναπτυξιακής πολιτικής 350 εκατ. δολαρίων.

Ειδικότερα, σύμφωνα με πληροφορίες που ξεκίνησαν από έρευνα του National Review Αυστραλίας, η κυβέρνηση Ζελένσκι, στις αρχές του 2020 προχώρησε σε νομοθετική ρύθμιση για την πώληση γης σε ξένες εταιρείες (σε τεράστια κλίμακα), όπως φάνηκε στην πορεία. Τρεις γιγαντιαίες πολυεθνικές με έδρα τις ΗΠΑ, είχαν αγοράσει μέχρι την έναρξη του πολέμου 170.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα καλλιεργήσιμης γης από τα 603.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της συνολικής έκτασης της χώρας, δηλαδή αγόρασαν το 28% της Ουκρανίας!

Όπως υπενθύμισε πρόσφατα ο Ιρλανδός ευρωβουλευτής Μικ Γουάλας, «ενώ πολίτες της Ουκρανίας πεθαίνουν στο πεδίο της μάχης, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο Ουκρανός Πρόεδρος πουλά κρατικές εκτάσεις γης», επισημαίνοντας ότι πλέον περισσότερα από 3.000.000 εκτάρια ουκρανικής γεωργικής γης ανήκουν πλέον σε εταιρείες που εδρεύουν στη Δύση.


Επενδυτικά κεφάλαια

Πριν ξεσπάσει η παγκόσμια κρίση το 2008, μόνο επτά χρηματοδοτικά ταμεία επένδυαν στον αγροτικό τομέα. Λίγα χρόνια αργότερα, είχαν γίνει 55 και στις μέρες μας υπάρχουν περισσότερα από 300. Τα επενδυτικά κεφάλαια (συνταξιοδοτικά ταμεία, κρατικά επενδυτικά ταμεία, κεφάλαια χρηματοδότησης και επενδύσεις από κυβερνήσεις, τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και πλούσιους ιδιώτες) διεισδύουν για τα καλά στον παγκόσμιο γεωργικό τομέα.

Αυτά τα χρήματα χρησιμοποιούνται για τη φθηνή μίσθωση ή αγορά αγροτεμαχίων και τη συγκέντρωσή τους σε μεγάλης κλίμακας, αμερικανικού τύπου καλλιέργειες σιτηρών και σόγιας. Άρθρο στο grain.org περιέγραφε πώς off shore εταιρείες και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (ΕΤΑΑ) στόχευαν την Ουκρανία (πολύ πριν τον πόλεμο) με στόχο να ευνοηθούν τα συμφέροντα των ξένων επενδυτών και των δυτικών αγροτικών επιχειρήσεων. Τα δυτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αναγκάζουν χώρες που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση να πουλήσουν τη γη τους. Και οι δραστηριότητες αυτές έχουν αυξηθεί εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου πανδημίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εταιρία Cargill που στα 158 χρόνια ύπαρξής της έχει εισέλθει σχεδόν σε κάθε πτυχή της παγκόσμιας αγροτικής οικονομίας, μετασχηματίζοντας τον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης. Γι’ αυτό και έχει επισύρει σφοδρές κριτικές για τις πολιτικές της. Το 2021 είχε αποκαλυφθεί ότι η αλυσίδα εφοδιασμού της έχει συνδεθεί με τεράστια αποψίλωση δασών, με εκτεταμένες πυρκαγιές στην περιοχή Σεράντο της Βραζιλίας. Κατηγορείται και για θανατηφόρες τροφικές δηλητηριάσεις, γεωργική ρύπανση και παιδική δουλεία.


Ο Οργανισμός Τροφίμων του ΟΗΕ

Σαν να μην έφταναν αυτά, o Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO) συνεργάζeται με την CropLife, μια παγκόσμια εμπορική ένωση που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εταιρειών που παράγουν και προωθούν φυτοφάρμακα, μεταξύ αυτών και πολύ επικίνδυνων (HHPs). Το Δίκτυο Δράσης Φυτοφαρμάκων Ασίας-Ειρηνικού, που εκπροσωπεί 350 οργανισμούς αγροτών και αλιέων σε 63 χώρες, είχε ανακοινώσει ότι ζήτησε στα τέλη του 2020 από τον Γενικό Διευθυντή του FAO Κιου Ντονγκιού να σταματήσει τα σχέδια για την εμβάθυνση της συνεργασίας με την CropLife International.

Ο Κιου Ντονγκιού πριν αναλάβει το πόστο στον ΟΗΕ που κατέχει μέχρι και σήμερα, ήταν αναπληρωτής υπουργός Αγροτικών Υποθέσεων της Κίνας. Με τον Κιου στο τιμόνι, ο FAO έρχεται σε στενότερη συνεργασία με εταιρείες φυτοφαρμάκων, οι οποίες το εκμεταλλεύονται για να ενισχύσουν την πρόσβασή τους στις παγκόσμιες αγορές. Την εν λόγω συνεργασία αγροτικές οργανώσεις την χαρακτηρίζουν ως «τοξική».


Ομάδα εμπειρογνωμόνων του Οργανισμού κατέληξε στο συμπέρασμα τον Ιούλιο 2019 ότι η αγροοικολογία παρέχει πολύ βελτιωμένη επισιτιστική ασφάλεια και οφέλη διατροφής, περιβάλλοντος και απόδοσης σε σύγκριση με τη βιομηχανική γεωργία. Οι αγροοικολογικές μέθοδοι αντιπροσωπεύουν μια μετατόπιση από το βιομηχανικό πρότυπο εντατικής χημικής χρήσης στις καλλιέργειες, η οποία επιβαρύνει πολύ την ανθρώπινη υγεία, το έδαφος και τους υδάτινους πόρους.

Η αγροοικολογία βασίζεται σε ολοκληρωμένη προσέγγιση συστημάτων χαμηλών εισροών για τα τρόφιμα και τη γεωργία που δίνει προτεραιότητα στην τοπική επισιτιστική ασφάλεια, την τοπική θερμιδική παραγωγή, τα πρότυπα καλλιέργειας και τη διαφορετική παραγωγή διατροφής ανά στρέμμα. Επίσης, στη σταθερότητα του υδροφόρου ορίζοντα, την ανθεκτικότητα του κλίματος, την καλή δομή εδάφους και την ικανότητα αντιμετώπισης των εξελισσομένων παράσιτων και ασθενειών.

Ένα τέτοιο σύστημα βασίζεται στη βέλτιστη αυτάρκεια, το δικαίωμα σε πολιτιστικά κατάλληλη τροφή και τοπική ιδιοκτησία και διαχείριση κοινών πόρων, όπως γη, νερό και σπόροι. Ωστόσο, αυτό το μοντέλο αποτελεί άμεση πρόκληση για τα συμφέροντα των μελών της CropLife, καθώς η αγροοικολογία δεν απαιτεί εξάρτηση από χημικές ουσίες, γενετικά τροποποιημένους σπόρους, ούτε από παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. Επιδιώκοντας να αναπτύξει επίσημη συνεργασία με τον FAO, η CropLife στοχεύει να εδραιώσει περαιτέρω τα συμφέροντά της, εκτροχιάζοντας τη δέσμευση του Οργανισμού υπέρ της αγροοικολογίας.


Οι αγρότες στο έλεος των πολυεθνικών

Είτε πρόκειται για αγρότες στην Ινδία που διαμαρτύρονται εναντίον νομοθεσίας που ευνοεί ξένες γεωργικές εκμεταλλεύσεις, είτε για εξαγορές γης στην Ουκρανία, είτε για δικαιώματα γης και κυριαρχία σπόρων αλλού, είναι σαφές ότι αδίστακτες πολυεθνικές επιχειρήσεις-γίγαντες ωθούν σε απορρύθμιση. Επωφελούνται από τον εκτοπισμό αγροτών για την απόκτηση γαιών και από αποφάσεις που λαμβάνονται σε διεθνές και εθνικό επίπεδο μέσω του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του FAO.

Ο ιστός που υφαίνεται σε μια προσπάθεια αναζήτησης νέων κερδών, εισβάλει στην αγροτική οικονομία και ελέγχει κοινούς πόρους, καταστρέφοντας τους γεωργούς, το περιβάλλον και την υγεία με τον ψευδή ισχυρισμό της “παγκόσμιας διατροφικής επισφάλειας”. Όσοι αγρότες επιβιώνουν, παρά τις κερδοσκοπικές στρατηγικές, αναγκάζονται να ενσωματωθούν σε ένα σύστημα γεωργικών συμβάσεων που υπαγορεύεται από παγκόσμιους γίγαντες της αγοράς τροφίμων. Έτσι, συνδέονται με ένα καθεστώς εκμετάλλευσης βασισμένο στην εξάρτηση από την αγορά και τον εταιρικό έλεγχο. Ένα καθεστώς που θέτει το κέρδος μπροστά από τη βιοποικιλία, την επισιτιστική ασφάλεια, την υγιεινή διατροφή και το περιβάλλον.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Γιώργου Λακόπουλου

Τον Μάρτιο του 2022 η εισαγγελέας Ελένη Τουλουπάκη κλήθηκε στην Επιτροπή κατά της Διαφθοράς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Πλήρωσε μόνη της τα έξοδά της και πήγε - προς μεγάλη απογοήτευση της ΝΔ, βουλευτής ο οποίος είχε ζητήσει από τον Τσιάρα - τότε υπουργό Δικαιοσύνης - να της... απαγορευτεί η έξοδος.

Ήταν η πρώτη θαρραλέα φωνή στην Ευρώπη για τις παραβιάσεις του κράτους Δικαίου στην Ελλάδα. Οι ευρωβουλευτές έμειναν άναυδοι όταν άκουσαν την περιπέτειά της. Η ελληνική κυβέρνηση την «αποκαθήλωσε» και την έστειλε στο Δικαστήριο επειδή ερεύνησε καταγγελίες για δωροδοκία πολιτικών προσώπων. Σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχε ακόμη και επώνυμες μαρτυρίες προσώπων που ήταν σε θέση να ξέρουν και γι’ αυτόν τον λόγο η Πολιτεία τους έθεσε σε καθεστώς προστασίας.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν αρκέστηκε στη συγκάλυψη, αλλά και στις αθλιότητες εναντίον μιας εισαγγελικής λειτουργού που απλώς έκανε το καθήκον της. Για να σπείρει τον τρόμο στο δικαστικό σώμα, ώστε να μην επαναληφθεί έρευνα για πρόσωπα υπεράνω του νομού -όπως θεωρούν κάποιοι πολιτικοί τον εαυτό τους - ξήλωσε την εισαγγελία διαφθοράς και έστειλε την επικεφαλής της στο Ειδικό Δικαστήριο. Αθωώθηκε ομόφωνα, αφού ήδη η ερευνά της είχε κριθεί νόμιμη και προς το δημόσιο συμφέρον. Αλλά ήταν αργά...

Το θάρρος και η τεκμηριωμένη αφήγηση της Τουλουπάκη στο Ευρωκοινοβούλιο έστρεψε την προσοχή του στον τρόπο που αντιλαμβάνεται η δεξιά ελληνική κυβέρνηση την απονομή Δικαιοσύνης, την ενημέρωση, τους μετανάστες και εν γένει το κράτος Δικαίου.

Η κατάθεση του ακατάβλητου Χρήστου Ράμμου, που ακολούθησε μερικούς μήνες αργότερα, ενίσχυσε τις έρευνες των εκλεγμένων της Ευρώπης - με τους οποίους ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι. Ντογιάκος, δεν ήθελε επαφές.

Απέναντι στο Ευρωκοινοβούλιο με το οποίο η κυβέρνηση αρνήθηκε να συνεργαστεί – παρ’ ότι δυο επιτροπές του ήλθαν για έρευνα στην Ελλάδα - υπουργοί, βουλευτές και ΜΜΕ της ΝΔ αντιπαρέθεταν το «κύρος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ευρώπη».

Ο ίδιος από το βήμα της Βουλής μίλησε παραπλανητικά για έκθεση που επαινεί την κυβέρνησή του για το κράτους δίκαιου, από την... Κομισιόν. Η οποία όμως ήταν ήδη υπόλογη για συγκάλυψή των κυβερνητικών παραβιάσεων - για τις οποίες πλέον βοούσε ο πλανήτης.

Ποικίλες οργανώσεις, ευρωπαϊκά όργανα και διεθνή ΜΜΕ με απήχηση μαστίγωναν προσωπικά τον Έλληνα Πρωθυπουργού, ιδίως μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών της ΕΥΠ, της όποιας είναι πολιτικός προϊστάμενος. «Βραβείο... κατασκοπίας» επειδή παρακολουθούσε «τις ζωές των άλλων» του απένειμε το Politico.

Αλλά στην Ελλάδα ο κυβερνητικός μηχανισμός προπαγάνδας συνέχισε να αντιπαραθέτει την... «υπόληψη που έχει ο Πρωθυπουργός στην Ευρώπη», παρ ότι σπάνια υπήρχαν απτές ενδείξεις. Εξαίρεση αποτελούν ο Μακρόν την εποχή που πουλούσε όπλα στην Ελλάδα και η γνωστή και μη εξαιρετέα Ούρσουλα φαν ντερ Λάιεν, που ελέγχεται ήδη για πράξεις διαφθοράς.

Περισσότερο από όλους τον «αναγνωρίζει» ο υπερδεξιός Βαυαρός Μάνφρεντ Βέμπερ με το ανθελληνικό παρελθόν και ο Μητσοτάκης ως αρχηγός της ΝΔ απέκτησε ισχυρό δεσμό μαζί του. Το 2019 μάλιστα τον έφερε στο Ζάππειο, ως εν αναμονή πρόεδρο της Κομισιόν, θέμα βεβαίως που δεν υπήρχε και αποδείχθηκε, παρ’ ότι το ΕΛΚ πήρε την πρώτη θέση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως επικεφαλής μεγάλου κόμματος ειδικά όταν έγινε Πρωθυπουργός, αντιμετωπίζεται ως σημαντικός παράγων του Ευρωπαϊκοί Λαϊκού Κόμματος. Αλλά ως εκεί. Οι θετικές αναφορές στο πρόσωπό του είχαν ως αποκλειστικό κράτησή την απουσία οποιασδήποτε διαπραγματευτικής αξίωσης για λογαριασμό της χώρας του.

Προσυπέγραφε ότι αποφάσιζαν οι ισχυροί της Ευρώπης και από την εποχή του Πολέμου στην Ουκρανία έγινε και πιονέρος των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ στέλνοντας ελληνικό οπλισμό στον διεφθαρμένο Ζελένσκι. Άλλωστε τον ελκύουν αυτοί οι «ηγέτες», αν κριθεί και από τις στενές σχέσεις του με τον μακελάρη Νετανιάχου, ή τους διεφθαρμένους Σαουδάραβες στους οποίους... δάνεισε πυραύλους.

Για ένα μεγάλο διάστημα η κοινή γνώμη βρισκόταν μπροστά σε μια αντιφατική εικόνα. Από τη μια η κυβερνητική προπαγάνδα, που έφτανε μέχρι εμβόλιμα δημοσιεύματα σε ξένα ΜΜΕ για την «επιτυχία του Έλληνα Πρωθυπουργού». Από την άλλη συνεχείς αποκαλύψεις για αδιαφάνεια, φαυλότητα και διαφθορά, συγκάλυψη σκανδάλων, φίμωση μη αρεστών δημοσιογράφων και άλλες παραβάσεις ευρωπαϊκών αξιών στην Ελλάδα.

Η άρνηση της κυβέρνησης να αναθέσει σε ανεξάρτητες επιτροπές τη διερεύνηση των υποκλοπών και των δυο τραγωδιών, στα Τέμπη και στην Πύλο, έκανε πολλές κυβερνήσεις να είναι επιφυλακτικές απέναντι στον Μητσοτάκη - αν κριθεί από την περιορισμένη ανταλλαγή επισκέψεων. Αλλά και τις αρμόδιες επιτροπές του Ευρωκοινοβουλίου να εντείνουν τις έρευνές τους - με αφετηρία την κατάθεση Τουλουπάκη για τη φίμωση της Δικαιοσύνης. «Θύμα είναι πέρα από τη χώρα μου και η ΕΕ και τα συμφέροντά της, τα οποία και οφείλουμε να διαφυλάξουμε», είχε πει η εισαγγελέας για να δεχθεί νέο κύμα επιθέσεων στην Ελλάδα.

Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο διαφορετικές εικόνες λύθηκε με το λεπτομερές πόρισμα που υιοθέτησε στις 7 Φεβρουαρίου το Ευρωκοινοβούλιο και κάνει τον γύρο του κόσμου, τοποθετώντας τον Μητσοτάκη δίπλα στον Όρμπαν, όπως σημείωσε και η Monde.

Ίσως ο προϊδεασμός για αυτό το πόρισμα - που δεν κατάφερε να αποτρέψει δια του Βέμπερ - έκανε τον Μητσοτάκη να αναστατώσει το κόμμα του και την κυβέρνηση του, επισπεύδοντας τον νόμο για τον γάμο των ομοφύλων, προκειμένου να δείξει «ευρωπαίος».

Και σ’ αυτό απέτυχε. Είναι πλέον με τη βούλα του μόνου εκλεγμένου οργάνου της Ευρώπης - με το υψηλότερο κύρος στους λαούς της - υπόλογος για παραβιάσεις του κράτους Δικαίου και περιφρόνηση των ευρωπαϊκών αξίων. Η αντίδραση των δικών του - ο ίδιος, παρ’ ότι καταγγέλλεται προσωπικά, σιωπά - επιδεινώνει τη θέση του. Η ιστορία θα γράψει ότι έβαλε την Ελλάδα δίπλα στην Ουγγαρία και την Πολωνία.

Η παραγκωνισμένη εισαγγελέας Τουλουπάκη, μετά τη δικαστική αθώωσή της, δικαιώνεται και στην κοινοτική Ευρώπη. Κατά τρόπο που πρέπει να κάνει κάποιους να ντρέπονται για την αντιμετώπιση που της είχαν επιφυλάξει όταν έκανε τη δουλειά της.



πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Ηλία Ποταμιάνου

Αυτό το κείμενο δεν είναι μια κινηματογραφική κριτική. Όχι γιατί δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις για τον κινηματογράφο και ούτε βλέπω ταινίες τόσο συχνά ώστε να μπορώ να γράψω μια τέτοια (αυτό δεν έχει εμποδίσει άλλους), αλλά γιατί δεν ενδιαφέρομαι εδώ να βαθμολογήσω μια ταινία με αστεράκια, να κρίνω τις ερμηνείες των ηθοποιών, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ και τα σχετικά (μην το ψάχνετε, είναι καλή ταινία, πάντε δείτε την). Κάποιες ταινίες, καλές ή κακές, πιο συχνά καλές, σε οδηγούν να σκεφτείς και σου δημιουργούν την ανάγκη να συζητήσεις γι’ αυτές. Μια τέτοια ταινία είναι Η Τελευταία Παμπ, η πιο πρόσφατη και η τελευταία κατά δήλωσή του ταινία του Κεν Λόουτς, σε σενάριο του επί χρόνια συνεργάτη του Πολ Λάβερτυ, με θέμα το προσφυγικό.

Η πλοκή της ταινίας είναι απλή, απλοϊκή σχεδόν: το 2016, σε ένα χωριό της Αγγλίας που κάποτε ζούσε από τα ανθρακωρυχεία αλλά αφότου έκλεισαν παρακμάζει, έρχονται να εγκατασταθούν οικογένειες Σύρων προσφύγων. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι εχθρικοί στους νεοφερμένους, ενώ μερικοί καταφεύγουν ακόμα και στην σωματική βία εναντίον τους. Ο ιδιοκτήτης της μοναδικής, ετοιμόρροπης παμπ που έχει απομείνει στο χωριό, ο Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, είναι πιο καταδεκτικός, συμπονάει τους πρόσφυγες, αλλά δεν θέλει να μπλεχτεί στην διαμάχη ντόπιων-ξένων και να αποξενώσει τους ρατσιστές φίλους και πελάτες του. Σταδιακά όμως πιάνει φιλίες με μια νεαρή κοπέλα απ’ την Συρία, τη Γιάρα, και γνωρίζει την οικογένειά της. Με παρότρυνση της Γιάρα αποφασίζει να παραχωρήσει τον χώρο της παμπ για την δημιουργία μιας κοινοτικής κουζίνας, όπου φτωχοί Άγγλοι και Σύροι θα τρώνε μαζί και θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Το σχέδιο έχει επιτυχία ώσπου σαμποτάρεται από μερικούς ρατσιστές θαμώνες της παμπ. Όταν όμως ο πατέρας της Γιάρα, κρατούμενος στις φυλακές του Άσαντ, πεθαίνει, όλο το χωριό έρχεται σπίτι της για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του.

Πρόκειται προφανώς για ένα κοινωνικό δράμα, που όμως είναι πολύ ευφυέστερο απ’ όσο η παραπάνω παρουσίαση αφήνει να διαφανεί. Ο Λάβερτυ και ο Λόουτς προσεγγίζουν το θέμα τους διαλεκτικά, σαν σε πλατωνικό διάλογο. Ξεκινάν από μια αρχική κατάσταση, την άφιξη των προσφύγων σε ένα παρηκμασμένο χωριό ανθρακωρύχων, και παρουσιάζουν την στάση και τα επιχειρήματα του καθενός. Καθώς όμως οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα επιχειρήματα αυτά τίθενται σε κριτική, καταρρίπτονται ή εμπλουτίζονται ενώ οι ίδιοι οι χαρακτήρες εξελίσσονται με τελική κατάληξη την δημιουργία μιας νέας κοινότητας στο χωριό, όπου ξένοι και ντόπιοι ανήκουν εξίσου. Σε αυτό το πλαίσιο ο διάλογος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι ήρωες βγάζουν κανονικούς λόγους, όπου συνοψίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε εκείνο το σημείο της πλοκής.

Αυτό δεν είναι λοιπόν ένα συνηθισμένο μελόδραμα για το προσφυγικό. Πρώτα απ’ όλα με το να εστιάζει στην αλληλεπίδραση ντόπιων-προσφύγων αρνείται να παρουσιάσει τους πρόσφυγες ως κάτι το ολοκληρωτικά ξένο. Αυτό είναι μια τολμηρή απόφαση και μια πολιτική πράξη. Ο κινηματογράφος είναι από τα ελάχιστα πεδία στην σύγχρονη Ευρώπη όπου δεν έχει επικρατήσει η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, αλλά αντίθετα κυριαρχεί ακόμα η συμπόνια για το δράμα των προσφύγων, όταν στην πολιτική ακόμα και κεντροαριστερά κόμματα υιοθετούν πλέον αντιμεταναστευτική ρητορική κα τα αριστερά συχνά προτιμούν να σιωπούν ή να κατεβάζουν τους τόνους για να μην χάσουν ψήφους. Οι περισσότερες ταινίες όμως εστιάζουν αποκλειστικά στους μετανάστες τοποθετώντας τους γηγενείς στο υπόβαθρο, είτε αντίθετα εστιάζουν στα ηθικά διλήμματα και τους ψυχολογικούς μηχανισμούς των γηγενών. Έτσι όμως, ενώ καταγγέλλουν την απανθρωποποίηση των προσφύγων, αναπαράγουν την εικόνα του ολοκληρωτικά ξένου προς εμάς που βρίσκεται στην βάση της ακροδεξιάς ρητορικής. Με το να τοποθετεί γηγενείς και πρόσφυγες δραματουργικά στο ίδιο επίπεδο, η Τελευταία Παμπ αρνείται να δεχτεί τους πρόσφυγες ως τον απόλυτο Ξένο. Μπορεί να είναι ξένοι, με την έννοια ότι είναι αλλοδαποί, αλλά αντικειμενικά είναι ήδη κομμάτι της τοπικής κοινωνίας.

Με τον τρόπο αυτό αναιρείται αυτομάτως και το πρόβλημα της ένταξης των μεταναστών, -πιπίλα στα χείλη όλων των πολιτικών-, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων, από τους πιο ρατσιστές μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους. Δεν μπορείς να ενταχθείς σε μια κοινωνία στην οποία βρίσκεσαι ήδη. Φυσικά πρόβλημα υπάρχει, τόσο στην ταινία, αλλιώς δεν θα υπήρχε δράμα, όσο και στην πραγματική κοινωνία την οποία απεικονίζει, αλλά τίθεται διαφορετικά, ως πρόβλημα ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπων που μέχρι χθες δεν συνυπήρχαν ούτε έχουν επιλέξει να ζουν μαζί. Τοποθετημένο έτσι, το πρόβλημα παύει να ταυτίζεται με τους πρόσφυγες, οι οποίοι αυτοί μόνο οφείλουν να προσαρμοστούν σε ένα καλούπι κοινωνικό και πολιτισμικό που βρήκαν έτοιμο, ως ανταπόδοση για την κάθε άλλο παρά ευγενική και γενναιόδωρη φιλοξενία που τους προσφέρεται. Οι Λάβερτυ-Λόουτς μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα αντιστρέφοντας την καθιερωμένη ρητορική περί ένταξης. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα κοινωνικής ένταξης στην ταινία φαίνεται να το αντιμετωπίζουν οι μακροχρόνια άνεργοι του χωριού, που μεθοκοπάνε όλη μέρα στην παμπ κατηγορώντας τους πρόσφυγες για τα πάντα, και οι ανήλικοι με την παραβατική συμπεριφορά.

Σε μια έξοχα ειρωνική σκηνή η Γιάρα λογομαχεί με έναν ντόπιο νταή. Όταν εκείνη τον ρωτά σ’ ένα σημείο τί εννοεί, εκείνος απαντάει κοροϊδευτικά ότι αν δεν καταλαβαίνει αγγλικά να πάει πίσω από όπου ήρθε. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι η Γιάρα μιλά αγγλικά με ξενική προφορά, αλλά ολόσωστα και πολύ καθαρά, ενώ ο ντόπιος μια δυσνόητη λαϊκή αργκό που θα αποτύγχανε να εντυπωσιάσει τον οποιοδήποτε δυνητικό εργοδότη, όπως σίγουρα δεν εντυπωσίασε κάποτε τους δασκάλους του.

Όπως λέει ο Μπαλαντάιν σε μια σκηνή τα προβλήματα του χωριού άρχισαν πολύ πριν τον ερχομό των προσφύγων, και συγκεκριμένα, μας δίνεται να καταλάβουμε, με τον θατσερισμό και την αποβιομηχανοποίηση, όταν πρώτα καταστάλθηκε η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων και μετά από λίγο έκλεισαν τα ίδια τα ανθρακωρυχεία. Όταν το 2016 καταφθάνουν οι πρόσφυγες οι κάτοικοι του χωριού ζούνε ήδη μέσα στην φτώχεια, την περιθωριοποίηση και μια γενική κατάσταση ηττοπάθειας, μια πεποίθηση ότι η ζωή μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον η συχνή χρήση που κάνουν της κτητικής αντωνυμίας. Όταν στην παμπ συζητούν για την απειλή που συνιστούν οι πρόσφυγες μιλάν για «τον δρόμο μας», «την παμπ μας», «το χωριό μας». Φυσικά τίποτε από αυτά δεν τους ανήκει, με ή χωρίς τους πρόσφυγες, ενώ και ακόμα και τα σπίτια τους, που είναι τυπικά ιδιοκτησία τους, αγοράζονται από ξένα κεφάλαια σε εξευτελιστικές τιμές. Όσο λιγότερη ιδιοκτησία έχουν τόσο περισσότερο πιάνονται από μια φανταστική κοινοτική ιδιοκτησία για να νιώσουν ασφαλείς και τόσο περισσότερη ανασφάλεια νιώθουν για την φανταστική ιδιοκτησία τους. Η ανώτερη όλων από αυτές τις φανταστικές κοινοτικές ιδιοκτησία είναι βέβαια, αν και δεν αναφέρεται στην ταινία, «η πατρίδα μας».

Η ανασφάλεια των ντόπιων δεν πηγάζει απλώς από την φτώχεια τους, αλλά από ένα βαθύτερο αίσθημα αποξένωσης από αυτήν την πατρίδα. Αισθάνονται, και όχι άδικα, ότι κανείς δεν τους υπολογίζει, αφού κανείς δεν τους ρώτησε αν θέλουν τους πρόσφυγες, όπως δεν τους ρώτησε αν θέλουν να πουληθεί το γειτονικό σπίτι σε μια κυπριακή εταιρεία ή αν ήθελαν να κλείσουν τα ορυχεία. Όταν ένας από αυτούς λέει στην παμπ ότι το χωριό τους έχει γίνει χωματερή εν μέρει εκφράζει μια ρατσιστική αντίληψη για τους πρόσφυγες ως «σκουπίδια», εν μέρει όμως την όχι αβάσιμη άποψη ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει και τους ίδιους ως σκουπίδια, και άρα δεν πειράζει να πετάξει μερικά ακόμα στο χωριό τους. Πράγματι, από την σκοπιά των κέντρων της εξουσίας και του πλούτου, που σαν ένας μοχθηρός Θεός παραμένουν αθέατοι στην ταινία, πρόσφυγες και ντόπιοι μοιάζουν εξίσου ασήμαντοι και αφήνονται να φαγωθούν μεταξύ τους χωρίς κανείς να παρεμβαίνει.

Ο φθόνος των ντόπιων για τους πρόσφυγες είναι μεγάλος. «Γιατί αυτοί παίρνουν τα πάντα;» ρωτάει μια παρέα φτωχόπαιδων τον Μπαλαντάιν όταν τον βλέπει να πηγαίνει πράγματα σε μια οικογένεια Σύρων. Εδώ αντηχεί με παιδική αθωότητα το ασταμάτητα διατυπωμένο και ουδέποτε αποδεικνυόμενο επιχείρημα ότι οι πρόσφυγες επιβαρύνουν ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά κράτη στην Ευρώπη σε βάρος των γηγενών, και ταυτόχρονα καταρρίπτεται την στιγμή που τίθεται. Γιατί ο θεατής δεν έχει καμία αμφιβολία ότι οι δωρεές που πάνε στους πρόσφυγες, είτε προέρχονται από το κράτος είτε από ιδιώτες, δεν θα κατέληγαν ποτέ σ’ εκείνα τα φτωχά παιδιά ούτως ή άλλως. Όταν τελικά τα παιδιά λαμβάνουν βοήθεια δεν προέρχεται ούτε από το μεταθατσερικό κοινωνικό κράτος ούτε από φιλάνθρωπους μεσοαστούς, αλλά από τα δωρεάν γεύματα στα οποία συνεισφέρουν οι Σύροι πρόσφυγες και συγχωριανοί τους όπως ο Μπαλαντάιν. Το ερώτημα των παιδιών χάνει λοιπόν την φαινομενική ισχύ του και γίνεται μια ταπεινή έκφραση μνησικακίας. Ο Μπαλαντάιν, συνομιλώντας με έναν ρατσιστή φίλο του, συνοψίζει εξαιρετικά αυτήν την νοοτροπία, που περιγράφει την πολιτική συμπεριφορά σημαντικού μέρους των φτωχότερων στρωμάτων στην Ευρώπη σήμερα. Πάντα θέλετε να πατήσετε αυτούς που είναι από κάτω σας, λέει περίπου, ποτέ τους από πάνω. Όταν οι από πάνω σας τσαλαπατάνε το αποδέχεστε σαν κανονικότητα.

Η συμπεριφορά του Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, του Τι Τζέι όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, είναι διαφορετική. Υπερασπίζεται τους πρόσφυγες και τους βοηθάει όπως μπορεί. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ο Τι Τζέι δεν έχει παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο συμπεριληπτικότητας και πολιτισμικής ευαισθησίας. Είναι ήπιος και ευγενικός σα χαρακτήρας, αλλά δεν είναι καλύτερος άνθρωπος απ’ τους υπόλοιπους. Κάποιοι από τους πιο θερμόαιμους ρατσιστές είναι λίγο μαλάκες (και ποιο χωριό δεν έχει τους μαλάκες του;), αλλά κανείς δεν είναι πραγματικά κακός και οι περισσότεροι είναι μια χαρά άνθρωποι. Όταν πρωτοβλέπουμε τον Τσάρλι, έναν απ’ αυτούς, σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι της άρρωστης γυναίκας του και η εντύπωση που μας δίνει είναι ενός αξιοπρεπούς, καλόκαρδου ανθρώπου. Παρόλη την μετέπειτα συμπεριφορά του αυτή η εντύπωση δεν ήταν παραπλανητική.

Είναι όλο και περισσότερο διαδεδομένο μεταξύ της πολιτισμικής αριστεράς και της φιλελεύθερης μεσαίας τάξης ο ρατσισμός να αντιμετωπίζεται σαν μια ηθική ασθένεια, μια προσωπική αποτυχία στην οποία είναι ιδιαίτερα επιρρεπή άτομα χαμηλότερης τάξης και μορφωτικού επιπέδου. Ειδικά ο εργατικής καταγωγής λευκός άνδρας αντιμετωπίζεται σαν η πηγή όλων των δεινών, των δικών του και των άλλων, ιδίως των μειονοτήτων. Για την μεσοαστική φαντασία είναι ένα αξιομίσητο, μοχθηρό πνεύμα. Το μίσος όμως είναι μια αποτυχία της φαντασίας, όπως έλεγε ένας Άγγλος μυθιστοριογράφος, και η φαντασία του Λόουτς δεν αποτυγχάνει. Είναι υπερβολικά ταλαντούχος καλλιτέχνης για να απεικονίσει τους πολέμιους των προσφύγων σαν καρικατούρες και να αντικαταστήσει το μίσος για τους πρόσφυγες με το μίσος για τους ακροδεξιούς. Δεν υπάρχουν αξιομίσητοι άνθρωποι στην ταινία, μόνο άνθρωποι.

Γιατί όμως ο Τι Τζέι συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ τους άλλους; Επειδή νομίζω δεν ξέχασε ποτέ την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στην οποία συμμετείχε όταν ήταν νέος, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που φυλάσσει στην παμπ. Εκεί έμαθε ότι οι φτωχοί βοηθούν ο ένας τον άλλον και αγωνίζονται μαζί, μάθημα που οι περισσότεροι συγχωριανοί του έχουν ξεχάσει. Εκείνοι είναι άνθρωποι ηττημένοι όχι μόνο πολιτικά και κοινωνικά αλλά και ηθικά, το μόνο που ξέρουν πια να κάνουν είναι να κλαίνε την μοίρα τους και να εχθρεύονται τον διπλανό τους. Ο Τι Τζέι όμως δεν ηττήθηκε και δεν συμπεριφέρεται σαν ηττημένος, παρά τις κρίσεις μελαγχολίας του. Γι’ αυτό βοηθάει τους πρόσφυγες, όχι για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα των αποικιοκρατών προγόνων του ούτε για να πάρει μια τζούρα ηθικής ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου ούτε επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάνει με τον ελεύθερο χρόνο που του προσφέρει η άνετη δουλειά και το υψηλό του εισόδημα. Στο πρόσωπο του επιβιώνει ένα ήθος αλληλεγγύης που πηγή του έχει το εργατικό κίνημα. Αυτό το ήθος αναγεννάται στο χωριό στο τέλος της ταινίας.

«Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη» λέει ο ίδιος ο Τι Τζέι σε μια σκηνή της ταινίας. Σε μία χώρα σαν την δικιά μας, όπου πριν όχι πολύ καιρό μια αυτοαποκαλούμενη Αριστερά κατασυκοφάντησε την έννοια της αλληλεγγύης, ταυτίζοντας την με τα επιδόματα με εισοδηματικά κριτήρια, τον κρατικό πατερναλισμό και την έκκληση προς τους ισχυρούς της Ευρώπης για έλεος και ανθρωπιστική βοήθεια, ώσπου μέχρι και η ίδια έπαψε να την χρησιμοποιεί, η φράση αυτή έχει μεγάλη σημασία. Αλληλεγγύη δεν είναι η βοήθεια του ισχυρού προς τον αδύναμο, αλλά του ίσο προς τον ίσο, αυτός που την δίνει κατεβάζει τον εαυτό του και ανυψώνει αυτόν που την δέχεται αναγνωρίζοντας, αναμένοντας ακόμα, ότι αύριο οι ρόλοι θ’ αντιστραφούν, εκεί που ο φιλάνθρωπος προσφέρει με καταδεκτικότητα, ο αλληλέγγυος προσφέρει με σεβασμό. Η φιλανθρωπία είναι μια πράξη αποκλειστικά ηθική, και πολύ συχνά πρόκειται για μια υποκριτική ηθική, ενώ η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αναγκαστικά πολιτική, γιατί από την φύση της αναγνωρίζει και δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό δημοκρατικής ισότητας.

Και στις προηγούμενες ταινίες του ο Λόουτς κάνει μνεία στους αγώνες των ανθρακωρύχων ενάντια στην Θάτσερ. Είναι κάτι παραπάνω από μια προσωπική εμμονή ή μια αναπόληση των παλιών καλών ημέρων. Πέρα και από μορφή πάλης οι απεργίες δείχνουν έναν τρόπο ζωής, την τελευταία φορά που οι Βρετανοί εργάτες έχουν περηφάνεια και αυτοπεποίθηση, στηρίζονταν ο ένας στον άλλο και δρούσαν από κοινού, ανεξάρτητα από το Κράτος και την Αγορά και αν χρειαστεί εναντίον τους.

Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η σχέση του Τι Τζέι με την Γιάρα. Η σχέση αυτή είναι αξιοσημείωτη γιατί δεν είναι ούτε ερωτική ούτε πατρική. Αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι καθαρή φιλία, κόντρα στα στερεότυπα του Χόλυγουντ αλλά και την νοοτροπία των πελατών της παμπ. Αυτοί συνεχώς υποψιάζονται ότι ο Τι Τζέι είναι καλός με την Γιάρα επειδή είναι κρυφά ερωμένη του. Εδώ ο Λάβερτυ κάνει επίσης ένα σχόλιο για τις σχέσεις των δύο φύλων: οι μεν θεωρούν ότι αυτές μπορούν να είναι μόνο σεξουαλικές, και μάλιστα μιας καθαρά συναλλακτικής μορφής που ελάχιστα διαφέρει απ’ την πορνεία, οι δε αποδεικνύουν έμπρακτα ότι μπορεί να υπάρχει φιλία, που συνδέεται με την ισότητα, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.

Η φιλία των δυο, φιλία ανάμεσα σ’ έναν μοναχικό μεσήλικα Άγγλο και μια νεαρή κοπέλα σ’ έναν ξένο τόπο που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός του ότι χρειάζονται έναν φίλο, ξεπερνά ωστόσο αυτό που συνήθως λέμε φιλία στην καθημερινή μας ζωή, δηλαδή δυο ή περισσότεροι άνθρωποι που συμπαθιούνται κάπως και περιστασιακά πηγαίνουν για καφέ ή μπύρα, κουτσομπολεύοντας ή συζητώντας για το ποδόσφαιρο. Πρόκειται για έναν στενό συναισθηματικό δεσμό μεταξύ ίσων που δεν είναι ούτε εραστές ούτε συγγενείς. Ή όπως λέει ο Τι Τζέι όταν εξηγεί τί σημαίνει το όνομα της σκυλίτσας του, της Μάρα: «Μάρα στην γλώσσα των ανθρακωρύχων σημαίνει φίλος, αλλά είναι πιο βαθύ από αυτό. Σημαίνει κάποιος που είναι ίσος με σένα. Κάποιος που σε προσέχει και τον προσέχεις».

Μέσα απ’ την φιλία και την αλληλεγγύη δημιουργείται σταδιακά μια νέα κοινότητα στο χωριό. Άγγλοι και Σύροι γνωρίζονται μεταξύ τους και μαθαίνονται να ζουν όχι απλά δίπλα, αλλά μαζί. Οι συντηρητικοί βλέπουν την κοινότητα, και μαζί το έθνος, την υψηλότερη γι’ αυτούς μορφή κοινότητας, σαν κάτι που υπήρχε από πάντα και το βρήκαμε έτοιμο, σαν την μαμά και τον μπαμπά απ’ την σκοπιά ενός μικρού παιδιού, κάτι προαιώνιο που μπορεί να καταστραφεί αλλά ποτέ να δημιουργηθεί. Ο Λάβερτυ με το σενάριό του και ο Λόουτς με την σκηνοθεσία του δείχνουν αντίθετα ότι η κοινότητα είναι δημιούργημα των ανθρώπων. Η κοινότητα των ανθρακωρύχων που διαλύθηκε απ’ την Θάτσερ την δεκαετία του ογδόντα αναπληρώνεται από μια καινούργια χάρη στις συνειδητές προσπάθειες των ανθρώπων να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να λύσουν από κοινού τα προβλήματά τους. Κατά ένα εξαίσια ειρωνικό τρόπο οι αριστεροί Λάβερτυ και Λόουτς κερδίζουν τους συντηρητικούς στο ίδιο τους το παιχνίδι. Γιατί κατ’ εφαρμογή του γνωστού συντηρητικού ρητού «όλα πρέπει ν’ αλλάξουν για να μείνουν τα ίδια» η σύμπραξη γηγενών και προσφύγων δίνει ξανά ζωή σε όλους τους μισοπεθαμένους θεσμούς της τοπικής κοινωνίας: το χωριό, την παμπ, το συνδικάτο, ακόμα και τον μεσαιωνικό καθεδρικό ναό.

Στην τελευταία τελευταία σκηνή της ταινίας οι κάτοικοι του χωριού παίρνουν μέρος όλοι μαζί, γηγενείς και πρόσφυγες, στην ετήσια παρέλαση των συνδικάτων. Είναι μια σκηνή τόσο συγκινητική όσο και συνειδητά φανταστική. Εδώ η τέχνη σταματά να περιγράφει την πραγματικότητα και αρχίζει να περιγράφει την ελπίδα. Η ελπίδα αυτή, ενσαρκωμένη στην ισχύ του εργατικού συνδικάτου μοιάζει για μια νεώτερη γενιά παλιομοδίτικη, αρχαϊκή σχεδόν. Τα συνδικάτα όμως εξακολουθούν να παραμένουν ο σημαντικότερος, ο αποτελεσματικότερος τρόπος αυτοοργάνωσης που έχουν οι εργαζόμενοι ώστε να ασκήσουν δημοκρατικό έλεγχο στις ζωές τους. Όποιος αμφιβάλλει αρκεί να δει το πρόσφατο απεργιακό κύμα στις ΗΠΑ και τα αποτελέσματά του.

Ο Κεν Λόουτς είναι 87 χρονών και κατά δήλωσή του αυτή είναι η τελευταία του ταινία. Σε όλη του την σταδιοδρομία γύριζε ταινίες για τους απλούς ανθρώπους, τα πάθη τους, τους αγώνες τους, τις αδικίες που υφίστανται από τους ισχυρότερους και ενίοτε απ’ τους ομοίους τους. Παρότι γεννήθηκε πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν έπαψε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο πρέπει να μπορεί να τον κοιτά κατάματα. Αντιστάθηκε στον πειρασμό να διαλέξει μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που θα ταίριαζε καλύτερα στις εμπειρίες, τις ευαισθησίες και τις ιδέες του και να την μετατρέψει σε προσωπική εμμονή και ποιητικό θέμα αποϊστορικοποιώντας την. Πάντοτε όμως έμεινε πιστός από την άλλη πλευρά στις σοσιαλιστικές του ιδέες και στον δικό του τρόπο να γυρίζει ταινίες, δίχως να προσαρμόζεται σε τάσεις στην ιδεολογία και μόδες στην τέχνη. Δεν «εκσυγχρονίστηκε» σαν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ούτε νεάνισε σαν άλλους ηλικιωμένους σκηνοθέτες. Έμεινε σύγχρονος, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να είναι μοντέρνος.

Η Τελευταία Παμπ χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του αποτελεί από πολλές απόψεις την κινηματογραφική του διαθήκη. Όταν ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, όταν οι πρόσφυγες έχουν γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης και τα όρια του πόσο σκληρά μπορούμε να τους συμπεριφερθούμε χαλαρώνουν μέρα με την μέρα, όταν κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει εναλλακτική ή ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, ο Λόουτς μας αφήνει μια ταινία συγκινητική, τολμηρή, αισιόδοξη σαν μια υψωμένη γροθιά σ’ έναν κόσμο γεμάτο σκυμμένα κεφάλια.


*Η τελευταία παμπ, Κεν Λόουτς, 2023


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου