Articles by "Βαξεβάνης"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βαξεβάνης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


Του Κώστα Βαξεβάνη

Η χώρα κινδυνεύει αν δεν ψηφίσει “Ναι”. Ποιός το λέει αυτό; Το λέει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος που εφάρμοζαν λιτότητα, μνημόνια, μισθούς πείνας αλλά δεν παρέλειψαν να χρηματοδοτήσουν τράπεζες και όλη την ελίτ.

Το λένε ακόμη οι παραπόταμοι της διαπλοκής που πηγάζουν από τα κανάλια και ξεχύνονται να πνίξουν ό,τι δεν είναι του γούστου τους και δεν αντιλαμβάνεται το παντεσπάνι της διαπλοκής σαν αντίδωρο σε εκκλησία.

Το λένε τα ίδια τα κανάλια με άγχος, τρόμο και πανικό. Ανησυχούν για τα κλειστά ΑΤΜ, αυτοί που έκλεισαν σπίτια και τις ψυχές των ανθρώπων. Το “Όχι” είναι η καταστροφή αναφωνεί και ο Σόιμπλε με αυτό το ύφος αηδίας που έχει όποτε αναφέρεται σε οτιδήποτε ελληνικό.

Η χώρα κινδυνεύει αναφωνεί και ο μεγάλος Μητσοτάκης και ο μικρός Μητσοτάκης και η άλλη Μητσοτάκη και ο εγγονός Μητσοτάκης  και τα όπου γης βαφτιστήρια τους κραδαίνοντας τους μισθούς του Δημοσίου.  Κινδυνεύουμε αναφωνεί και ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και ο σύλλογος εμπόρων και ο βρωμερός συνδικαλισμός που επί δεκαετίες πρόσφερε τους εργαζόμενους ως ομήρους στα κόμματα και τη διαφθορά. Η χώρα θα χαθεί αν δεν ψηφίσει “Ναι”, διαβεβαιώνει ο Ψυχάρης και ο Μπόμπολας με τα δάνεια των εκατομμυρίων και με τον τρόμο μην νικήσει αυτή η κυβέρνηση και τους βάλει να πληρώσουν όσα χρωστάνε. Το σκοτάδι θα γίνει πιο μαύρο από το μαύρο επιμένουν οι πολιτικοί και όχι μόνο συνεταίροι του Άκη, αλλά και οι όπου γης υπόδικοι του λευκού κολάρου. “Ναι” και ο Μαρινάκης, ”Ναι” και η νέα γενιά των μιντιαρχών, “Ναι” και ο Ράπτης του iefimerida με τα 230.000 διαφήμιση από το ΚΕΛΠΝΟ , «Ναι» και ο απόφοιτος Δημοτικού Χατζής με το μισό εκατομμύριο από το ΚΕΛΠΝΟ και το ένα εκατομμύριο από το Δημόσιο όπου θεωρητικά δεν μπορούσε να είναι ούτε κηπουρός. «Ναι» γράφουν και ξαναγράφουν, λένε και ξαναλένε, όσοι καταναλώνουν τα εκατομμύρια των τραπεζικών διαφημίσεων που στην πραγματικότητα είναι το δημόσιο χρήμα.

Ευρώ ή δραχμή κινδυνολογεί από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα και ο Θέμος και μαζί του αυτοί που χρόνια τώρα έχουν  ως μοναδικό  πραγματικό δίλημμα «σε μαύρη σακκούλα ή σε βαλίτσα»; «Ναι» φωνάζουν με δύναμη Πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες του life style ενώνοντας τη φωνή τους με ομοθυμία και μαζί όλα τα κατασκευάσματα της κομματικής επετηρίδας που συντήρησαν  τα άθλια Πανεπιστήμια για να μπορούν να φαντάζουν επιστήμονες . «Ναι» φωνάζει και o Σάκης μαζί με τη Λάτση, «Ναι» φωνάζει και η πέστροφα του Ποταμιού που δεν μπορεί να καταλάβει τους φτωχούς που κάνουν όλο λάθη όπως ευθαρσώς είπε. «Ναι» επιμένουν όσοι δεν τρόμαξαν τόσα χρόνια από τις ουρές στα συσσίτια και στα νοσοκομεία, δεν τις έβλεπαν καν,  αλλά ανατρίχιασαν με τις ουρές στα ΑΤΜ.

«Ναι» δηλώνουν και οι τεχνοκράτες που έφεραν την καταστροφή και ήταν όλο προβλέψεις για το φως στο τούνελ την ώρα που το φως ήταν το τραίνο που ερχόταν από την άλλη πλευρά. «Ναι» και οι συνταγολόγοι της καταστροφής.

«Ναι» και οι συνταγματολόγοι της καρδιάς μας, «Ναι» και οι σύμβουλοι των τραπεζών και του Παπαδήμου που βγαίνουν στις τηλεοράσεις ως ανεξάρτητοι αναλυτές και καθηγητές αποκρύπτοντας όπως πάντα το ποιοί είναι.

Οι επιχειρηματίες της διαπλοκής δεν φωνάζουν μόνο «Ναι», αλλά εκβιάζουν για το «Ναι». Λένε στους εργαζόμενους πως θα κλείσουν οι επιχειρήσεις ενώ πολλοί φτάνουν στον εκβιασμό πως θα πληρώσουν μόνο αν υπάρξει «Ναι». Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε απ τη Χούντα.

Το σύστημα όλο της διαπλοκής, διασυνδεδεμένο με τα κανάλια των διεφθαρμένων είναι σε παράκρουση. Είναι έτοιμο να εξαφανίσει τους αριστερούς και τους συνοδοιπόρους τους όπως έκανε τα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Κατίνες της πολιτικής και της υποκρισίας που δεν τολμούσαν να εκστομίσουν πως είναι με το Σαμαρά και τον Βενιζέλο, ξαφνικά εμφανίζονται πως τάχα έχασαν πάσα ιδέα για τον Τσίπρα και τον βρίζουν παντού δίνοντας την εικόνα του μετανιωμένου.

Η διαπλοκή καταλαβαίνει πως είναι σε κίνδυνο, πως παίζει το τελευταίο της χαρτί και δεν κρύβεται. Αν χάσει τώρα τα χάνει όλα. Όχι τη χρηματοδότηση που επικαλείται, ούτε το ευρωπαϊκό της πνεύμα. Χάνει τη δυνατότητα να κοροϊδεύει και να εξουσιάζει. Να ξεζουμίζει τους είλωτες και να κοροϊδεύει τους δούλους.

Όλοι αυτοί οι ναιναίκοι (από το ναι για να μην παραξηγηθώ) είναι το πιο μεγάλο επιχείρημα για το «Όχι». Αν τους αθροίσεις, αν αναλογιστείς ποιοί είναι που σου προτείνουν το «Ναι», αρκεί για να καταλάβεις την αξία του «Όχι». Όσο βγαίνουν στα κανάλια για να φοβίσουν, τόσο θυμίζουν ποιοί είναι και τι έχουν κάνει. Και βέβαια αποκρύπτουν πως αυτό το δημοψήφισμα γίνεται για να μην παρθούν μέτρα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σπαταλήσει αυτές τις μέρες τεράστια ποσά για να μην φανεί η ταραχή στα χρηματιστήρια. Πολλά περισσότερα από αυτά που θα έδινε για την Ελλάδα. Ξέρουν καλά τι τους περιμένει αν νικήσει το «Όχι». Ξέρουν πως το «Όχι» δεν διώχνει την Ελλάδα από την Ευρώπη αλλά δρομολογεί νέες καταστάσεις. Αν μπορούσαν να διώξουν την Ελλάδα χωρίς ζημιά θα το είχαν κάνει. Δεν σπαταλούν χιλιάδες ώρες συσκέψεων, άγχους και διαπραγματεύσεων από φιλευσπλαχνία αυτοί που δεν δίστασαν να κόψουν τη σύνταξη γερόντων.

Δεν έχουν ιερό και όσιο, είναι γεμάτοι κυνισμό και αμοραλισμό σε τέτοιο βαθμό που μόλις μερικές μέρες πριν πρότειναν να μην φορολογηθούν τα καζίνο και τα κέρδη πάνω από 500.000 ευρώ αλλά ο κόσμος. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως δεν έχουν κανένα ανθρωπισμό, μόνο ψυχρή ανάλυση σε νούμερα. Και αυτή η ανάλυση δείχνει πως κινδυνεύουν με το «Όχι». Η πραμάτεια τους, τα κεφάλαιά τους, η ιστορία λιτότητας, όχι τα οράματα.

Αλλά επιμένω πως το «Όχι» δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία, όσο το σώμα και το πνεύμα της διαπλοκής, από τις φυλακές Κορυδαλλού ως τα δημοσιογραφικά γραφεία και από τις τράπεζες ως τα κανάλια δηλώνει «Ναι».

Είναι αυταπόδεικτα όλοι οι λόγοι για να ψηφίσει κάποιος «Όχι». Το «Όχι» δεν είναι κίνδυνος για την Ευρώπη αλλά για τη διαπλοκή και τη λιτότητα. Εκτός αν πιστεύετε πως ο Ψυχάρης εργάζεται για την οραματική Ευρώπη και ο Θεοδωράκης για τους πρωταγωνιστές της καθημερινής ζωής.

πηγή

Του Κώστα Βαξεβάνη
Είναι γνωστό πως η δημοσιογραφία πολλές φορές αναγκάζεται να διαλέξει ανάμεσα στο δημόσιο συμφέρον και τις προσωπικές επιλογές. Ακόμα και αν έχουμε συνηθίσει μια δημοσιογραφία που προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα σε μάσκαρα, γόβες και γραβάτες στο στούντιο, η ουσία της δημοσιογραφίας, ο πυρήνας της, ταλανίζεται από αυτή και άλλες σταθμίσεις που πρέπει να κάνει, για να είναι αυτό που πρέπει να είναι. Λειτουργία στην υπηρεσία της κοινωνίας. Όποια παρέκλιση των δημοσιογράφων δεν πρέπει να οδηγεί και τη δημοσιογραφία σε παρέκλιση, πράγμα βέβαια δύσκολο και στις μέρες μας ίσως και ξεχασμένο.
Γράφω αυτές τις γραμμές, όχι μόνο γιατί η επικαιρότητα έθεσε για μια ακόμη φορά το θέμα του τρόπου λειτουργίας των δημοσιογράφων, αλλά κυρίως γιατί η εμπλοκή των ενδιαφερόμενων δίνει μια διάσταση στο θέμα που ευνοεί ίσως τη συζήτηση. Εννοώ πως δεν πρόκειται για ένα περιστατικό που κάποιοι συνέλαβαν, μήνυσαν ή απείλησαν ένα αντισυστημικό δημοσιογράφο που προκαταβολικά του έχουν αποδώσει το ρόλο του “γκρινιάρη” ώστε να τον ακυρώσουν αλλά για περίπτωση όπου αυτοί που ανησυχούν για την ποιότητα της δημοσιογραφίας, δεν είναι από εκείνους που γκρινιάζουν για όσα συμβάινουν, αλλά από αυτούς που γελάνε απολαμβάνοντας όσα “έχουν” ως δημοσιογραφία. 
Η Εφημερίδα των Συντακτών, δημοσίευσε λοιπόν ένα mail του περιβάλλοντος Στουρνάρα, από το οποίο αποδεικνύεται πως ο Κεντρικός Τραπεζίτης της χώρας, σπρώχνει στοιχεία και θέσεις στα ΜΜΕ με τις οποίες χτυπιέται η διαπραγμάτευση. Εμφανίζεται δηλαδή ως εσωτερικός και κρυφός αντίπαλος στη διαπραγμάτευση με υπονομευτικό ρόλο. Στην περιγραφή που έκανε η εφημερίδα για τον παραλήπτη του mail, ο δημοσιογράφος Θανάσης Τσεκούρας, πρώην στέλεχος των ΜΜΕ του Μπόμπολα, αναγνώρισε τον εαυτό του. Έτσι έγραψε ένα άρθρο στο οποίο αφενός υπερασπίζεται το  «mail» και την πληροφόρησή του ως «πηγές» και «δημοσιογραφία», αφετέρου φωτογραφίζει παρακρατικές λειτουργίες στην είσοδο στην προσωπική του αλληλογραφία. Στην αντιπαράθεση παρενέβη και η Έλλη Στάη, της οποίας το site διευθύνει ο Τσεκούρας, γράφοντας ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό και ζητώντας να πάρει θέση. Στην επιστολή της αυτή η Έλλη υπερασπίζεται την «αμακιγιάριστη» δημοσιογραφία όπως χαρακτηριστικά γράφει, που πρέπει όλοι να εκπροσωπούμε.
Τα θέματα κατά την άποψή μου είναι δύο αν και οι εμπλεκόμενοι πολλοί. Το πρώτο αφορά την ουσία του mail. Εκεί λοιπόν μπαίνει η πολύ σοβαρή διάσταση της αποκάλυψης πως ο Στουρνάρας δρα ενάντια στη διαπραγμάτευση και την ελληνική κυβέρνηση σπρώχνοντας δημοσιεύματα, ως παράγοντας ενός ιδιότυπου εμφυλίου. Η άλλη διάσταση είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου. Αν δηλαδή ο δημοσιογράφος είναι συντονισμένος ως όπλο σε αυτό τον εμφύλιο και όχι ως καταγραφέας της πραγματικότητας. Το τι από τα δύο έκανε ο Θανάσης Τσεκούρας, πρέπει να το απαντήσει ο ίδιος πειστικά και ξεκάθαρα. Ή για να το πω διαφορετικά υπό μορφή ερωτήσεως: θα έστελνε ο Στουρνάρας σε κάποιον άλλο ένα τέτοιο mail στα πλαίσια της ενημέρωσης ή απευθύνθηκε σε έναν άνθρωπό του;
Πάμε τώρα στην άλλη διάσταση του θέματος που αφορά το «απόρρητο της αλληλογραφίας». Ο Θανάσης Τσεκούρας και η Έλλη Στάη αφήνουν να εννοηθεί πως υπάρχει μια παρακρατική παρέμβαση που φέρνει στο φως προσωπικά δεδομένα. Παρακρατικές λειτουργίες υπάρχουν, έχουν διάφορες διαστάσεις και έχουν καταγγελθεί. Σε μια από αυτές πριν από δύο χρόνια κάποιοι πήγαν να με σκοτώσουν ενώ κάποιοι άλλοι πέρυσι, όπως προκύπτει από καταγραφή των συνομιλιών τους, σχεδίαζαν τη δική μου εξόντωση όπως και του συναδέλφου Μάκη Νοδάρου. Δε θυμάμαι τους συναδέλφους οι οποίοι τώρα ανακαλύπτουν την επικίνδυνη παραβίαση της δημοσιογραφίας από μηχανισμούς, να έχουν πάρει θέση. Δεν ξέρω επίσης αν είναι το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την αμακιγιάριστη δημοσιογραφία ή πόσο απασχολημένος είναι με τη μάσκαρα. Αλλά εν πάση περιπτώσει όταν η δημοσιογραφία και η ελευθεροτυπία παραβιάζονται, καλό είναι να υψώνουμε τείχος, ακόμη και αν η παραβίαση αυτή είναι παρωνυχίδα μπροστά σε όσα γίνονται.
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν κάποιοι εισέβαλαν στον προσωπικό χώρο του δημοσιογράφου. Αν η δημοσίευση των mails έπρεπε να γίνει και αν την έχουν κάνει μηχανισμοί. Για να καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα των μηχανισμών, πρέπει να ξέρει από ποιόν πήγε το επίμαχο mail στην εφημερίδα. Δηλαδή μπήκε κάποιος στο account του Τσεκούρα, ή το παρέδωσε κάποιος που άλλαξε στρατόπεδο; Μήπως προήλθε από λάθος προώθηση; Έπρεπε η ΕΦΣΥΝ να δημοσιεύσει το mail; Αν πρέπει να απαντήσω στο τι θα έκανα προσωπικά, ναι θα το δημοσίευα. Η δημοσίευση του συγκεκριμένου mail δεν πλήττει το πρόσωπο Θανάση Τσεκούρα (εκτός αν ο ίδιος διακρίνει πως αποκαλύπτει μια μη πρέπουσα προσωπική λειτουργία) αλλά το Στουρνάρα. Αποκαλύπτει μια επικίνδυνη λειτουργία του αξιωματούχου που είναι εντεταλμένος να θωρακίσει την ελληνική οικονομία ή ακόμα και να την εμφανίσει θωρακισμένη. Δηλαδή αποκαλύπτει κάτι που σχετίζεται με το δημόσιο συμφέρον και όχι με την προσωπική σφαίρα αυτών που αλληλογραφούν.
Τέτοιες υποθέσεις έχω πει πως μοιάζουν με εκείνο τον τύπο σε αμερικάνικη ταινία που του ανακοινώνουν πως ο αδελφός του έχει σκοτώσει 20 ανθρώπους και όταν τους ρωτά πού το ξέρουν και λένε πως προκύπτει από το ίδιο το ημερολόγιό του εκείνος γεμάτος φρίκη τους λέει «τι, διαβάσατε το προσωπικό του ημερολόγιο;» Ο παραλογισμός που τοποθετεί το προσωπικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο, που εμφανίζει το διάβασμα του αποκαλυπτικού ημερολογίου ως έγκλημα πάνω από τις δολοφονίες και η νομική σχιζοφρένεια που το επιβάλει αυτό πρέπει να είναι στο στόχαστρο του δημοσιογράφου και όχι στη δικαιολόγησή του.
Στην Ελλάδα, μια σειρά από αντισυνταγματικούς νόμους, τοποθετούν τα προσωπικά δεδομένα στη θέση της Ιερής Αγελάδας, ενώ στην πραγματικότητα λειτουργούν ως Ιερά Εξέταση απέναντι στη δημοσιογραφία. Δε μιλώ βέβαια για τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα που αφορούν την προσωπική ζωή του καθενός, τις προτιμήσεις του ή τις επιλογές του, αλλά τα απλά προσωπικά δεδεμένα που η «θεοποίησή» τους δεν είναι τίποτα άλλο από συγκάλυψη και στεγανοποίηση σκανδάλων. Μια τέτοια περίπτωση είναι η δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ.
Ο νόμος που ισχύει σήμερα, εν αντιθέσει με τον προηγούμενο που είχε σαφή διατύπωση πως αν το θέμα αφορά το δημόσιο συμφέρον δεν υπάρχει προσωπικό δεδομένο, ψηφίστηκε με την ευεργετική συνεισφορά του Τριανταφυλλόπουλου και την εισβολή με την κάμερά του στις κρεβατοκάμαρες. Όταν η κοινή γνώμη αγανάκτησε, πέρασαν το νόμο που στεγανοποιεί τα προσωπικά δεδομένα χωρίς της στάθμιση του δημοσίου συμφέροντος. Ο νόμος αυτός χρησιμοποιείται όποτε η εξουσία θέλει να κρυφτεί και να σωθεί και μαζί της όσοι την υπηρετούν βρώμικα.
Για να επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα που υπερασπίζεται η Έλλη Στάη, επιμένω πως δεν είναι προσωπικό και δεν αφορά μηχανισμούς. Το δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ αποκαλύπτει μια κρυφή λειτουργία του Στουρνάρα και όχι μια διαπροσωπική σχέση Στουρνάρα και Τσεκούρα. Συμφωνώ βεβαίως με την ανησυχία της Στάη για το πού πάει η δημοσιογραφία και συμφωνώ να υπάρξει πρωτοβουλία για να αντιμετωπιστεί η επίθεση στους δημοσιογράφους. Θα μου επιτρέψει βέβαια να βάλω στην ατζέντα αυτής της πρωτοβουλίας αν παρθεί, τη δίωξη δημοσιογράφων, τις επιθέσεις, τη συκοφάντηση, τον αποκλεισμό τους από τη διαφημιστική πίτα και άλλα πολλά. 
Με τα μάτια της Έλλης, η ανεξαρτησία της δημοσιογραφίας κινδυνεύει από τη δημοσίευση του mail Τσεκούρα. Με τα δικά μου, που είναι σίγουρα λιγότερο εντυπωσιακά, κινδυνεύει από την πληθώρα των εκμαυλισμένων που τολμούν να λένε πως είναι δημοσιογράφοι.  Ας σηκώσει όμως ο καθένας τη σημαία της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφίας και δε βαριέσαι, ας είναι και από μαντήλι Hermes. Κάτι καλό θα βγει.
Υ.Γ Ξέχασα να γράψω πως θέση στο θέμα πήρε με βαρυσήμαντη δήλωσή του και ο Λάμπης Ταγματάρχης, εγγυώμενος για την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων που γνώρισε στο site της Στάη. Απ ό, τι θυμάμαι, ο φημολογούμενος διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ ήταν αυτός που έκοψε το Βαρουφάκη από την ΕΡΤ στο παρελθόν για τις θέσεις που εξέφραζε και βέβαια το Κουτί της Πανδώρας για τον ίδιο λόγο. Οπότε σίγουρα γνωρίζει τι σημαίνει ανεξαρτησία, τουλάχιστον ως αντίπαλός της.

Φωτογραφία: ICON - EUROKINISSI (ΤΖΑΜΑΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ)

Του Κώστα Βαξεβάνη
Με μια λιτή ανακοίνωση, ο Λεωνίδας Μπόμπολας, γνωστοποίησε πως αφού τακτοποίησε μια διοικητική εκκρεμότητα με την Εφορία, πήγε σπίτι του.
Βρέθηκαν 300 ηρωικοί έλληνες, οπαδοί του Λεωνίδα, οι οποίοι ασπάστηκαν την αναφορά του Mega στο περιστατικό. Δηλαδή πως ήταν μια απλή παρεξήγηση και πως οι προεκτάσεις που δίνονται στο θέμα (προφανώς με ευθύνη της κυβέρνησης) δεν ευνοούν την επιχειρηματικότητα, αφού οι επιχειρηματίες ανησυχούν μήπως αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Ποιές καταστάσεις, δεν μας είπε το Mega.
Οι καταστάσεις λοιπόν είναι πως θα καλούνται να πληρώσουν τα ποσά που έχουν φοροαποφύγει ή φοροκλέψει. Μεγάλο πλήγμα για την επιχειρηματικότητα και μεγάλη παραδοχή, πως η ελληνική επιχειρηματικότητα, σε πολλές των περιπτώσεων στηρίχτηκε στη φοροδιαφυγή και μόνο.
Ο Λεωνίδας Μπόμπολας, αναγκάστηκε να πληρώσει 1,8 εκατομμύρια ευρώ για να μην παραπεμφθεί σε δίκη για κακούργημα, αφού εντοπίστηκε να έχει διακινήσει αδήλωτο χρήμα. Ο καταλογισμός αυτού του ποσού φαίνεται να έγινε μετά από έλεγχο του λογαριασμού του στη λίστα Λαγκάρντ. Αυτό δεν το σημείωσε ούτε το Mega, ούτε οι 300 υποστηρικτές του Λεωνίδα.
Η λίστα Λαγκάρντ όχι μόνο δεν ήταν παράνομη όπως έλεγαν ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος μιλώντας στο κανάλι του Μπόμπολα στο παρελθόν αντί να τον ελέγξουν, αλλά δίνει και αποτελέσματα.
Το σύστημα ακόμη και τώρα αυτοκαλύπτεται, έστω και αν χρειαστεί να πληρώσει. Δεν πρόκειται για μια φορολογική παράβαση και μία διοικητική τακτοποίηση, αλλά για το συμπέρασμα πως ο εθνικός εργολάβος και εθνικός εκδότης και εθνικός υποβολέας πολιτικής και πολιτικών προσώπων, ο οποίος επί χρόνια νουθετεί την Ελλάδα γιατί δεν κόβει αποδείξεις και δεν πληρώνει διόδια, πιάστηκε να φοροκλέβει. Αυτός, το σύμβολο του Σαμαροβενιζελισμού, που έκανε δημοσιεύματα για ταβερνιάρηδες που δεν κόβουν αποδείξεις και για το πόσο δίκιο έχει η τρόικα.
Αυτή ακριβώς είναι η ουσία. Η δημόσια έκθεση Μπόμπολα, δεν αποδεικνύει πως κάποιος ισχυρός καλείται επιτέλους να πληρώσει, αλλά πως το σύστημα της εξουσίας , όλοι αυτοί οι ταγοί  της χώρας, είναι ένας συρφετός διαπλοκής, που με μπόλικη υποκρισία, αδηφάγα και με πλεονεξία, ζημιώνει την Ελλάδα που λέει ότι υπηρετεί.
Η είσπραξη χρημάτων από τη λίστα Λαγκάρντ, δεν είναι απλώς ένα έσοδο, αλλά ένας συμβολισμός και μια σημειολογία πως το σύστημα όχι μόνο δεν είναι πανίσχυρο αλλά είναι πλέον και έκθετο.
Πριν δύο χρόνια, ο Θέμος Αναστασιάδης, αναγκάστηκε να καταβάλει κι αυτός περίπου 2 εκατομμύρια, για να γλυτώσει τη δίωξη από τα 5 εκατομμύρια που κουβαλούσε σε μαύρες σακκούλες. Παρουσιάστηκε και αυτό ως «διοικητική παράβαση» και η παύση της δίωξης επειδή κατέβαλε το ποσό (παραδέχθηκε δηλαδή τη διακίνηση του μαύρου χρήματος) ως αθώωση.
Ο νόμος της κυβέρνησης Παπανδρέου, δίνει τη δυνατότητα σε όποιον  εντοπιστεί να διαθέτει αδήλωτα περιουσιακά στοιχεία, να μην διώκεται αν καταβάλει τους φόρους πριν ασκηθεί δίωξη εναντίον του.
Ο νόμος όμως και οι εισπράξεις είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά, εξίσου σοβαρή, είναι πως η διαπλοκή είναι έκθετη και ανίσχυρη όταν υπάρχει η πολιτική βούληση ή η λειτουργία της Δικαιοσύνης. Σε όσες περιπτώσεις η Δικαιοσύνη λειτούργησε ακυρώνοντας τις παρεμβάσεις, η διαπλοκή εκτέθηκε, πλήρωσε και στάθηκε αδύνατο να λειτουργεί όπως παλιά.
Επιμένω ωστόσο, πως ο έλεγχος της λίστας Λαγκάρντ με βάση τα ποσά που φαίνονται στις καταθέσεις, δεν είναι η πλήρης έρευνα. Δεν έχει σημασία μόνο αν οι λογαριασμοί έχουν χρήματα όπως φαίνεται στα στοιχεία που παρέδωσε ο Φαλτσιάνι, αλλά τι έχουν διακινήσει. Αυτό είναι μια ευρύτερη και ουσιαστική έρευνα. Ακόμη και οι μηδενικοί λογαριασμοί, μπορεί να έχουν διακινήσει εκατοντάδες εκατομμύρια προς offshore εταιρείες και εξωτικούς προορισμούς.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τα πράγματα έχουν στριμώξει για τη διαπλοκή και πως οι πολίτες πολύ χαίρονται γι αυτό. Χρειάστηκαν μόνο μερικές ώρες σύλληψης του Μπόμπολα, για να στηθεί πανηγύρι στο διαδίκτυο και τα social media. Αυτό το κατανοούν όλες οι πλευρές. Δεν είναι τυχαίο πως το Πρώτο Θέμα, κάνει προκαταβολική επίθεση στον Γενικό Γραμματέα του ΣΔΟΕ, κατηγορώντας τον πως ζητά να του παραδώσουν στο γραφείο του φακέλους με φορολογικούς ελέγχους. Πράγμα που για  το Πρώτο Θέμα είναι παράνομο αφού αποκαλύπτονται φορολογικά στοιχεία των πολιτών (εδώ το ενδιαφέρον δημοσίευμα) στο Γενικό Γραμματέα.
ΥΓ: Να διευκρινίσω πως στους 300 του Λεωνίδα Μπόμπολα δεν συμπεριλαμβάνεται το Ποτάμι, το οποίο παρέμεινε βουβό για τη σύλληψη. Ίσως γιατί ο Μπόμπολας δεν είναι ταβερνιάρης που δεν κόβει απόδειξη ή ίσως γιατί ειδικότητα του Ποταμιού είναι να κάνει ερωτήσεις για τα συμφέροντα Μπόμπολα στη Βουλή και όχι δημόσιες δηλώσεις
ΥΓ2: Ακόμη και το CNN εμφανίζει τη σύλληψη Μπόμπολα ως νίκης της κυβέρνησης κατά της φοροδιαφυγής και των ολιγαρχών,αλλά στην Ελλάδα είναι Σάββατο,και πρόκειται για διοικητική παράβαση
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, ήταν αυτός που πήρε την απόφαση να προχωρήσει στο PSI και να εντάξει τη διαδικασία στο Αγγλικό Δίκαιο, υποθηκεύοντας την ανεξαρτησία της χώρας και τα περιουσιακά της στοιχεία (έσοδα από ενέργεια, αποθέματα χρυσού, πλουτοπαραγωγικές πηγές) παρά τις αντίθετες προτάσεις της αμερικανικής εταιρείας συμβούλου, που προσέλαβε και πλήρωσε για να εξασφαλίσει τα ελληνικά συμφέροντα.


Του Κώστα Βαξεβάνη 
Τα έγγραφα που αποκαλύπτουμε και τα οποία δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως ο τότε υπουργός Οικονομικών λειτούργησε με γνώμονα… ξένα συμφέροντα, δημοσιεύονται για τραγική ειρωνεία την περίοδο που ένας μικροομολογιούχος αυτοκτόνησε, αφού καταστράφηκε από το κούρεμα που αποφάσισε ο Βενιζέλος.
Η αμερικανική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen and Hamilton, ορίστηκε από τον Βενιζέλο ως η εταιρεία που θα διαμεσολαβούσε νομικά και θα διαχειριζόταν το σενάριο του PSI. Για την υπόθεση αυτή η εταιρεία έλαβε μερικά εκατομμύρια ως αμοιβή.
Στις 4 Αυγούστου 2011, ο Lee Buccheit, μέτοχος της εταιρείας και ειδικός σε θέματα χρηματοοικονομικής διαχείρισης και κρατικού χρέους, με επιστολή του στον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου, αναφέρει τα αποτελέσματα των επαφών του με τους ομολογιούχους και τις προτάσεις που υπάρχουν. Η ενημέρωση προφανώς και απευθύνεται στον άνθρωπο που πρόκειται να πάρει τις αποφάσεις, δηλαδή τον υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Ο Buccheit, ενημερώνει λοιπόν πως οι αντιπρόσωποι διαχείρισης επιμένουν τα ομολογιακά δάνεια να διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα στο μέλλον, το ελληνικό κράτος να αλλάξει το νομικό καθεστώς.
Γράφει συγκεκριμένα: «Οι αντιπρόσωποι διαχείρισης ισχυρίστηκαν ότι η συνέχιση της πρακτικής που θέλει τα ομόλογα της  Ελλάδας να εκδίδονται υπό ελληνικό δίκαιο θέτει τους ομολογιούχους στο έλεος της Βουλής για τα επόμενα 30 χρόνια. Ισχυρίζονται πως η Βουλή θα μπορεί στο μέλλον να αλλάξει τους σχετικούς νόμους με επιζήμιο, για τα συμφέροντα των ομολογιούχων, τρόπο».
Δηλαδή οι ομολογιούχοι φοβούνται μια μελλοντική αλλαγή του ελληνικού θεσμικού πλαισίου που μπορεί να μην τους συμφέρει. Έτσι ο Buccheit, προτείνει στην ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών και τους χειριστές της υπόθεσης: «Υπάρχει μια συμβιβαστική λύση που απευθύνεται και στην ανησυχία των αντιπροσώπων διαχείρισης ενώ παράλληλα διατηρεί και την ελληνική νομοθεσία στα νέα ομόλογα. Τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν και μια πρόβλεψη κατά το εξής πρότυπο: Αυτά τα ομόλογα θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτό ισχύει έως και την 1η Αυγούστου 2011. Επίσης, τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη ρητή υποβολή τους στη δικαιοδοσία τόσο των ελληνικών, όσο και των αγγλικών δικαστηρίων.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα είναι να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος να περάσει η Βουλή κάποιον μελλοντικό νόμο που θα φέρει σε μειονεκτική θέση τους ομολογιούχους του Project Oak.»
Η νομική εταιρεία προτείνει δηλαδή την εναλλακτική λύση, σε όποιο δικαστήριο και αν επιδικάζονται μελλοντικές διαφορές, Ελλάδας ή εξωτερικού, αυτό να γίνεται με βάση το ελληνικό Δίκαιο και τη διαβεβαίωση πως αυτό δεν θα αλλάξει. Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία επιλύει την πιθανή νομική ανασφάλεια των ομολογιούχων για το κούρεμα.
Ο Βενιζέλος ωστόσο απορρίπτει τη λύση και προχωρά σε PSI επιλέγοντας το αγγλικό Δίκαιο και την υποθήκευση της Ελλάδας. Το PSI βεβαίως καταστρέφει ταμεία και μικροομολογιούχους, ενώ αφήνει αλώβητους άλλους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες οι οποίες φαίνονται να χάνουν από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων ανακεφαλαιοποιούνται με 50 δισ. ευρώ.
Η απόφαση του Βενιζέλου να εντάξει τη διαδικασία στο αγγλικό Δίκαιο παρά τις αντίθετες συμβουλές της εταιρείας που πληρώθηκε για να βρει λύση, δεν βάζουν μόνο ένα πολιτικό αλλά και ένα νομικό θέμα το οποίο συνοψίζεται στο απλό ερώτημα: «για ποιο λόγο ο υπουργός Οικονομικών λειτούργησε ενάντια στο συμφέρον της χώρας;» Περιμένουμε απάντηση.

 
Δείτε τα ντοκουμέντα 

1_23.jpg
psi-letter-2.jpg
Η διαπραγμάτευση ξεκίνησε την ώρα που ανακοινώθηκαν τα πρώτα ασφαλή εκλογικά αποτελέσματα. Είναι προφανές πως διαπραγμάτευση δεν είναι η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι όπου συζητούν επιτελεία, αλλά το σύνολο των κινήσεων που γίνονται σε όλα τα πεδία και κυρίως το επικοινωνιακό.
Η Μέρκελ δήλωσε την πρόθεσή της, με την καθυστέρηση αποστολής συγχαρητήριου τηλεγραφήματος στον Αλέξη Τσίπρα. Ακόμη και αν η Αποικία έχει επαναστατήσει για τον βασιλιά παραμένει αποικία. Δεν ήταν μόνο θέμα δυσαρέσκειας αλλά και συμβολισμών.
Τα φιλοκυβερνητικά γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης, ξαναζεσταίνουν το επιχείρημα της αγανάκτησης της καγκελαρίου επειδή οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι καλούνται να πληρώσουν την άτακτη Αθήνα. Η Γερμανοί είναι αλήθεια πως περνάνε άσχημα αλλά όχι εξαιτίας της Ελλάδας. Η Μέρκελ έχει πριονίσει τις κοινωνικές δαπάνες, έχει προωθήσει την υποαπασχόληση και δεν συζητά για αυξήσεις μισθών. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πει πως φταίει η Ελλάδα.
Η νίκη του Σύριζα στην Αθήνα απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα της Μέρκελ. Ο οικονομικός προτεσταντισμός της λιτότητας καταρρέει μαζί με τη Μέρκελ, αν ο Σύριζα επιμείνει σε βαθμό που να απειληθεί η δική της Ευρωπαϊκή προοπτική της λιτότητας. Για δύο λόγους κυρίως:
1.Η επιτυχία κουρέματος και η εξασφάλιση άλλων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, δημιουργεί ένα προηγούμενο κυρίως για τον τσαλαπατημένο Νότο και απειλεί τον αρχιτέκτονα της λιτότητας. 
2. Όπως σωστά αναφέρουν ήδη αγγλοσάξωνες οικονομολόγοι, αποτυχία να εξασφαλιστούν όσα θα ζητήσει η Ελλάδα θα οδηγήσει σε μια συγκρουσιακή κατάσταση από την οποία θα χάσουν όλοι. Ακόμη και αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρώπη, τι θα γίνει αν πετύχει, αναρωτιούνται.
Με αυτά τα δεδομένα, η Μέρκελ δεν μπορεί να υποχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρτί των εκβιασμών και απειλών προκειμένου για μία ακόμη φορά να φοβηθεί η Ελλάδα και όσοι σκέφτονται όπως η Ελλάδα. Γερμανοί αξιωματούχοι διαρρέουν ανησυχία την οποία αναλαμβάνουν να πολλαπλασιάσουν τα συστημικά ΜΜΕ όπως έκαναν στο παρελθόν. Υπάρχουν όμως μερικές διαφορές
1.Ως σήμερα βασικός φορέας αυτού του φόβου ήταν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτή η συμμαχία τρόμου. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες αλλά και τους εταίρους
2.Μέσα στην Ευρώπη δημιουργούνται νέες συμμαχίες οι οποίες δεν αναπαράγουν τα επιχειρήματα της κακομαθημένης Ελλάδας, αλλά προβληματίζονται για τα αποτελέσματα της λιτότητας. Οι Βρετανοί αξιωματούχοι τα τελευταία 24ωρα μετά τη νίκη του Σύριζα παίρνουν σαφή θέση κατά της λιτότητας με κύριο τον επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας
3. Η τραπεζική ενοποίηση δημιουργεί νέα δεδομένα. Ο ίδιος ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι προωθεί το σενάριο της ποσοτικής χαλάρωσης και του χαλαρώματος της λιτότητας.
4. Παράγοντες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, δεν παρουσιάζουν καμιά εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο Σύριζα.
Η Μέρκελ παίζει τα τελευταία της χαρτιά. Όμηρος ενός γερμανικού συνδρόμου που επιχειρεί να κυριαρχήσει σε μια ενιαία Ευρώπη, για λόγους που είναι πολιτικοί, οικονομικοί αλλά και ψυχολογικοί η Μέρκελ αντιλαμβάνεται τον Τσίπρα ως εχθρό. Οι ψυχολογικοί λόγοι παρουσιάζουν ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Τσίπρας ήδη έχει αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μέρκελ να συμπεριφέρεται ως καγκελάριος της Ευρώπης και την αντιμετωπίζει ως έναν από τους ευρωπαίους ηγέτες.
Η ισχύς της Μέρκελ δεν εκπορεύεται από την ισχύ της Γερμανίας τόσο, όσο από την αυθαίρετη πρακτική της να εμφανίζεται και να διαπραγματεύεται ως ο άρχων της Ευρώπης. Η δημόσια αμφισβήτηση αυτής της πρακτικής, την κάνει ανίσχυρη. Μοιάζει με τον λοχία του χωριού τον οποίο όλοι αποκαλούν στρατηγό νομίζοντας πως είναι, έως τη στιγμή που κάποιος θα τολμήσει να τους θυμίσει πως είναι λοχίας.
Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση και στην Ευρώπη. Δεν απαιτούνται πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα γι’ αυτό. Απλώς έχει δημιουργηθεί μια άδικη οριακή κατάσταση η οποία εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα ζήσουμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Η Ελλάδα θα περικυκλωθεί από σενάρια τρόμου. Αυτή τη φορά όμως η ελληνική κυβέρνηση είναι από την από δω πλευρά και όχι με την από εκεί. Οι Γερμανοί θα είναι σκληροί. Αλλά έτσι ήταν και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η επικοινωνία είναι ένας τρόπος για να προωθείται η πολιτική. Για να γίνεται αντιληπτή, αποδεκτή ή ακόμη και για να μπορεί να ωραιοποιείται και να εξαπατά. Όλα αυτά αποτελούν αν όχι απολύτως ηθικές, ωστόσο λογικές και θεσμοθετημένες λειτουργίες της επικοινωνίας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η επικοινωνία γίνεται η ίδια πολιτική. Όταν καλείται δηλαδή ο πολίτης, όχι να ελέγξει και να αποδεχθεί ή να απορρίψει το αντικείμενο της επικοινωνίας, το ποιά δηλαδή είναι η πολιτική που προωθείται, αλλά να αποδεχθεί την επικοινωνία ως πολιτική. 
Σκεφθείτε δηλαδή να ψηφίζουμε με βάση το ποιός έχει το καλύτερο τηλεοπτικό σποτ ή την καλύτερη διαφημιστική καμπάνια. Η επιλογή επικοινωνιακών μέσων για να προωθηθεί η πολιτική, εκ των πραγμάτων αλλοιώνει την ίδια την πολιτική, στρεβλώνει τα κριτήρια επιλογής προσπαθώντας να κάνει συμπαθητικό ένα τέρας της πολιτικής που με τις επιλογές του μπορεί να οδηγεί ανθρώπους σε αυτοκτονίες. Παραμένει όμως διαφορετικό,  η επικοινωνία να αυτοπροτάσσεται ως πολιτική, δηλαδή τα στοιχεία που επιλέγονται ως διαφημιστικά κόλπα, να αποτελούν τα κριτήρια της επιλογής. 
Είναι διαφορετικό να επιλέγεις τον πιο τρέντυ τύπο από αυτούς που εκφράζουν την πολιτική που αποδέχεσαι, από το να επιλέγεις κάποιον επειδή είναι τρέντυ, ανεξάρτητα από την πολιτική που εκφράζει. Η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας ίσως από την Ιταλία, καλείται να επιλέξει πολιτικά με γνώμονα την επικοινωνία ως πολιτική. Η «Ελιά» ή η «Μαργαρίτα» στην Ιταλία είναι δύο από τους πολιτικούς σχηματισμούς που επέλεξαν την απομάκρυνση από τις ονομασίες που θυμίζουν πολιτικές δραστηριότητες. Η μόδα πέρασε και στην Ελλάδα με την ντόπια «Ελιά» που φυτρώνει με την κόπρο των πιο παλιών εκφραστών του πολιτικού συστήματος ως νέα άποψη και συνεχίστηκε με το «Ποτάμι». Είναι άγνωστο ως τις εκλογές, πόσα κόμματα θα φυτρώσουν στην Ευρώπη και την Ελλάδα, για να θυμίζουν την χλωρίδα και την πανίδα, αλλά σε καμιά περίπτωση κόμματα. 
Οι προσδιορισμοί αριστερός, δεξιός, κεντρώος αντικαθίστανται με προσδιορισμούς που μπορεί να θυμίζουν συλλόγους για την διάσωση του «Μονάχους μονάχους» ή της άγριας παπαρούνας αλλά σε τίποτα πολιτικά κόμματα. Ωραία σήματα, θαύμα κάποιου γραφίστα, παλ χρώματα και αποπολιτικοποιημένες απόψεις, γίνονται τα κριτήρια για να ψηφίσεις κάποιο κόμμα. 
Η ιδεολογία και η πολιτική ως κριτήριο απορρίπτονται και ενοχοποιούνται. Τα κριτήρια είναι το γοητευτικό «τίποτα» που μιλάει για αυτονόητα πράγματα, χωρίς να κατονομάζει υπεύθυνους και υπεύθυνες πολιτικές και κυρίως χωρίς να γίνεται βαρύ και απαιτητικό. Μεταμοντέρνες φιγούρες, κινούνται με τηλεοπτική άνεση σε μια πασαρέλα και υπόσχονται πως όλοι θα περάσουν καλά αρκεί να το θέλουν πολύ όπως ο Κοέλιο. 
Αναγνωρίσιμοι αστέρες δηλώνουν πως βάζουν τον εαυτό τους στη διάθεση του κοινωνικού συνόλου, εννοώντας πως είναι έτοιμοι να μπογιατίσουν τοίχους ή να ξεκολλήσουν τσίχλες από παγκάκια, πάντα βεβαίως μπροστά στις κάμερες.
Όσο πιο απολίτικες είναι οι δράσεις, τόσο πιο αποδεκτός μπορεί και πρέπει να γίνει ο νέου τύπου πολιτικός. Όσο πιο πολλά δάνεια έχει από την τηλεόραση και τη διαφήμιση τόσο πιο οικείος γίνεται. Το πιο σημαντικό είναι πως όλος αυτός ο μιντιακός αχταρμάς δεν έχει δεσμεύσεις. Κάποιος που ανήκει στο κόμμα της «Μουσμουλιάς», μπορεί να μεταγραφεί στο κόμμα της «Συκιάς» ή να δηλώσει την ταυτόχρονη συμπάθειά του στο κόμμα της «Λίμνης». Όλοι χωράνε παντού, μόνο και μόνο για να μην χωράνε στην πολιτική. 
Είναι μάλλον εμφανές πως δεν πρόκειται για πολιτικά κόμματα αλλά για projects. Η αντικατάσταση της πολιτικής με αυτά τα projects, δεν αναιρεί την κυρίαρχη κάθε φορά πολιτική. Έτσι ώσπου να περάσει ο ψηφοφόρος από το δάσος των χαριτωμένων νέων πολιτικών σχηματισμών και ώσπου να μαδήσει τις πολιτικές μαργαρίτες που ορίζουν το πολιτικό του μέλλον, η κυρίαρχη πολιτική κρύβει αποτελεσματικά τον λύκο. Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε ποιός είναι. 

Ο πράκτορας της ΕΥΠ και πρώην διευθυντής κατασκοπείας, Κώστας Αγγελάκης και ο συνεργάτης του, Σοφοκλής Κουκουλίτσιος, είναι, σύμφωνα με την Εισαγγελία Αθηνών, οι ηθικοί αυτουργοί για το σχέδιο ηθικής και βιολογικής εξόντωσης του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη που ξεκίνησε με τη δημοσίευση πλαστών αποδείξεων της ΕΥΠ, με τις οποίες ο εκδότης του HOT DOC εμφανιζόταν ως μισθοδοτούμενος από την Υπηρεσία......

Μετά από έρευνα της δημοσιογραφικής ομάδας του HOT DOC που διήρκεσε οκτώ μήνες, συγκεντρώθηκαν στοιχεία με βάση το οποία ξεκίνησε αστυνομική έρευνα και τελικώς ασκήθηκαν διώξεις.

Τον Μάιο του 2012 το HOT DOC είχε δημοσιεύσει μια μεγάλη έρευνα που αποκάλυπτε σκάνδαλα των Τραπεζών και την λειτουργία των τραπεζιτών μέσα από ένα δίκτυο απάτης και υπεξαιρέσεων που περιλάμβανε offshore εταιρίες. Την ημέρα που το περιοδικό βγήκε στα περίπτερα, το blog Fimotro, του Γιάννη Παπαγιάνη, δημοσίευσε μια πλαστή απόδειξη της ΕΥΠ, που εμφάνιζε τον Κώστα Βαξεβάνη να εισπράττει από την Υπηρεσία 50.000 ευρώ ως "αμοιβή εξαμήνου". Η ίδια μέθοδος είχε χρησιμοποιηθεί και εναντίον του δημοσιογράφου Βασίλη Χήτου, υποψήφιου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, λίγο πριν τις εκλογές. Ο υποψήφιος βουλευτής εμφανίστηκε επίσης να εισπράττει από την ΕΥΠ με δημοσίευση απόδειξης από την εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος".

Ο Κώστας Βαξεβάνης συνέδεσε από την πρώτη στιγμή την δημοσίευση της πλαστής απόδειξης, με την προσπάθεια αποδόμησής του εξαιτίας των αποκαλύψεων για τις Τράπεζες. Την ίδια περίοδο, το Fimotro έκανε δημοσιεύματα που εμφάνιζαν τον δημοσιογράφο του Reuters Στήβεν Γκρέι, ο οποίος έκανε αποκαλυπτικά δημοσιεύματα για την Τράπεζα Πειραιώς, ως απεσταλμένο μυστικών υπηρεσιών που ήθελαν να χτυπήσουν τις ελληνικές Tράπεζες και την ελληνική Οικονομία.

Επιχείρησαν να τον εξοντώσουν
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2012, πέντε άτομα, εισέβαλαν στο σπίτι του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, στήνοντάς του καρτέρι. Ο Βαξεβάνης τους αντιλήφθηκε και ειδοποίησε την αστυνομία η οποία δεν κατάφερε να τους συλλάβει. Τις επόμενες ημέρες η ΕΛΑΣ υποβάθμισε την ενέδρα σε απόπειρα διάρρηξης και δεν κάλεσε αρχικώς κανέναν μάρτυρα από όσους είδαν το περιστατικό να καταθέσει. Μόνο όταν το θέμα έφτασε στη Βουλή, κλήθηκαν οι μάρτυρες.

Μερικές μέρες μετά την ενέδρα, μια γυναίκα εμφανίστηκε στο HOT DOC και αποκάλυψε πως δούλευε για μια ομάδα υπαλλήλων της ΕΥΠ, οι οποίοι είχαν νοικιάσει γραφεία κοντά στα γραφεία του HOT DOC και έχοντας πάρει εντολή από τραπεζίτες, σχεδίαζαν να εξοντώσουν αρχικώς ηθικά και στη συνέχεια βιολογικά τον Κώστα Βαξεβάνη αλλά να συκοφαντήσουν και άλλους δημοσιογράφους οι οποίοι χαρακτηρίζονταν "εχθρικοί".

Αποκάλυψε πως η ίδια με εντολή του πράκτορα της ΕΥΠ Κώστα Αγγελάκη και του συνεργού του Σοφοκλή Κουκουλίτσιου, έφτιαξε πλαστές αποδείξεις που εμφάνιζαν τους δημοσιογράφους ως χρηματοδοτούμενους από την ΕΥΠ και τις διοχέτευσαν σε φιλικούς τους δημοσιογράφους για αξιοποίηση. Μια σειρά φωτοτυπιών με πλαστές αποδείξεις στάλθηκαν στην ΕΣΗΕΑ, ενώ άλλες μεμονομένα στον συγκρότημα του Κουρή.

Η αποκάλυψη της αλήθειας
Η γυναίκα που έκανε τις αποκαλύψεις δέχθηκε να κάνει επίσημη γραφολογική εξέταση που απέδειξε πως έλεγε την αλήθεια, ήταν δηλαδή η πλαστογράφος. Τα στοιχεία όλα κατατέθηκαν επίσημα στην Εισαγγελία. η μάρτυρας κατέθεσε και επισήμως μπαίνοντας σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
Η έρευνα της Αστυνομίας οδήγησε σε μια ομάδα ατόμων που πραγματικά είχε νοικιάσει διαμέρισμα με κρύπτες κοντά στα γραφεία του HOT DOC.

Μία ακόμη από τις επιχειρήσεις της ομάδας ήταν η προσπάθεια συκοφάντησης της Αγγελικής Αγούλου, πρώην διευθύντριας υποκαταστήματος της Τράπεζας Πειραιώς στη Ζάκυνθο, η οποία είχε καταθέσει στον Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος Πεπόνη, στοιχεία για την Τράπεζα. Η ομάδα θα έβαζε ναρκωτικά σε κατάστημα της οικογένειας Αγούλου τα οποία στη συνέχεια θα ανακάλυπτε η αστυνομία παρουσία μάλιστα καναλιών, για να αχρηστευθεί η Αγγελική Αγούλου ως μάρτυρας. Τα στοιχεία που κατέθεσε το HOT DOC, ερευνήθηκαν από την Αστυνομία και τελικώς ο Κώστας Αγγελάκης και ο Σοφοκλής Κουκουλίτσιος, παραπέμπονται να δικαστούν και γι’ αυτή την υπόθεση.

Το κομμάτι που αφορά την ενέδρα στο σπίτι του Κώστα Βαξεβάνη είναι ακόμη σε έρευνα.
Ποιος είναι ο Κώστας Αγγελάκης
Είναι σημαντικό πως ο Αγγελάκης χρησιμοποιεί και σε αυτές τις υποθέσεις, όπως και σε άλλες που αφορούν κατηγορίες εναντίον του για κατασκοπεία, συστηματικά ως μάρτυρα τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ και πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ Γιάννη Κοραντή, επίσης υπόδικο για την προμήθεια υπερτιμολογημένων συστημάτων από την ΕΥΠ.

Ο Κώστας Αγγελάκης ήταν υπεύθυνος κατασκοπείας την εποχή που εμφανίστηκε το σχέδιο δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή, το οποίο όπως έχει αποκαλύψει το HOT DOC, ήταν ουσιαστικά μια επιχείρηση ροκανίσματος μυστικών κονδυλίων που ενορχηστρώθηκε στο εσωτερικό της ΕΥΠ.

Ο Αγγελάκης μετά τις διαδικασίες που ξεκίνησαν εναντίον του, εμφανίστηκε σε ανακριτές ως πληροφοριοδότης για "μεγάλες υποθέσεις κατασκοπείας" χρησιμοποιώντας ως μάρτυρες την ομάδα της ΕΥΠ η οποία δρούσε υπό τις εντολές του και είναι υπόδικη σε πολλές υποθέσεις.
Τη χρήση των πλαστών αποδείξεων από την ομάδα Αγγελάκη, φαίνεται πως γνώριζαν οι σύμβουλοι του Σαμαρά. Ένας από αυτούς μάλιστα τις επεδείκνυε σε ξένους δημοσιογράφους την περίοδο που αυτοί ρωτούσαν για τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη μετά την αποκάλυψη της λίστας Λαγκάρντ.
Για την υπόθεση της πλαστής απόδειξης παραπέμπεται να δικαστεί και ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγιάννης.
Δείτε τα ντοκουμέντα
Ο Κώστας Αγγελάκης

Ο Σοφοκλής Κουκουλίτσιος

Η πλαστή απόδειξη που εμφανίζει τον Βαξεβάνη ως έμμισθο της ΕΥΠ

Η γραφολογική εξέταση αποδεικνύει την πλαστότητα της δήθεν απόδειξης της ΕΥΠ

Η γυναίκα που εμφανίστηκε στο HOT DOC και αποκάλυψε πως δούλευε για την ομάδα υπαλλήλων της ΕΥΠ


Πηγή : Το κουτι της Πανδώρας
Του Κώστα Βαξεβάνη
Το 2010 ο Ηλίας Ψινάκης είχε αποκαλέσει τον Άδωνι Γεωργιάδη, δημόσια, «μωρή γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Ο Άδωνις δεν κατέφυγε νομικά εναντίον του Ψινάκη. Δεν γνωρίζω αν ο λόγος είναι πως θεωρούσε πως θα δυσκολευόταν να αντικρούσει νομικά τις κατηγορίες ή αν αποφάσισε να δείξει κατανόηση απέναντι στον κατήγορό του.
Ήταν η εποχή που ο Ψινάκης είχε προταθεί να είναι υποψήφιος του ΛΑΟΣ και ο Γεωργιάδης θεωρούσε πως κάτι τέτοιο υποβαθμίζει το οραματικό κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν επίσης η εποχή, που ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως τηλε-βιβλιοπώλης και όχι ακόμη τηλε-υπουργός, έλεγε για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι «δεν είναι πατριώτης», ότι «παίζει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ», ότι έχει σχέση με την υπόθεση SIEMENS και πολλά άλλα. Είχε αποκαλέσει τον Προκόπη Παυλόπουλο «αχρηστότερο υπουργό που υπήρξε ποτέ» και τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Φαήλο Κρανιδιώτη ότι «έχει πολιτική σκέψη νηπίου». Η επίθεση μάλιστα στον Φαήλο ήταν γιατί είχε υποστηρίξει πως θα φύγει από το ΛΑΟΣ, πράγμα το οποίο φυσικά έγινε. Όσοι άλλοι υποστήριζαν ότι θα πάει στη ΝΔ, κατά τον Γεωργιάδη «έπαιρναν ναρκωτικά» όπως είπε χαρακτηριστικά σε μια τηλεπώληση.
Σήμερα ο Άδωνις, είναι υπουργός του Σαμαρά, πολιτικός συνέταιρος με τον Βενιζέλο και αν πιστέψουμε τον απόμαχο της ανάλυσης του κλειτοριδικού οργασμού Πέτρο Κωστόπουλο, είναι και «ντόμπρος και εργατικός». Η ελληνική κοινωνία δείχνει να παραπέει ανάμεσα στην άποψη για το αν ο Γεωργιάδης είναι «γελοία πατσαβούρα» και την άποψη που τον θέλει χρήσιμη μονάδα της κυβέρνησης.
Θα συμφωνήσω με τη δεύτερη άποψη. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι γελοία πατσαβούρα. Αντιθέτως είναι ένα αποτελεσματικό φτερό που ξεσκονίζει και καθαρίζει τα σημεία που ακουμπάνε οι βρώμικες πολιτικές. Είναι αν θέλετε ο αυτοφοράκιας της πολιτικής. Λέει όσα ψιθυρίζει ο Βενιζέλος και εύχεται ο Σαμαράς, αλλά δεν τολμούν να τα πουν οι ίδιοι για να μην χαρακτηριστούν. Είναι αυτός που αμολάει τον ανυπόστατο ψίθυρο ως είδηση, για να τον δει να αναπαράγεται, χωρίς να έχει το φόβο να το χρεωθεί η κυβέρνηση. Δεν βαριέσαι ο Άδωνις το είπε, λένε οι πολλοί, αλλά αποκτούν τροφή οι λίγοι.
Δεν νομίζω πως υπάρχει υπουργός στον κόσμο, ο οποίος να συναγωνίζεται το ρόλο του συμπαθούς Φικιώρη στις τηλεπωλήσεις, και αυτό να το κάνει με τον τρόπο που το κάνει ο Άδωνις. Να το σκάει από το υπουργείο όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, για να βγει σε τριτοκλασάτα κανάλια για να πουλήσει βιβλία, χρησιμοποιώντας το παραπλανητικό «Ε» που δηλώνει επανάληψη. Δεν πρόκειται για εργατικότητα του Άδωνι όπως έτρεξε να δικαιολογήσει ο Πέτρος Κωστόπουλος και πάλι, αλλά για μια διακριτή τρέλα με την κάμερα.
Ο Άδωνις λοιπόν, δεν είναι γελοία πατσαβούρα, αλλά ένα γρανάζι του συστήματος, που ωφελείται ακόμη και από την αρνητική δημοσιότητα. Κανένας σοβαρός άνθρωπος, από τη θέση του σε ένα υπουργείο που παίζει με ζωές ανθρώπων, όπως το Υγείας, δεν θα τολμούσε να πει όσα λέει ο Άδωνις. Ο Γεωργιάδης και τα λέει και τα απολαμβάνει επικοινωνιακά. Σε βαθμό που δήλωσε πως οι απολύσεις είναι δική του δόξα και όχι της τρόικας.
Ανάμεσα στα άλλα που έχει αναλάβει να κάνει ο Γεωργιάδης, είναι η βρώμικη δουλειά της απαξίωσης ανθρώπων, καλυμμένος πάντα πίσω από την ασυλία. Λέει χοντρές κουβέντες, χρησιμοποιεί την ίδια τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, για να χτυπήσει ανθρώπους.
Η προσωπική μου σχέση με τον Άδωνι Γεωργιάδη ξεκίνησε όταν αποκαλύψαμε πως η σύζυγός του, Ευγενία Μανωλίδου ήταν αντιπρόσωπος σε λογαριασμό της λίστας Λαγκάρντ (ανήκε στον πρώην σύζυγό της). Ο λογαριασμός αυτός συνδεόταν μάλιστα απ” ότι προκύπτει από τα έγγραφα της Τράπεζας, με θυρίδα χρυσού. Παρ όλα αυτά ο Γεωργιάδης υπήρξε μέλος της Προανακριτικής Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ. Δεν είχε την ευθιξία να αυτοεξαιρεθεί, ούτε και ο Σαμαράς να τον εξαιρέσει. Ο Γεωργιάδης μετά από αυτό χρησιμοποίησε την ιδιότητά του ως βουλευτής, για να κάνει ερώτηση στη Βουλή για τα έσοδά μου από την ΕΡΤ. Ο σκοπός ήταν να δημιουργήσει εντυπώσεις και δημοσιεύματα. Ο βουλευτής χρησιμοποίησε το ελληνικό Κοινοβούλιο για προσωπικό πόλεμο. Μέσα στην ίδια την Επιτροπή της Βουλής, όταν κατέθετα ως μάρτυρας, έκανε απαξιωτικές ερωτήσεις με υπονοούμενα. Πάλι χρησιμοποίησε την ιδιότητά του. Στη συνέχεια, παρότι η Βουλή ερευνούσε τη λίστα Λαγκάρντ με το επίσημο usb που είχε πάρει από τη εισαγγελία, χρησιμοποίησε πάλι την ιδιότητά του, για να ισχυριστεί πως είχα αλλοιώσει τη λίστα Λαγκάρντ. Για να δημιουργήσει δηλαδή ουσιαστικά σύγχυση στον κόσμο ο οποίος ως αλλοίωση είχε στο μυαλό του, όσα σχετίζονταν με τον Παπακωνσταντίνου.
Την Παρασκευή το πρωί έφτασε στο απόγειο του. Εγκάλεσε τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη γιατί έδωσε συνέντευξη στο HOT DOC RADIO, με την οποία έθετε θέμα για την αξιοκρατία των προσλήψεων που κάνει ως υπουργός. Ο Γεωργιάδης μετέτρεψε το βήμα της Βουλής σε προσωπικό μετερίζι και βεβαίως σε βήμα λογοκρισίας δημοσιογράφων. Πού επιτρέπεται και πού όχι να μιλούν οι βουλευτές, θα το εγκρίνει ο Άδωνις. Το περιστατικό δημιούργησε την παρέμβαση του προεδρεύοντα Γιάννη Δραγασάκη αλλά τι σημασία έχει; Όλοι άκουσαν τον Άδωνι να λέει ότι «η ελληνική Βουλή αποφάσισε πως ο Βαξεβάνης είχε αλλοιώσει τη λίστα» και κάποιοι ίσως και να το πίστεψαν.
Ο άνθρωπος που διαφήμιζε τα ΙΕΚ ΞΥΝΗ, τις επιχειρήσεις αυτού του μεγάλου οφειλέτη του Δημοσίου, ως καλύτερα από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, από το βήμα της Βουλής, δημιουργεί τις εντυπώσεις πως το ηθικό ανάστημα ενός δημοσιογράφου είναι ελλιπές. Και όπως έλεγε ο φιλικός στον Άδωνι, Γκαίμπελς, «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι θα μείνει».
Ο Άδωνις αυτό δεν το λέει δημόσια, απλώς πουλάει τη φασιστική, αντισημιτική Βίβλο του Πλεύρη, χαρακτηρίζοντάς το ως βιβλίο που αποκαλύπτει την αλήθεια. Και η αλήθεια του Πλεύρη είναι πως δεν υπάρχει Ολοκαύτωμα. Η αλήθεια του Άδωνι προχωράει παρακάτω. Είναι η αλαζονεία του και το προσωπικό συμπέρασμα πως αφού με αυτό που είναι έγινε υπουργός, μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα. Ίσως τα πάντα. Σχετικά άπειρος στην πολιτική ή μάλλον ευτυχής που ως τώρα καταφέρνει αυτή να είναι συμβατή με τις κωλοτούμπες του, αγνοεί πως όταν όλοι κάνουν πίσω (και τα συγκροτήματα που τον προβάλουν) θα μείνει τραγικά μόνος απέναντι σε αυτούς που ακόμη και αν δεν θυμούνται κάτι που έκανε, απλώς θα τον αναγνωρίζουν, αλλά για να του αποδώσουν την ευθύνη.
Αυτή τη φορά ο Άδωνις Γεωργιάδης νομικά δεν θα τη γλυτώσει. Είναι όμως μια άλλη υπόθεση. Σημασία έχει να καταλάβει ο καθένας πως ο Άδωνις δεν είναι «γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Είναι υπεύθυνος για μια πολιτική, της οποίας την ευθύνη δεν θέλουν να πάρουν οι άλλοι. Είναι ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος των ημερών μας. Και επειδή είναι και ένας πολιτικός Ηρόστρατος, ο οποίος μπορεί να κάψει τα πάντα μόνο και μόνο για να μείνει στην Ιστορία, η Ιστορία θα τον γράψει. Και δεν είναι απαραίτητο πως θα τον καταγράψει ως Γεωργιάδη.
του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι η Σέχτα; Είναι η “Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών”; Μήπως είναι μια νέα τρομοκρατική οργάνωση που θα αυτοχαρακτηριστεί με κάποιο όρο βγαλμένο από ξεχασμένο θεωρητικό βιβλίο ή ακόμη και απ τα αρχεία του παρακράτους και των ευφάνταστων αναλυτών του; Μήπως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και είναι απλώς τύποι που κάποτε διάβαζαν “Μάσκα” μέχρι που έπεσε στα χέρια τους κάποια ανάλυση του Σεργκέι Νετσάγιεφ και αποφάσισαν πως η βία δεν είναι το μέσο αλλά ο σκοπός ο ίδιος; Δεν έχει σημασία ποιοί είναι. Άλλωστε ακόμη και αν αποκαλυφθούν, ίσως και οι ίδιοι ανακαλύψουν πως δεν ήξεραν ποιοί είναι. Πως άλλοι τους κινούσαν χωρίς να το καταλάβουν.

Πριν από ένα χρόνο, όταν είχε διαφανεί η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα, είχα διατυπώσει την άποψη πως η Χρυσή Αυγή δεν θα χρησιμοποιηθεί ως κακό παράδειγμα για να θωρακιστεί η Δημοκρατία, αλλά ως ευκαιρία για να δημιουργηθεί μια “σιδηρά Δημοκρατία” καταστολής και “Ασφάλειας”. Είχα επίσης διακινδυνεύσει την πρόβλεψη πως η Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος να ιταλοποιηθεί. Δηλαδή να επιστρέψει στην Ιταλία της δεκαετίας του 70,όταν οι φασίστες με βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, δημιούργησαν χάος, αίσθηση ανασφάλειας και φόβο. Σε αυτή τους την τακτική απάντησαν ως τιμωροί οι τρομοκράτες της “Αριστεράς”. Το αποτέλεσμα ήταν να φοβηθούν οι πολίτες, να συντηρητικοποιηθεί το εκλογικό σώμα που κινιόταν προς την Αριστερά και να προτιμηθεί η λύση της Ασφάλειας. Των κυβερνήσεων δηλαδή που υποτυπωδώς, εμφανίζοντας μια τακτική πυγμής και αστυνομικού κράτους, έδειχναν να εξασφαλίζουν την ησυχία.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δύο νεαροί εκτελούνται από επαγγελματίες σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας και φεύγουν. Η πόλωση, η αποσταθεροποίηση και βέβαια η θεωρία των δύο άκρων, που κόντεψε να ξεφτίσει, είναι εδώ. Ποιός το έκανε λοιπόν; Δεν παραβλέπω την σημασία της φυσικής περιέργειας, αλλά δεν έχει καμία σημασία ποιοί είναι. Σημασία έχει αυτό που έκαναν. Και βέβαια αυτό που εγκαινιάζουν.

Ας δούμε τα αποτελέσματα της εκτέλεσης των δύο παιδιών, όπως καταγράφονται πολιτικά:

1.Δίνεται ανάσα ζωής στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής η οποία μετά τη σύλληψή της, φάνηκε πως είναι κατώτερη των περιστάσεων. Θυματοποιείται, ηρωοποιείται και νομιμοποιείται να μιλά για δολοφόνους της Αριστεράς, για το άλλο άκρα δηλαδή.

2.Την ίδια ώρα, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, θεωρούν πως ζουν και δραστηριοποιούνται σε έναν επικίνδυνο χώρο τον οποίο καλό είναι να εγκαταλείψουν. Άρα ενώ εκλογικά η Χρυσή Αυγή γίνεται αδύνατη, η ηγεσία παραμένει ισχυρή για να μπορεί να λειτουργεί κατά περίπτωση.

3.Η κυβέρνηση υπόσχεται πως θα βάλει τάξη και αποκτά το δικαίωμα να εφαρμόσει αστυνομικές μεθόδους που δεν συνάδουν απαραίτητα με τη Δημοκρατία. Όλα αυτά για την Ασφάλεια. Ταυτόχρονα δείχνει αποφασιστική και άρα ικανή να κυβερνήσει.

4.Η Αντιπολίτευση χάνει την πολιτική της επιθετικότητα, μπαίνει σε αδιέξοδο, αφού οι καταγγελίες, τα σκάνδαλα φαντάζουν ως τακτική που πρέπει να εγκαταλειφθεί για να επικρατήσει η ηρεμία και όχι η ένταση. Δηλαδή όσα αφορούν τις υποκλοπές, τα υποβρύχια, παρακρατικές λειτουργίες της ΕΥΠ, για τα οποία η κυβέρνηση έχει έρθει σε δύσκολη θέση, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και αν δεν μπουν, φαντάζουν ως “επιθετικότητα” και ακραία αντιπολίτευση.

5.Το εκλογικό σώμα συντηρητικοποιείται. Δεν μπορεί να αναλύσει από πού προέρχονται όλα αυτά. Απλώς θέλει να μην σκοτωνόμαστε στο δρόμο. Θα προτιμήσει τους διεφθαρμένους απατεώνες να το κυβερνούν, απ το να πέσει στη διαμάχη των άκρων. Κανένας δεν συμπαθεί τον Βενιζέλο, αλλά αν είναι να γίνεται πόλεμος, ας κυβερνά αυτός.

Στις λογικές των αυταρχικών συστημάτων, όταν η προπαγάνδα αποτυγχάνει, το επόμενο βήμα είναι η βία. Η προπαγάνδα για την θεωρία των δύο άκρων έδειχνε να καταπέφτει. Και ξαφνικά δημιουργήθηκε το δεύτερο άκρο. Δεν έχει σημασία αν το άλλο άκρο έχει σχέση με την Αριστερά και τις θέσεις της. Σημασία έχει πως ξαφνικά το κέντρο της διαφθοράς, μπροστά στο φόβο να έρθουν τα χειρότερα, φαντάζει πολιτικό Κέντρο. Μια μέση τομή.

Μια ματιά στην παγκόσμια ιστορία της τρομοκρατίας σε εποχές που η Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί δείχνει δύο πράγματα. Πως δεν υπήρξε οργάνωση με μακροχρόνια δράση που να μην είχε χειραγωγηθεί από μυστικές υπηρεσίες. Και πως ακόμη και αν αυτοί που πάταγαν τη σκανδάλη ήταν ιδεολόγοι, το πτώμα ήταν πάντα η Δημοκρατία και όχι οι εχθροί της.

Μένει να δούμε τώρα, ποιά Σέχτα θα αναλάβει την ευθύνη για να πείσει τον κόσμο, ότι από τα άκρα πρέπει τελικώς να προτιμήσουμε τους διεφθαρμένους που εγγυώνται την ασφάλειά μας, από αυτή την ίδια.