Articles by "Μπογιόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μπογιόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


«Συντελείται έγκλημα. Τα στοιχεία μιλούν:

– Στις 31 Αυγούστου 2020 οι νεκροί από την πανδημία στη χώρα ήταν 266. Ενα χρόνο μετά, στις 31 Αυγούστου 2021 οι νεκροί έφτασαν τους 13.691. Δηλαδή 50 και πλέον φορές (!) περισσότεροι νεκροί παρότι είχε υπάρξει το εμβόλιο και είχε εκδηλωθεί όλο το εύρος του “επιτελικού” κυβερνητικού σχεδίου αντιμετώπισης της πανδημίας.

– Το διάστημα Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2020 οι νεκροί από την πανδημία ήταν 360. Ένα χρόνο μετά, το αντίστοιχο δίμηνο Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2021, οι νεκροί ανήλθαν στους 2.247. Δηλαδή: Φέτος, παρά το γεγονός ότι υπάρχει το εμβόλιο, οι νεκροί μέσα στο δίμηνο Σεπτέμβρης – Οκτώβρης ήταν 6 φορές περισσότεροι από το αντίστοιχο δίμηνο πέρσι!

Αυτή είναι η “άριστη” κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας»

Από ανάρτηση του Νίκου Μπογιόπουλου

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στο κράτος μας όπου πάντα «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο» η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2006. Τραβήχτηκε στη Νέα Σκιώνη, ακριβώς την επόμενη μέρα από την καταστροφική πυρκαγιά που μετέτρεψε σε αποκαΐδια το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.

Εκεί, μέσα στα αποκαΐδια, δίπλα από τα καψαλισμένα δέντρα, όπως αποκάλυψε τότε ο «Ρ» (30/8/2006), διαφημίζονταν οι «Προσεχώς Μεζονέτες»…

Σύμφωνα, δε, με το ρεπορτάζ που είχαμε πραγματοποιήσει τότε, όποιος ενδιαφερόταν να καπαρώσει λίγο κομματάκι του (καμένου) δάσους, θα έπρεπε απλώς να έκανε λίγη υπομονή αφού ο κύριος που απαντούσε στο τηλέφωνο διευκρίνιζε ότι οι εργασίες δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα…

Ηλεία – Πάρνηθα 2007

Ένα χρόνο αργότερα από τις «προσεχώς μεζονέτες» ήρθε η Ηλεία. Και η Πάρνηθα. Γιατί η Ελλάδα έζησε την τραγωδία των δεκάδων νεκρών, τότε; Ας θυμηθούμε μερικά στοιχεία:

α) Το Πυροσβεστικό Σώμα, σύμφωνα με τις αναλύσεις των ίδιων των πυροσβεστών, για να μπορούσε να επιτελέσει στοιχειωδώς το καθήκον του χρειαζόταν 16.000 προσωπικό. Τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, με τις αποφάσεις τους, είχαν περιορίσει τις οργανικές θέσεις των πυροσβεστών στις 12.765. Αλλά μόνο στα χαρτιά. Γιατί ο πραγματικός αριθμός των πυροσβεστών ήταν ακόμα μικρότερος αφού στο Σώμα υπηρετούσαν μόλις 9.025 πυροσβέστες. Δηλαδή 3.500 λιγότεροι ακόμα κι από αυτόν τον περιορισμένο αριθμό που έχει εγκριθεί.

β) Το 1998 το έργο της δασοπυρόσβεσης ανατέθηκε στο (παντελώς απροετοίμαστο και ανεκπαίδευτο για μια τέτοια αποστολή) Πυροσβεστικό Σώμα. Υποτίθεται ότι οι προσλήψεις 65 δασολόγων και 150 δασοπόνων που πραγματοποιήθηκαν θα κάλυπτε αυτό το έλλειμμα γνώσης. Το αποτέλεσμα: Από εκείνες τις 215 προσλήψεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού, πάνω στο αντικείμενό τους δεν απασχολήθηκαν παρά μόλις 12 ειδικευμένοι επιστήμονες…

γ) Ειδικά σε ό, τι αφορά στη φωτιά στην Πάρνηθα, στις 28 Μάρτη 2003 και στις 6 Αυγούστου 2003, η «Ενωση Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας», με υπομνήματά της στον υπουργό Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ (ο Χρυσοχοίδης ήταν και τότε), τόνιζε ότι:

«Υπάρχει σημαντικό πρόβλημα για το κλιμάκιο Δερβενοχωρίων εξαιτίας της μη επάνδρωσής του με 14 κενά (…) πρέπει να γίνουν άμεσα οι απαραίτητες τροποποιήσεις επί του κανονισμού ώστε να γίνει επάνδρωση των υπηρεσιών που αντιμετωπίζουν άμεσο λειτουργικό πρόβλημα… όπως π.χ. κλιμάκιο ΕΜΑΚ, κλιμάκιο Δερβενοχωρίων (…)»

Τι έλεγαν, δηλαδή, οι πυροσβέστες από το 2003 (τουλάχιστον) στον Χρυσοχοΐδη; Οτι στα Δερβενοχώρια – εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η φωτιά που κατέκαψε την Πάρνηθα – αντί των 17 πυροσβεστών που προβλέπετο να υπήρχαν, εργάζονταν μόνο …τρεις!

Επίσης: Στις 22 Ιούνη 2005 και στις 27 Ιούλη 2006, οι πυροσβέστες με υπομνήματά τους στον υπουργό Δημόσιας Τάξης της ΝΔ, τόνιζαν ότι:

«… όταν η πυροσβεστική τακτική για λόγους ασφαλείας και αποτελεσματικότητας προβλέπει 8 άντρες για την πρώτη έξοδο για την αντιμετώπιση ενός μόνο αστικού συμβάντος», οι ελλείψεις προσωπικού είναι δραματικές, με αποκορύφωμα «το πυροσβεστικό κλιμάκιο Δερβενοχωρίων Βοιωτίας, με 14 κενά από τις 17 θέσεις» και «βάρδιες με 1 έναν πυροσβέστη»

Τι έλεγαν, δηλαδή, οι πυροσβέστες στον Βουλγαράκη, στον Μαρκογιαννάκη, τον Πολύδωρα και στους άλλους της ΝΔ; Ο,τι ακριβώς και στους προηγούμενους του ΠΑΣΟΚ: Οτι στα Δερβενοχώρια αντί για 17 πυροσβέστες εργάζονταν μόνο τρεις και ότι στη βάρδια υπάρχει όλος κι όλος ένας πυροσβέστης, που πρέπει από το να σηκώνει τα τηλέφωνα μέχρι να οδηγεί το όχημα κι από το να συντονίζει (ποιον;) μέχρι να κατασβήνει την πυρκαγιά!

Γίνεται τώρα κατανοητοί μερικοί από τους λόγους που δεν κατέστη κατορθωτό να σβηστεί τότε η φωτιά στα Δερβενοχώρια και γιατί κατακάηκε η Πάρνηθα;..

δ) Στις 28 Ιούλη 2005 η δασική περιοχή της Πεντέλης ζώθηκε από την πύρινη λαίλαπα. Δεν πέρασαν παρά μόνο 37 μέρες και με απόφαση του περιφερειάρχη που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (όπως αποκάλυψε ο «Ρ» στις 12/10/2005) εξαιρέθηκαν από την αναδάσωση μέχρι και αυτές οι δασικές εκτάσεις «που κατά τη μέρα της πυρκαγιάς δεν έφεραν δασική βλάστηση»! Δηλαδή αποχαρακτηρίστηκαν εκτάσεις που μπορεί να εκχερσώθηκαν ακόμα και την παραμονή της πυρκαγιάς!

Σημειωτέον, δε, ότι: Στις παραπάνω εκτάσεις θα πρέπει να προστεθούν όσες ήδη είχαν γεμίσει αυθαίρετα, όσες βαφτίστηκαν «αγροτικές» με τον τότε δασοκτόνο νόμο και όσες φυσικά αποχαρακτηρίστηκαν για λογαριασμό του Αερολιμένα Αθηνών και της «Χόχτιφ».

ε) Τα στοιχεία που δόθηκαν από το υπουργείο Γεωργίας το 2005 ήταν συγκλονιστικά καθώς το μέγεθος του προμελετημένου εγκλήματος αποτυπωνόταν σε αριθμούς που αποκάλυπταν όλο το έρεβος της εμπρηστικής πολιτικής. Συγκεκριμένα:


Από το 1991 μέχρι το 2005, για κάθε 11 στρέμματα δάσους που είχαν καεί στην Αττική, είχε αναδασωθεί μόλις το 1 στρέμμα!


Από το 1982 μέχρι το 1998, για κάθε 9 στρέμματα δάσους που κάηκαν σε ολόκληρη τη χώρα, είχε αναδασωθεί μόλις το 1 (ένα)!

Α, ναι: Η φωτιά στην Πάρνηθα σταμάτησε, τότε, στο καζίνο, συμφερόντων μεγαλοεργολάβου. Η φωτιά στον Πόρο, πριν, είχε σταματήσει στο σπίτι μεγαλοεκδότη. Η φωτιά παλιότερα στο Μαίναλο σταμάτησε στην έπαυλη μεγαλοεπιχειρηματία. Και η φωτιά στους Αγίους Θεοδώρους σταμάτησε πριν μερικά χρόνια στο εξοχικό πολιτικού. Συμπτώσεις…

Μάτι 2018

1) Παρά την μονιμοποίηση 2.186 τριετών πυροσβεστών, το μεγάλο πρόβλημα της πλήρους εργασιακής αποκατάστασης των υπολοίπων 1.800 πενταετών και 1.260 εποχικών πυροσβεστών, παρέμενε. Το, δε, απαρχαιωμένο οργανόγραμμα με τη μειωμένη οργανική δύναμη των μονίμων υπαλλήλων στις πυροσβεστικές υπηρεσίες, σε αντίθεση με τις σύγχρονες ανάγκες και αρμοδιότητες, επίσης, παρέμενε άθικτο από το 1977 (νόμος 683 )!

2) Με έγγραφό της προς τον υπουργό Τόσκα, τον Ιούνιο του 2018, η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών, τόνιζε ότι “το Πυροσβεστικό Σώμα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη έλλειψη προσωπικού από όταν ανέλαβε τη δασοπυρόσβεση” και έκανε λόγο για 4.000 κενές θέσεις.

3) Παρά τα κενά στις οργανικές συνθέσεις, το κράτος δεσμεύτηκε να παραχωρήσει 700 πυροσβεστες στα αεροδρόμια της “Fraport” (που πλέον έχουν γίνει 1.400) και αντίστοιχα εκατοντάδες άλλους στην “Hochtief” (αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”) και στους ιδιωτικοποιημένους αυτοκινητόδρομους.

4) Το ποσοστό που διατίθεται από τον κρατικό προϋπολογισμό για την προστασία των δασών δεν ξεπέρασε το 0,035%.

5) Η μείωση των δαπανών για το Πυροσβεστικό Σώμα το έτος 2018 συγκριτικά με το 2009 υπήρξε ο μεγαλύτερος από τον μέσο όρο των μειώσεων της 10ετίας, καθώς ξεπέρασε τα 121 εκ. ευρώ.

Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν


η παντελής απουσία προληπτικών μέτρων στα δασικά οικοσυστήματα,


ανυπαρξία δασικών δρόμων, αντιπυρικών ζωνών και υδατοδεξαμενών


δυσχερής λειτουργικότητα του Πυροσβεστικού Σώματος με χαρακτηριστικό στοιχείο τον επιβαρυμένο στόλο πυροσβεστικών οχημάτων με το 55% περίπου να είναι πέραν της 20ετίας.

Παρόλα αυτά, μόλις 4 μέρες πριν από την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, ο τόυτε γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας δήλωνε (ΕΡΤ1,19/7/2018) για λογαριασμό της κυβέρνησης ότι ο μηχανισμός βρισκόταν σε ένα «πολύ υψηλό επίπεδο ετοιμότητας και προετοιμασίας»…

Σήμερα

Σήμερα, κατά την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου, τα κενά στο ΠΣ αν’ερχονταν και πάλι στις 4.000.

Οι ελλείψεις σε υλικά μέσα δραματικές, με το 85% των οχημάτων του Σώματος πεπαλαιωμένο…

Σήμερα μετράμε μείωση 97,8% (!!!) από το 2005 σε δαπάνες αντιπυρικής πρόληψης, με το 2021 να έχουν διατεθεί μόλις 1,7 εκατομμύρια ευρώ… Τόσα δόθηκαν το 2021 για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών, με τα ποσά, επαναλαμβάνουμε, να έχουν μειωθεί κατά 97,8% τα τελευταία χρόνια, όπως ανέφερε ο Μιχάλης Μιχαήλ, απόστρατος ανθυπυραγός κάνοντας λόγο για εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων.

Σήμερα γίνεται στάχτη η Βόρεια Εύβοια. Κατά ένα σατανικό τρόπο η στάχτη αγκάλιασε όλη εκείνη την περιοχή που βρίσκεται στο επίκεντρο σχεδιασμών ενεργειακών μονοπωλίων… Κατά ένα σατανικό τρόπο στο επίκεντρο της καταστροφής βρέθηκαν περιοχές για τις οποίες η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας είχε εκδώσει πριν ένα μήνα, στις 6/7, αποφάσεις για άδειες κατασκευής αιολικών πάρκων, τις οποίες αποφάσεις είχαν απορρίψει με ψήφισμα οι δήμοι των περιοχών, μόλις 15 ημέρες πριν, στις 22/7…

Σήμερα η Αττική έχει υποστεί ένα ακόμα έγκλημα. Κατά έναν σατανικό τρόπο η στάχτη αγκάλιασε όλη εκείνη την περιοχή που καταγραφόταν σαν “μαγνήτης για την προσέλκυση επενδύσεων στην ευρύτερη περιοχή Βαρυμπόμπης – Κρυονερίου λειτουργούν τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι”… Σημαίνουν αυτά κάτι; Οχι απαραίτητα. Αλλά είναι τα γεγονότα. Και τα γεγονότα, παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων, δεν λογοκρίνονται.

Σήμερα είδαμε μια ακόμα κυβέρνηση να μην έχει τσίπα. Είναι η ίδια κυβέρνηση που ο υπουργός της, ο Χρυσοχοίδης (πάλι ο Χρυσοχοίδης) πριν από ένα μήνα, δήλωνε: “Θα ήθελα, πρώτα από όλα, να υπογραμμίσω ότι έχει γίνει μια εξαιρετικά πρότυπη δουλειά για την αντιπυρική προστασία της χώρα μας, μια πραγματική τομή φέτος, όχι μόνο όσον αφορά τα μέσα και τους εξοπλισμούς, αλλά και το προσωπικό μας – αυτά είναι στοιχεία που θα σας παρουσιάσει σε λίγο αναλυτικά ο κ. Χαρδαλιάς. Ωστόσο, θέλω να επισημάνω ότι έχει γίνει μια πρότυπη δουλειά όσον αφορά την αντίληψη και την κατανόηση του προβλήματος για την πυροπροστασία στη χώρα μας. Έχουμε πλέον μια νέα προσέγγιση – με επίκεντρο την πρόληψη, την ετοιμότητα και την προσπάθεια παρέμβασης πριν εκδηλωθεί το κακό. Σκοπός όλων μας είναι, στο μέτρο του δυνατού, η αποτροπή του κινδύνου. Όχι η εκ των υστέρων μεμψιμοιρία για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει”.

Βλέπουμε μια; κυβέρνηση που οι προτεραιότητές της ξεχειλίζουν κυνισμό: “Πολυτεχνείο – 5.000 αστυνομικοί. Βαρυμπόμπη – 520 πυροσβέστες. Επέτειος φόνου Γρηγορόπουλου – 4.000 αστ/κοί. Εύβοια – 165 πυροσβέστες”.

Σήμερα, χτες, πάντα, βλέπουμε ένα κράτος, μια κυβέρνηση και κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Τους παπαγάλους του να μηρυκάζουν τα περί του άρθρο 117 παρ.3 του Συντάγματος και την αναφορά ότι εκτάσεις που καταστραφηκαν ή καταστρεφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλωνονται δεν αποβάλλουν γι ‘αυτον τον λόγο τον χαρακτήρα που έχουν πριν καταστραφουν, ότι κηρυσσονται υποχρεωτικά αναδασωτεες, ότι αποκλείεται να διατεθούν για άλλον προορισμό μπλα, μπλα, μπλα… Μόνο που ξεχνούν – ανάμεσα σε πολλά άλλα – την απόφαση 2499/2012 της ολομέλειας ΣΤΕ (με εισήγηση της κυρίας Σακελαροπουλου, σημερινής ΠτΔ) ότι οι περιοχές κηρυσσονται υποχρεωτικά αναδασωτεες με εξαίρεση, όμως, την εγκατάσταση αιολικών πάρκων.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Και επαναλαμβάνουμε: παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων, δεν λογοκρίνονται.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Ο Φουρθιώτης είναι η επιτομή της εφ’ όλης της ύλης σαπίλας ενός ολόκληρου συστήματος:

Σαπίλα μιντιακή με TV-σκουπίδια και εκδότες-σούργελα

Σαπίλα πολιτική με «επιτελικές» υποκοσμιακές διασυνδέσεις.

Σαπίλα αστυνομική με "αριστες" προτεραιότητες και αντανακλαστικά.

Σαπίλα "πετσοδημοσιογραφική" που όταν μπουκώνεται ούτε ακούει ούτε βλέπει (πχ καταγγελίες Βαξεβάνη).

Σαπίλα οικονομική με "υγιή" επιχειρηματικότητα του τύπου "τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/ και τα σκατά λιβάνι/ οι νταβαντζήδες γίναν δήμαρχοι/ κι οι κλέφτες καπετάνιοι».

Σαπίλα.

Με ανάρτησή του στο facebook, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος περιγράφει λιτά αλλά άκρως ρεαλιστικά την σαπίλα του συστήματος, με αφορμή την αποκάλυψη της δράσης ενός ακόμη πολιτικού σκουληκιού του συστήματος. Προσυπογράφουμε την άποψη, αναμένοντας και τα αποτελέσματα της δικαστικής απόφασης για ανάδειξη ακόμη μιας βρώμας του συστήματος συνολικά:


(για να λαμβάνετε τις ενημερώσεις πατήστε εδω: Μπογιόπουλος Νίκος και επιλογή "μου αρέσει") *** Ο Φουρθιώτης είναι η...

Δημοσιεύτηκε από Νίκος Μπογιόπουλος στις Παρασκευή, 30 Απριλίου 2021



 Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


του Νίκου Μπογιόπουλου

Όταν κάποιος λέει πως το μέτρο της προσωρινής κράτησης δεν πρέπει να καταστρατηγείται για κανέναν, δεδομένου ότι το μέτρο εφαρμόστηκε (και ορθώς) στην περίπτωση του Ρουπακιά, σημαίνει ότι όποιος το υπερασπίζεται είναι ναζιστής όπως ο χρυσαυγίτης δολοφόνος του Παύλου Φύσσα; Τέτοιο ισχυρισμό μόνο ένας φασίστας ή ηλίθιος ή συστημικός γκεμπαιλίσκος (το ένα δεν αναιρεί το άλλο) θα μπορούσε να διατυπώσει.

Όταν ισχυρίζεσαι για τον Κορκονέα, τον δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πως (αντί των ειδικών μεταχειρίσεων) θα πρέπει να ισχύουν οι ίδιες ρυθμίσεις, χωρίς έκπτωση, που αφορούν σε όλους τους καταδικασμένους, σημαίνει ότι είσαι υπέρ της δολοφονίας 15χρονων παιδιών από μπάτσους;

Όταν μιλάς για την τήρηση όλων των προνοιών όσον αφορά τη διαβίωση των κρατουμένων και την εφαρμογή τους εφόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις, χωρίς προσχηματική άρνηση ή χωρίς προσχηματική αναγνώριση αυτών των προϋποθέσεων, σημαίνει ότι είσαι ψυχικά, ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά «συνοδοιπόρος» βιαστών, εγκληματιών, μαστροπών και ναρκεμπόρων;

Όταν λες ότι, επειδή ο Χρ.Ξηρός πήρε 7 άδειες (επί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) ή επειδή ο Κουφοντίνας πήρε άδεια (επί ΣΥΡΙΖΑ), ή επειδή ο Ρουπακιάς βγήκε έξω λόγω 18μήνου, ούτε επιλεκτική εφαρμογή του 18μήνου και των αδειών νοείται, ούτε πολύ περισσότερο η κατάργησή τους, σημαίνει ότι είσαι με την ατομική τρομοκρατία ή με την υπανθρωπιά του χιτλερισμού;

Όταν λες ότι ο κρατούμενος Δημάκης δεν πρέπει να στερείται του δικαιώματος της εκπαίδευσης, σημαίνει ότι επικροτείς τις ληστείες που είχε διαπράξει ο Δημάκης και για τις οποίες φυλακίστηκε;

Επειδή η κυβέρνηση του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αποφυλάκισε τον αρχιπραξικοπηματία Παττακό το 1990, όταν λες ότι οι πρόνοιες περί αποφυλάκισης για λόγους ανήκεστου βλάβης των κρατουμένων δεν είναι νοητό να υπονομεύονται, είσαι με το μέρος των φασιστών, των χουνταίων και της γλίτσας των πολιτικών απογόνων τους; Τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν δύσκολο να περπατήσει ακόμα και με πολιτικό IQ Μπογδάνου.

Κάποιοι, εντούτοις, είτε δεν αντιλαμβάνονται είτε παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται (ας αποφασίσουν οι ίδιοι τι είναι χειρότερο) τι σημαίνει να τοποθετείσαι σε επίπεδο αρχών. Δεν καταλαβαίνουν λέξη από εκείνη τη φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Δεν γίνεται να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους». Γιατί οι μόνες «αρχές» που έχουν είναι ο φαρισαϊσμός, η υποκρισία και η φαιότητα.
Ένα πράγμα είναι, λοιπόν, η απερίφραστη καταδίκη της ατομικής τρομοκρατίας. Διατυπωμένη δεκάδες φορές (ενδεικτικά: Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»;, Ο Μαρξ για τους “Ζορό” και τους… “μαρξιστές”, Ξηρός: Ενας χρήσιμος…ελεύθερος, 9/11/2017 realfm, Νίκος Μπογιόπουλος)

Άλλο πράγμα είναι η πλήρης, κατηγορηματική αντίθεση – και στην περίπτωση Κουφοντίνα – στη διακριτική κι αυθαίρετη μεταχείριση σε βάρος οποιουδήποτε κρατουμένου, η οποία παραβιάζει ακόμη και τη σημερινή ψευδεπίγραφη “σωφρονιστική” νομοθεσία. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων – και στην περίπτωση Κουφοντίνα – για αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης, προστασίας της υγείας, άδειες, δυνατότητα εργασίας, εκπαίδευσης κλπ.
Ένα πράγμα είναι η πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική αντιπαράθεση με την τρομοκρατία που:

Πρώτον, λειτουργεί ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Δεύτερον, υπηρετεί την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας. Τρίτον, εξυπηρετεί, εξ αντικειμένου, την πολιτική της έντασης και της «δικαιολόγησης» μέτρων «νόμου και τάξης». Τέταρτον, ρίχνει λίπασμα στον παραληρηματικό φασιστικό λόγο, «θυματοποιεί» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία, αξιοποιείται σαν «νομιμοποιητικός» παράγοντας για την αποθέωση της καθεστωτικής αυθαιρεσίας. Πέμπτον, αποτελεί συμπαίκτη του συστημικού αυταρχισμού που επικαλείται το πλαστό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια» με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα. Έκτον, συνεπικουρεί εκείνη την πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» εμφανίζονται σαν οι ενδεδειγμένοι να «φυλάνε» τα πρόβατα…

Άλλο πράγμα είναι η πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική αντιπαράθεση με πρακτικές όπως η τελευταία τροποποίηση της σωφρονιστικής νομοθεσίας, με τον νόμο 4760/2020 που αυστηροποίησε τις προϋποθέσεις για μεταγωγή σε Αγροτικές Φυλακές, ενώ εξαίρεσε από τη μεταγωγή τους σε αυτές τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία, διαχωρίζοντας δηλαδή, με επιλεκτικό τρόπο και με μη αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια, μια κατηγορία κρατουμένων αποκλειστικά με βάση το αδίκημα για το οποίο έχουν καταδικαστεί.

Επ’ αυτών, πολύτιμο κειμήλιο υπέρ της εφαρμογής του κράτους δικαίου που απαιτεί ίση μεταχείριση για όλους τους κρατουμένους, είναι η τοποθέτηση του Συνδέσμου Φυλακισθέντων κι Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967-1974), αυτών, δηλαδή, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει ειδική-επιλεκτική αντιμετώπιση ενός κρατουμένου:

«Τα μέλη του ΣΦΕΑ 1967-1974, ως πρώην πολιτικοί κρατούμενοι-εξόριστοι, ξέρουν από πρώτο χέρι τι θα πει ειδική-επιλεκτική αντιμετώπιση ενός κρατουμένου και γνωρίζουν πολύ καλά τις άσχημες συνθήκες που επικρατούν ακόμα και σήμερα στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας. Γι’αυτό και αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη ευαισθησία τα ζητήματα που άπτονται των συνθηκών διαβίωσης όλων ανεξαίρετα των κρατουμένων και της παραβίασης των ελάχιστων δικαιωμάτων που τους έχουν αποδοθεί»

τονίζει ο ΣΦΕΑ, προσθέτοντας ότι:

«η ειδική –προσωποποιημένη μεταχείριση πρέπει να εξαντλείται στο δικαστήριο κατά την διαδικασία επιβολής της ποινής και δεν πρέπει να συνεχίζεται κατά το χρόνο έκτισής της.Υπερασπιζόμαστε κάθε δικαίωμα των κρατουμένων, όπως αυτά έχουν θεσπιστεί, από αυτήν ακόμα την προβληματική σωφρονιστική νομοθεσία, για αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης, για προστασία της υγείας τους, ειδικά σε συνθήκες πανδημίας, για δημιουργική αξιοποίηση του χρόνου τους, για συμμετοχή σε αθλητικές και μορφωτικές δραστηριότητες, για αξιοποίηση των αδειών, ή για μεταγωγή σε αγροτικές φυλακές όταν πληρούν τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις. Στα πλαίσια αυτά υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και του κρατούμενου Κουφοντίνα και ζητάμε από τις αρμόδιες επιτροπές την αυστηρή τήρησή τους. Θεωρούμε πως η ζωή ενός κρατουμένου έχει την αξία της, ανεξάρτητα από την άποψη που αυτός είχε για τη ζωή των θυμάτων του. Αυτό δε σημαίνει πως δικαιολογούμε ή αποδεχόμαστε πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, για τις οποίες ο κρατούμενος έχει τελεσίδικα καταδικαστεί».

Στην περίπτωση του κρατούμενου Κουφοντίνα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία τι συμβαίνει: Η κυβέρνηση παραβιάζει ευθέως ακόμα και αυτόν τον φωτογραφικό νόμο που η ίδια ψήφισε. Τον άθλιο νόμο με τον οποίο αυστηροποίησε τις προϋποθέσεις για μεταγωγή σε Αγροτικές Φυλακές, ενώ εξαίρεσε από τη μεταγωγή τους σε αυτές τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία, διαχωρίζοντας δηλαδή, με επιλεκτικό τρόπο και με μη αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια, μια κατηγορία κρατουμένων αποκλειστικά με βάση το αδίκημα για το οποίο έχουν καταδικαστεί. Η κυβέρνηση παραβιάζει ακόμα και αυτόν τον νόμο που προβλέπει επαναμεταγωγή του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό. Και τούτο, ότι ο ίδιος ο δικός της νόμος επιτάσσει την μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, παρά τις αλχημείες και τα ψεύδη της κυβέρνησης, δεν σηκώνει άλλη ερμηνεία.

Η κυβέρνηση, ωστόσο, όχι μόνο παραβιάζει ακόμα κι αυτόν τον δικό της άθλιο νόμο, αλλά φτάνει στο σημείο, στο όνομα του «κράτους του νόμου», να ασελγεί εναντίον κάθε έννοιας δικαίου, παίζοντας είτε με την εκδοχή του θανάτου ενός απεργού πείνας είτε με τον βασανισμό του. Ως προς το τελευταίο, επίσης δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία. Είτε πρόκειται για την Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) που επισημαίνει ότι «σύμφωνα και με την ισχύουσα νομοθεσία περί ιατρικής δεοντολογίας δεν νοείται ιατρική πράξη» ενάντια στη θέληση του ασθενούς, είτε πρόκειται για τον ΟΗΕ, τη Διεθνή Αμνηστία και όλες τις αποφάσεις της ιατρικής κοινότητας παγκοσμίως περί ιατρικής δεοντολογίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αναγκαστική σίτιση θεωρείται βασανιστήριο.

Εν κατακλείδι:
Το άρθρο 3 του νόμου 4760/2020 απαγορεύει την παραμονή σε αγροτικές φυλακές σε όσους έχουν καταδικασθεί «για εγκλήματα τρομοκρατίας» ενώ προβλέπει και υποχρέωση επαναμεταγωγής τους στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθησαν. Αυτό, στην περίπτωση του Κουφοντίνα, είναι ο Κορυδαλλός. Δεν είναι οι φυλακές Δομοκού, όπου προδήλως επιλεκτικά μεταφέρθηκε. Ο δε ισχυρισμός της Γενικής Γραμματείας Εγκληματικής Πολιτικής ότι ο Κορυδαλλός είναι φυλακή υποδίκων (!) και όχι καταδικασμένων, συνιστά τόσο γελοίο «επιχείρημα», όσο προκύπτει από το γεγονός ότι αφενός δεκάδες ισοβίτες κρατούνται εκεί καθώς και από το γεγονός της φυλάκισης του ίδιου του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό για 16 χρόνια…
Η φωτογραφική διάταξη του πρόσφατου νόμου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι κομμένη και ραμμένη για τον συγκεκριμένο κρατούμενο. Ο αποκλεισμός της δυνατότητας έκτισης της ποινής σε αγροτική φυλακή ειδικά για τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία εισάγει μία άνιση μεταχείριση έναντι άλλων καταδικασθέντων (μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, κατά συρροή βιαστών και δολοφόνων, μελών εγκληματικής οργάνωσης, ναζιστών δολοφόνων κτλ). Ο Κουφοντίνας έλαβε συνολικά έξι άδειες από τις φυλακές κατά το διάστημα από το 2017 μέχρι το 2019, τηρώντας τις υποχρεώσεις που του είχαν επιβληθεί. Χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία στερείται από τον Μάρτιο του 2019 μέχρι σήμερα του δικαιώματος της άδειας. Τώρα πλέον και του δικαιώματος έκτισης της ποινής σε αγροτικές φυλακές, όσο και της επαναμεταγωγής του στον Κορυδαλλό.
Ο Κουφοντίνας κρίθηκε αμετάκλητα για τις πράξεις του και καταδικάστηκε από τα αρμόδια δικαστήρια στην ανάλογη ποινή. Η τιμωρία εξαντλείται σ’ εκείνο το χρονικό σημείο. Η τιμωρία δεν μπορεί να συνεχίζεται, να επιτείνεται, κατά το χρόνο έκτισης της ποινής. Για κανέναν. Γιατί τότε δεν μιλάμε για «δημοκρατία», αλλά για τρομοκρατία. Δεν μιλάμε για τιμωρία, αλλά για εξόντωση. Και με όσο δυνατή φωνή οφείλει κανείς να καταδικάσει την ατομική τρομοκρατία, με εξίσου δυνατή φωνή, απέχθεια και αποστροφή οφείλει να αντιπαλεύει την «νόμιμη» κρατική τρομοκρατία.

Αυτή η διαχρονική στάση των κομμουνιστών, η καταδίκη της αυθαίρετης μεταχείρισης σε βάρος οποιουδήποτε κρατουμένου, όπως σημειώνει το ΚΚΕ «σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί ενέργειες ατομικής τρομοκρατίας, όπως αυτές του Κουφοντίνα, που αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται από το κράτος και τις κυβερνήσεις, για να συκοφαντούν τους λαϊκούς αγώνες, την επαναστατική ιδεολογία και δράση, αλλά και για να θεσπίζουν -στο όνομα της πάταξής τους- “τρομονόμους”, που τελικά στρέφονται κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και της εργατικής – λαϊκής πάλης.Γι’ αυτό και σήμερα χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στους αντιδραστικούς νόμους, ειδικότερα ενάντια στο πλαίσιο των “τρομονόμων” που νομοθέτησαν, διατήρησαν και διαρκώς εμπλουτίζουν όλες οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.»





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η «επέτειος» των Ιμίων «γιορτάστηκε» από τους αμερικανοτσολιάδες με μια νέα συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις. Ο τέλειος συμβολισμός...


Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων.

Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

Στην πλευρά της καπηλείας, στην κορυφή των πατριδοκάπηλων, βρίσκονται τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής» και κάθε λογής ακροδεξιό κατακάθι. Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού). Που σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον φασιστικό και εθνικιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- σπορά των ηττημένων του ’45. Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ ακρη. Οι απόγονοι των δοσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Ύβρις.

Στην άλλη πλευρά οι υποκριτές. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμαστε:

α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»…

β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»…

γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που – κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας – κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»…

Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;
Η ΝΔ και ο κ.Σαμαράς, που είχε υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο, συγκυβερνούσε, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»! (σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα», 23/10/2000)…


Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000): «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους ,όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Η κυρία Μπακογιάννη της ΝΔ, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες,σε κοινούς αγώνες,αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν(…)». Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»; Ναι ή όχι;


Ο κ.Σαμαράς, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο:«Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι.Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία,αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Ας έρθουμε στον κύριο Τσίπρα.

α) Υποδεχόμενος τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο στην Αθήνα ο κ.Τσίπρας τον προσφώνησε λέγοντας ότι με τον Ομπάμα «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο» (μάλλον δεν ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν και επί Ομπάμα στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις).

β) Ακούστηκε ο κ.Τσίπρας να εξυμνεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας και να καταλήγει λέγοντας ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές» (σσ: αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρανκενστάιν τύπου ISIS).

γ) Ακούστηκε, από έναν πρωθυπουργό που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα, να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο».

δ) Ο κ.Τσίπρας (ο και… «αριστερός») είναι το ίδιο πρόσωπο που προσήλθε στον Λευκό Οίκο για να εξυμνήσει τον «αγγελικό» Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά που «ότι κάνει είναι για το καλό».

ε) Ο κύριος Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που ως πρωθυπουργός συνέταξε (αλλά ως αντιπολίτευση… δεν ψήφισε) την νέα συμφωνία για την αναβάθμιση και επέκταση της συμφωνίας για την δράση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα στο πλαίσιο της πολιτικής που εξυμνήθηκε από τον Πάιατ και ως μετατροπή της χώρας σε “γεωστρατηγικό μεντεσέ” των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο κύριος Τσίπρας, το πρόσωπο που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης που για την ιταμότητα της αμερικανοφροσύνης της δεν έχει παρά να διαβάσει κανείς την έκθεση του ίδιου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (imerodromos.gr/ekthesi-steit-dipartment-gia-tin-ellada-sok-aristeris-kataischynis-kai-amerikanofrosynis/)

Μητσοτάκης: “Ευχαριστούμε” από… Ιραν μέχρι στενά του Ορμούζ!

Οσο για τον κύριο Μητσοτάκη, τον πρώτο ηγέτη που τάχθηκε υπέρ της δολοφονίας του Ιρανού στρατηγού στο Ιρακ, τον πρωθυπουργό που στέλνει ελληνικούς Πάτριοτ για να ενισχυθεί η αεράμυνα της… Σαουδικής Αραβίας, τον διαθέσιμο να στείλει στρατιωτικές ελληνικές δυνάμεις από τα στενά του Ορμούζ μέχρι τη Λιβύη, μετά τον ρόλο γλάστρας που εξασφάλισε δίπλα στον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Φρόντισε να “γιορτάσει” την επέτειο των Ιμίων με τον πλέον συμβολικό τρόπο που αρμόζει τους “ευχαριστούμε τις ΗΠΑ”: Μόλις χτες, και ενώ οι ΗΠΑ την ώρα της εντεινόμενης τουρκικής προκλητικότητας μιλούν για “θαλάσσιες διεκδικήσεις” της… Ελλάδας (!) και καλούν τις δυο χώρες να λύσουν τις… “διαφορές” τους “συμμαχικά” και “αγαπημένα”, ψήφισε στη Βουλή την συμφωνία με τους Αμερικάνους για την μετατροπή όλης της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση και σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο (imerodromos.gr/giortinos-mponamas-stis-ipa-to-nomoschedio-gia-tis-vaseis/)

Ρωτάμε: Αυτά είναι κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι η αλήθεια, που φυσικά δεν βρίσκει θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου.

Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων των αστικών τάξεων των δυο χωρών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τακτικές που είτε έχουν ως έμβλημα τον «τσαμπουκά» είτε το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους», εγκυμονούν το ίδιο επικίνδυνο αποτέλεσμα.

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»), την ώρα που
η πατρίδα προσφέρεται σε ρόλο «γεωστρατηγικού μεντεσέ» και οι ταγοί της δηλώνουν “προβλέψιμα” βαποράκια του ιμπεριαλισμού,
με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις συμφωνίες των Πρεσπών και των αμερικανικών βάσεων λειτουργεί σαν τσολιαδάκι του ευρωατλαντισμού, οι πολυεθνικές του πετρελαίου και της ενέργειας στρώνουν τους νέους δρόμους του αίματος αλλά βαφτίζονται “οικονομικοί σύμμαχοι”, η Τουρκία απειλεί και προκαλεί, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα.

Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια ή σαν η συνθήκη της Λωζάνης (που την έχουν κάνει κουρελόχαρτο στην περίπτωση της Συρίας) να μην αποτελεί τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Όσο για τους καλούς μας «εταίρους», αυτούς της ευρωοικογενείας στην οποία ανήκει η κατεχόμενη και η βαλλόμενη πλέον και στην ΑΟΖ της Κύπρος, παζαρεύουν από την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της μέχρι το προσφυγικό.

Αυτοί είναι οι «σύμμαχοι» που εξυμνούνται. Αυτοί είναι οι «εταίροι» που επαινούνται. Που εισπράττουν «ευχαριστώ» – 24 χρόνια μετά τα Ιμια – και από τους υποκριτές και από τους κάπηλους.


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου



Στη χώρα που τα λιμάνια ανήκουν σε Κινέζους, τα αεροδρόμια σε Γερμανούς, τα τρένα σε Ιταλούς και τα υπόλοιπα στους Λάτσηδες, οι βάσεις οι στρατιωτικές ανήκουν – φυσικά – στους Αμερικάνους.

    Τώρα μάλιστα οι βάσεις των ΗΠΑ επεκτείνονται και αναβαθμίζονται και επισήμως από την κυβέρνηση του κ.Μητσοτάκη, η οποία κινείται – και σε αυτό το θέμα – πάνω στο έδαφος που της έστρωσε η ψευτοαριστερή κυβέρνηση του κ.Τσίπρα, γνωστού και ως λάτρη του «αγγελικού Τραμπ».    

    Άλλωστε οι Αμερικάνοι, πρακτικοί άνθρωποι καθώς είναι, ποτέ δεν είχαν πρόβλημα αν οι αμερικανοτσολιάδες τους δηλώνουν «δεξιοί», αριστεροί» ή «κεντρώοι». 

   Ας έρθουμε τώρα στη χυδαιότητα με την οποία οι κλακαδόροι άρχισαν ήδη να γλύφουν την αμερικανική μπότα, αλλά και να ξεσκονίζουν την νυν και πρώην κυβέρνηση για την αμερικανοφροσύνη τους, λέγοντας σε εμάς τους… δογματικούς ότι πρέπει να βλέπουμε το θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ όχι «στενά» και «ιδεοληπτικά», αλλά «ρεαλιστικά» και υπό το πρίσμα των… «ανταλλαγμάτων» που κερδίζει η Ελλάδα.

   Παρακάπτουμε την αηδία που νιώθουμε για κάτι τέτοιους «πατριώτες» και για τον «ρεαλισμό» τους, και απευθυνόμενοι στους ανθρώπους με τσίπα, φιλότιμο και στοιχειώδη λογική, σημειώνουμε τα εξής:   

   Έχουμε στη γειτονιά μας μια διαρκή και όλο αναζωπυρούμενη ένταση. Έχουμε τους Αμερικάνους να απειλούν τους Ρώσους,  τους Ρώσους να απειλούν τους Αμερικάνους, τους Αμερικάνους να απειλούν τη Βόρεια Κορέα, τη Βόρεια Κορέα τους Αμερικάνους, το Ιράν τους Αμερικάνους και όλοι μαζί ολόκληρο τον κόσμο.   

    Πολιτικά και ιστορικά, αλλά και από τα πραγματολογικά δεδομένα της φρίκης που συντελείται στη γειτονιά μας, η πατρίδα μας δεν έχει κανένα λόγο να εμπλέκεται σε όλο αυτό το κουβάρι της έντασης και της φωτιάς.

   Σε ό,τι αφορά, δε, ειδικά στην θεωρία των «ανταλλαγμάτων» που δήθεν παίρνει η χώρα μας από την συμμετοχή – συνενοχή των κυβερνήσεων της σε πολέμους και εντάσεις, μια θεωρία που οι φορείς της την μηρυκάζουν με το ίδιο πάντα συφοριασμένο ύφος του τύπου «μα τι να κάνουμε», «η Ελλάδα είναι μικρή χώρα», «ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι συγκεκριμένος», «τουλάχιστον κάτι να κερδίσουμε» κι άλλα τέτοια… λεβέντικα, η πραγματικότητα είναι η εξής:

  • Τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα συμμετείχε στο σφαγιασμό του Ιράκ ώστε, όπως έλεγε ο πατέρας Μητσοτάκης, μετά το τέλος του πολέμου «να καθίσει στο τραπέζι των νικητών»… Το «αντάλλαγμα» εκείνου του… «νενικήκαμεν» που πήρε αμέσως μετά η Ελλάδα ήταν τα Ίμια και η NATOικά υπαγορευμένη συμφωνία της Μαδρίτης για τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
  • Το 1999 η χώρα έγινε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τα «ανταλλάγματα» ήταν η ντροπή της υπόθεσης Οτσαλάν, οι σύμμαχοι να αποκαλούν από τότε «Μακεδονία» τα Σκόπια και παράλληλα να ενισχύουν τον αλβανικό εθνικισμό.
  • Το 2001 η Ελλάδα συμμετείχε (και συμμετέχει ακόμα) στην υπόθεση που λέγεται Αφγανιστάν και το 2003 η χώρα ενεπλάκη ξανά στο δεύτερο βομβαρδισμό και στη δεύτερη επιχείρηση του Κόλπου. Αυτό που πήρε σαν «αντάλλαγμα» ήταν το σχέδιο Ανάν, τα ΝΑΤΟϊκά Γκουαντανάμο να περνάνε πάνω από το ελληνικό έδαφος, ένα Αιγαίο σουρωτήρι από «συμμαχικά» αεροσκάφη της Τουρκίας και ένα σκάνδαλο υποκλοπών το οποίο είχε στηθεί πέριξ της Αμερικάνικής πρεσβείας.

    Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα, που «τα πράγματα» – όπως μας λένε οι «αμερικανοτσολιάδες»  – «έχουν αλλάξει». Και γιατί έχουν αλλάξει; Διότι τώρα έχει τσακωθεί η Αμερική με την Τουρκία. Συνεπώς – λένε – η Ελλάδα πρέπει να καλύψει αυτό το κενό, να… «τρουπώσει», να γίνει ακόμα πιο «πολύτιμη» στους Αμερικάνους, κι έτσι «πολύτιμη» ούσα, θα πάρει κι «ανταλλάγματα»…

    Παρακάμπτουμε την άγνοια (;) των αμερικανοτσολιάδων για το πώς διαμορφώνονται, αναδιαμορφώνονται, μεταλλάσσονται κοκ οι σχέσεις στο πλαίσιο των γεωπολιτικών παιχνιδιών, παρακάμπτουμε ακόμα και το ξεφτιλίκι της προθυμίας τους να είναι «πιο πολύτιμοι» στους Αμερικάνους,  και περιοριζόμαστε στα εξής:

  • Σήμερα, που τους γίναμε «πιο πολύτιμοι» κι ενώ ο Αμερικανός πρέσβης έφτασε να το πανηγυρίζει πέρσι ότι «το 2018 είναι το έτος της Αμερικής στην Ελλάδα» (!), όταν η τουρκική ακταιωρός εμβόλιζε το ελληνικό πλοίο στα Ιμια, οι ΗΠΑ μας κάλεσαν να λύσουμε με την Τουρκία τις… διμερείς διαφορές μας.
  • Σήμερα, που τους γίναμε «πιο πολύτιμοι» – τώρα συμβαίνει αυτό – το ΝΑΤΟ παριστάνει τον «ναυαγοσώστη» προσφύγων στις θάλασσές μας και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς πλέον τα «συμμαχικά» κόλπα της αστικής τάξης της Τουρκίας στο Αιγαίο.
  • Σήμερα, που τους γίναμε «πιο πολύτιμοι» – τώρα συμβαίνει αυτό – ενώ οι άθλιοι αμερικανοΝΑΤΟφρονες μιλούν για «ανταλλάγματα» και για «ασφάλεια της Ελλάδας», την ίδια στιγμή τα τουρκικά πλοία αλωνίζουν στην ΑΟΖ της Κύπρου, αμφισβητούν από συνθήκη Λωζάνης μέχρι Καστελόριζο, με το «συμμαχικό» ΝΑΤΟ και τη «σύμμαχο» ΗΠΑ να παρίστανται και να… χαιρετίζουν.  

    Αυτά ήταν και είναι τα «ανταλλάγματα» της αμερικανοφροσύνης. Ανάλογα «ανταλλάγματα» πήρε η Ελλάδα και ακόμα παλιότερα:

  • Τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα έφτασε μέχρι την Κορέα.  Τι πήρε για «ανταλλάγματα»;  Σωρούς νεκρών Ελλήνων στρατιωτών και Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη.
  • Τη δεκαετία του ’60, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου στεκόταν «προσοχή» στον Τζόνσον όταν εκείνος του έλεγε «έχω γραμμένο στα @@@ μου το Σύνταγμά σας» η Ελλάδα εισέπραττε σαν «αντάλλαγμα» τις Χούντες και τους Αττίλες με τις ΝΑΤΟϊκές πλάτες. 
  • Το 1919 η Ελλάδα των Βαλκανικών Πολέμων και του εσωτερικού διχασμού έφτασε μέχρι την Ουκρανία για να πολεμάει Μπολσεβίκους. Τι «ανταλλάγματα» πήρε; Μικρασιατική Καταστροφή, Χούντες και Μεταξάδες.

   Επομένως, ακόμα κι αν παραβλέπαμε τη γλίτσα που κουβαλάει η θεωρία των «ανταλλαγμάτων»,  βλέπουμε ότι το αντίκρισμα που κρύβεται πίσω από την… «πατριωτική» ιδιοτέλεια των «ρεαλιστών» μας, όταν δεν είναι νέα δεινά για την Ελλάδα, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.     

   Τους αφήνουμε, λοιπόν, στη γλίτσα τους που είναι τέτοια ώστε να γίνονται σημαιοφόροι της συμμετοχής – συνενοχής στα εγκλήματα με κριτήριο εάν είναι καλό το… αντάλλαγμα. Και επιμένουμε: Η προστασία των συμφερόντων της πατρίδας και του ελληνικού λαού περνάει μέσα από το «Καμία συμμετοχή – Καμία εμπλοκή», από το «ούτε γη – ούτε νερό στους φονιάδες των λαών» . 

   Και κάτι ακόμα: Η συμμετοχή, η εμπλοκή και η – αναβαθμισμένη μάλιστα – συνενοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που διαπράττονται, η αμερικανοφροσύνη και η ΝΑΤΟσύνη τους από Σούδα μέχρι λιμάνι Αλεξανδρούπολης κι από Στεφανοβίκειο μέχρι Αραξο, δεν συντελούνται την παρούσα περίοδο, όπως διατείνεται το επίσης γνώριμο επιχείρημα ορισμένων, διότι τάχα μου αυτό το διάστημα, επί κρίσης, «είμαστε γονατισμένοι» και πως εξαιτίας αυτής της αδυναμίας κυβερνώντες και αντιπολίτευση είναι τόσο «δεκτικοί» απέναντι στον «θείο Τραμπ».

   Τη δεκαετία του 1990 στο Ιράκ, το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ ό,τι έγινε συνέβη επί «ισχυρής Ελλάδας».  Δεν είναι, συνεπώς, το οικονομικό γονάτισμα. Είναι πως στο πλαίσιο αυτών των συμμαχιών (που φέρνουν και το οικονομικό γονάτισμα), στο πλαίσιο αυτής της εξουσίας, στο εσωτερικό της χώρας έχουμε την άρχουσα τάξη του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», που λειτουργεί με όρους αμερικανονατοικού κατσαπλιαδισμού, και το διαπράττει σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους. Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

πηγή

Η Novartis το 2015 τιμήθηκε με την «Διάκριση Επιχειρηματικής Αριστείας» («Diamonds of the Greek Economy 2015») ως η κορυφαία φαρμακευτική εταιρεία στην Ελλάδα.

Πάμε τώρα να δούμε για ποιο πράγμα (δεν) μιλάμε αφού μερικά πράγματα είναι πιο προστατευμένα και από τους καλύτερα «προστατευόμενους» (;) μάρτυρες.

Μνημόνιο επί…7!

Μια όχι τόσο φωταγωγημένη πλευρά της δικογραφίας είναι αυτή όπου αναφέρεται ότι:
Η τιμολόγηση των φαρμάκων στην Ελλάδα – εξαιτίας του γεγονότος ότι η χώρα μας επηρεάζει την διαμόρφωση των τιμών σε 30 περίπου χώρες – επηρέασε άμεσα τις φαρμακευτικές αγορές διαμορφώνοντας έναν τζίρο ύψους 150 δισ. δολαρίων παγκοσμίως.
Την περίοδο 2000-2010 η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα από 1,4% του ΑΕΠ εκτινάχτηκε στο 2,1% του ΑΕΠ, διπλάσια από τον μέσο όρο δαπάνης στην ΕΕ που ήταν 1% (σσ: στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι χειρότερα αφού η δημόσια δαπάνη από 0,9% το 2000 απογειώθηκε στο 2,2% το 2009 και παρέμεινε στο 1,5% μέχρι και το 2012 – ετήσια έκθεση φαρμάκου 2012/ΙΟΒΕ).
Την περίοδο 2000-2015 δαπανήθηκαν σωρευτικά στην Ελλάδα 68 δισ. ευρώ για φάρμακα με τα 47 δισ. ευρώ να αποτελούν δημόσια δαπάνη.
Αν την περίοδο αυτή η Ελλάδα δαπανούσε ως ποσοστό του ΑΕΠ της για φάρμακα όσα δαπανούνταν κατά μέσο όρο στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ τότε, σύμφωνα με την δικογραφία, θα είχαν ξοδευτεί – σε τιμές του 2017 και σύμφωνα με τους συντελεστές ανατοκισμού – περί τα 33 δισ. ευρώ (!) λιγότερα από όσα ξοδεύτηκαν.

Παρατήρηση 1η:
Τα 33 δις αντιστοιχούν στα δημοσιονομικά μέτρα του πρώτου μνημονίου… επί 7!

Παρατήρηση 2η: Τα παραπάνω ορισμένοι – όπως ο υπογράφων – τα θεωρούν σκανδαλωδώς συνεπή με το σύστημα που λέγεται «καπιταλισμός» και το οποίο διαχειρίζονται πολιτικά και οι χτεσινοί αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες.

Επειδή, δε, κάποιοι θα πουν «μην κρίνεις από εδώ, υπάρχει και καλός καπιταλισμός», θυμίζουμε ότι η Novartis βραβεύτηκε στη χώρας μας όταν ήταν ήδη γνωστό από το 2005 ότι έχει εμπλακεί σε μια σειρά από αντίστοιχες υποθέσεις με μεγαλύτερη αυτή στις ΗΠΑ…

«Όμορφος κόσμος, ηθικός…»

Η Novartis για υποθέσεις ανάλογες και αντίστοιχες με αυτές που εμπλέκεται στην Ελλάδα, ελέγχεται στα 4 σημεία του ορίζοντα. Από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Νότια Κορέα, Τουρκία, Κίνα και Ιταλία.

Πώς έρχονται τέτοιες υποθέσεις συνήθως στην επιφάνεια; Προφανώς όχι λόγω του ασίγαστου πάθους του συστήματος για «κάθαρση» και «διαφάνεια», αλλά λόγω αντικρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων. Όπως η «Ζήμενς», η BMV, η Mercedes κοκ έτσι και η ελβετική – και ισχυρών γερμανικών συμφερόντων – Novartis έχει βγει στη «σέντρα» από τους ανταγωνιστές της.

Και πως συνήθως κλείνουν τέτοιες υποθέσεις στον υπέροχο κόσμο του καπιταλισμού; Αφού οι πολυεθνικές κάνουν όλες τις «νόμιμες, παράνομες, ηθικές και ανήθικες» λαμογιές που τους αποφέρουν αστρονομικά κέρδη, κατόπιν προχωρούν σε έναν διακανονισμό, πληρώνουν ένα πρόστιμο (που στην καλύτερη περίπτωση κινείται στο 10% των όσων έχουν κερδίσει μέσω της λαμογιάς) και «καθαρίζουν».

Αυτό συνέβη παντού με την Novartis. Στις ΗΠΑ, ειδικότερα, για την λαμογιά των δεκάδων δισεκατομμυρίων της προηγούμενης δεκαετίας, η Novartis πλήρωσε 422 εκατομμύρια και «ξεπλύθηκε». Για την τρέχουσα υπόθεσή της, πάλι στις ΗΠΑ, που κατηγορείται για λαμογιά ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων, ο διακανονισμός υπολογίζεται στα 390 εκατομμύρια…

Υπάρχει σκάνδαλο;

Υπάρχει σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα όπου μετά από τόσες «καθάρσεις» οι λέξεις καθημερινής χρήσης και οι έννοιες οι πιο αειθαλείς και οικείες είναι «λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», αδιαφάνεια, συναλλαγή, κομπίνα, διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ξεπούλημα, υπάρχει σκάνδαλο Novartis;…

Μετά από τόση «κάθαρση» διαρκείας, μετά από μια «κάθαρση» που δεν τελειώνει ποτέ

(μετρήστε: «κάθαρση» για τις υποκλοπές επί Τόμπρα, «κάθαρση» επί Κοσκωτά, «κάθαρση» για την ΑΓΕΤ, «κάθαρση» για το ξεπούλημα του ΟΤΕ, «κάθαρση» για τις φούσκες του χρηματιστηρίου, «κάθαρση» για τα παραεκκλησιαστικά και τα παραδικαστικά, «κάθαρση» για τα δυπύθμενα, «κάθαρση» και για τα μονοπύθμενα των εφοπλιστών, «κάθαρση» για τα δομημένα, «κάθαρση» και για τα… αδόμητα ομόλογα, «κάθαρση» για τη «Ζήμενς»,«κάθαρση» για τα υποβρύχια που γέρνουν, «κάθαρση» για τις επόμενες υποκλοπές του τριγώνου περί την αμερικάνικη πρεσβεία, «κάθαρση» για τα «φρουτάκια», «κάθαρση» για τους χαμένους φακέλους της «Φαράν», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Σαμίνα», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Sea Diamond», «κάθαρση» για τους βιντεοκομιστές, «κάθαρση» για τα εξοπλιστικά και για τους «εθνικούς εργολάβους», «κάθαρση» και για τους «νταβατζήδες», «κάθαρση» με τις λίστες Λαγκάρντ, «κάθαρση» της διαπλοκής μεταξύ πολιτικο-τραπεζικού κατεστημένου, «κάθαρση» με τις τηλεοπτικές άδειες κοκ),

υπάρχει πιθανότητα σκανδάλου Novartis στην Ελλάδα;

Με τόσα πολλά σφουγγαρόπανα του συστήματος της πολιτικής και της μιντιακής καθαριότητας να έχουν αφιερωθεί τόσο ολόψυχα και τόσο μακροχρόνια στην καταπολέμηση των «λεκέδων» σε αυτόν τον τόπο, λέτε να υπάρχει πιθανότητα σκανδάλου Novartis στην Ελλάδα;

Και εν πάση περιπτώσει, σε μια χώρα που ο Εμμ. Ροΐδης έλεγε ότι «ο περί ου ο λόγος Υπουργός γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα από το Δημόσιο εκ των ο οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή», πόσο ισχυρή είναι η πιθανότητα να υπάρχει σκάνδαλο Novartis;

Τι να σας πούμε κι εμείς…

Βούρκος (νόμιμος και ηθικός)…

Αν (λέμε: «αν»…) υπάρχει σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα συμμετέχουν σε αυτό πολιτικά πρόσωπα; Και ποια είναι αυτά; Απάντηση: Δεν ξέρουμε. Δεν γνωρίζουμε. Ως εκ τούτου, και χωρίς καμία αυταπάτη περί «κάθαρσης» (τα είπαμε προηγουμένως), χωρίς καμία αυταπάτη – δεδομένης της μεγάλης πια εμπειρίας – για το πώς τελικά αξιοποιούνται και καταλήγουν τέτοιες υποθέσεις στο πλαίσιο των δικομματικών αντιμαχιών, έχουμε κάθε λόγο να απαιτούμε την πλήρη και χωρίς σκοπιμότητες διερεύνηση.

Τι ξέρουμε, όμως: Ξέρουμε ότι αυτοί που δικαίως ή αδίκως κατηγορούνται κι αυτοί που δικαίως ή αδίκως τους κατηγορούν, πολιτικοί υπηρέτες του ίδιου συστημικού ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ βούρκου είναι. Και είτε δικαίως είτε αδίκως λασπώνονται μεταξύ τους, ο βούρκος τον οποίο υπηρετούν βούρκος είναι. Και δεν χρειάζεται να παρανομήσει ο βούρκος τους για να είναι βούρκος. Η ίδια η νομιμότητά του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της βρωμιάς του. Δυο παραδείγματα:

α) Η Novartis είναι η εταιρεία που προέκυψε από την συγχώνευση των εταιρειών Ciba-Geigy και Sandoz. Η Sandoz είναι η δημιουργός του ψυχοναρκωτικού LSD. Είναι η ίδια που εμπλέκεται στην μόλυνση του Ρήνου με τοξικά απόβλητα το 1986. Η δε Geigy είναι η παραγωγός του τοξικότατου ζιζανιοκτόνου DDT, αντιπρόεδρος και διευθυντής ερευνών της ήταν ο κύριος Πολ Χέρμαν Μιλερ, ο δημιουργός του DDT. H καλή αυτή εταιρεία είναι που πλήρωσε το 1992 στο δήμο New Jersey περί τα 62 εκ. δολάρια πρόστιμο για μόλυνση της πόλης με απόβλητα. Η καλή αυτή εταιρεία – που ελέγχει άλλες εταιρείες του τομέα των παιδικών τροφών – καταγράφεται από τον μελετητή Νταν Φάγκιν ως ρυπαίνουσα τον πλανήτη με τοξικά από το… 1864. Η Νεστλέ, τώρα, που συνδέεται επιχειρηματικά με την Novartis είναι, επίσης, ο κυριότερος μέτοχος της εταιρείας προϊόντων κοσμητικής “L’ Oreal”. Η L’Oréal, με τη σειρά της, κατέχει το 10,41% της φαρμακευτικής Sanofi-Aventis που προέρχεται από την ένωση της γαλλικής Sanofi και της γερμανικής Pharma ή παλιότερα Hoechst AG που ελέγχθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης για πειράματα στα ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επίσης η “L’ Oreal” κατέχει μέρος των εταιρειών Lancôme, Cacharel, Garnier Paris και Vichy. Τι ωραίο, λοιπόν, να ασχολείσαι με τον καλλωπισμό της γυναίκας και την ίδια ώρα η διασυνδεδεμένη μαζί σου στον πολυπλόκαμο καπιταλιστικό κόσμο εταιρεία Novartis να καταδικάζεται από το δικαστήριο του Μανχάταν το 2010 σε αποζημιώσεις ύψους 250 εκ. δολαρίων λόγω σεξιστικής αντιμετώπισης και φυλετικών διακρίσεων κατά των γυναικών εργαζομένων της!

β) Η Νovartis είναι η εταιρεία που καταγγέλλεται ότι χωρίς να έχει βάλει ούτε ένα φράγκο στην 20ετή έρευνα για την δημιουργία φαρμάκου για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας, μια έρευνα που χρηματοδοτήθηκε με κρατικό χρήμα και με εισφορές αλληλεγγύης, αγόρασε στο πλαίσιο της «ελεύθερης οικονομίας» τα δικαιώματα εμπορικής χρήσης του φαρμάκου – που στην πιο ακριβή του εκδοχή και κατά την διάρκεια του πειραματικού του σταδίου κόστιζε 20.000 δολάρια – και το πουλάει… 475.000 δολάρια! Δηλαδή 24 φορές επάνω! Μάλιστα τα στελέχη της απαντούν ότι καλά κάνουν και ζητούν 475.000 δολάρια για τη σωτηρία ενός ανθρώπου μέσω ενός φαρμάκου που δεν ξόδεψαν φράγκο για να παραχθεί, και ότι η τιμή που έχουν επιβάλλει είναι… φτηνή, γιατί υπάρχουν κι άλλες θεραπείες που είναι ακριβότερες! (το άρθρο της Σοφίας Χουδαλάκη είναι αποκαλυπτικό: https://www.imerodromos.gr/novartis-poulaei-therapia-gia-ti-lefchemia-475-000-dolaria-ta-echis-tis-sofias-choudalaki/)

Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (1)

Πάμε τώρα να δούμε τον βούρκο για τον οποίο μιλάμε σε μεγαλύτερο πλάτος (και βάθος). Τον είχαμε περιγράψει ήδη από το 2005 στον «Ριζοσπάστη» σε σειρά δημοσιευμάτων (18-19-20/10/2005). Επανερχόμαστε:

Το 2005 – με μια μικρή… καθυστέρηση, είναι αλήθεια – οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», με αφορμή την γρίπη των πτηνών, αποκάλυψαν αυτό που όλοι γνώριζαν: Στον πλανήτη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, στους καιρούς της «νέας τάξης» που οι πολυεθνικές δε φείδονται δαπανών όταν πρόκειται να μετατρέψουν σε πειραματόζωα εκατομμύρια ανθρώπους, δεν υπήρχε επαρκής αριθμός φαρμάκων για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης πανδημίας γρίπης. Γιατί άραγε;…

Η απάντηση είναι τόσο παλιά, όσο και ο καπιταλισμός: Το κέρδος. Οι εταιρίες που παρήγαγαν τα φάρμακα που χρησιμοποιούνταν για τη γρίπη των πουλερικών, κατηγορούνταν ότι ασκούσαν το «δικαίωμα» που τους παρέχει ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έχει για προμετωπίδα του το «ο θάνατός σου – η ζωή μου»: Ότι Απέτρεπαν (σ.σ.: στην ουσία απαγόρευαν) την παραγωγή εκείνων των ποσοτήτων φαρμάκων που ήταν απαραίτητα, ώστε να κρατούν ψηλά την τιμή και να κερδοσκοπούν με τον πανικό, αλλά και με τη γρίπη, εφόσον αυτή εκδηλωνόταν

Η ιστορία του εγκλήματος (περί εγκλήματος πρόκειται) είναι μακρά. Και έχει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα επεισόδια. Με πρωταγωνίστριες, βέβαια, τις φαρμακοβιομηχανίες.

Αρχές της δεκαετίας του ’90, η Ινδία και η Βραζιλία αποφάσισαν να σπάσουν την πατέντα των φαρμάκων που κατείχαν οι φαρμακοβιομηχανίες και προχώρησαν στην παραγωγή αντιγράφων – και εξίσου θεραπευτικών – φαρμάκων για την αντιμετώπιση του έιτζ. Η διαφορά με τα λεγόμενα πρωτότυπα είναι ότι τα αντίγραφα ήταν κατά πολύ φθηνότερα. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: το ποσό των 10.000 – 15.000 δολαρίων που απαιτούνταν για την ετήσια θεραπεία ενός ασθενή έιτζ, να πέσει κατά 95%!

Οι φαρμακοβιομηχανίες «φρικίασαν». Τότε, ακριβώς, άρχισε το σύστημα να… δουλεύει: Το 1994 οι φαρμακοβιομηχανίες επέβαλαν στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) τη συμφωνία TRIPS. Τι προέβλεπε η συμφωνία; Οτι για μια τουλάχιστον 20ετία και σε κάθε περίπτωση μέχρι το 2005, η εταιρία που θα ανακάλυπτε κάποιο φάρμακο θα είχε την απόλυτη «πνευματική» ιδιοκτησία του. Λόγω, όμως, της «φιλανθρωπίας» τους, οι φαρμακοβιομηχανίες υποσχέθηκαν ότι θα έκαναν δεκτό το αίτημα να σπάει η πατέντα τους, εφόσον ετίθετο ζήτημα δημόσιας υγείας. Υπό μία προϋπόθεση: Εκείνος που θα αναλάμβανε την παραγωγή των αντιγράφων φαρμάκων θα ήταν η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία κάθε χώρας. Αναγκαία «λεπτομέρεια»: Οι περισσότερες φτωχές χώρες δε διαθέτουν εγχώρια φαρμακοβιομηχανία…

Το αποτέλεσμα: Το έιτζ στην Αφρική θέρισε, ο μέσος όρος ζωής έπεσε στα 47 από τα 62 χρόνια που ήταν πριν δυο δεκαετίες. Οσο για τις «φιλάνθρωπες» φαρμακοβιομηχανίες, έφτασαν ως εκεί: Εκαναν μήνυση (!) στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής όταν το 1997 προχώρησε στην παραγωγή αντιγράφων φαρμάκων για να σωθεί ο πληθυσμός της από το έιτζ. Αφού έσυραν στα δικαστήρια τη Νότια Αφρική, οι φαρμακοβιομηχανίες το 2001 απέσυραν τη μήνυση.

Τι συνέβη; Μήπως… επλήγησαν ξαφνικά από «ουμανισμό»; Όχι. Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι άτρωτες από τέτοιες «ασθένειες». Απλώς είχαν καταφέρει προηγουμένως να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πώς; Στη συνδιάσκεψη του ΠΟΕ στο Κατάρ, αρχικά αναγνωρίστηκε ότι οι φτωχές χώρες πρέπει να βοηθιούνται όταν τίθενται ζητήματα δημόσιας υγείας και τέθηκε ως όριο το 2002 για να έχει βρεθεί κάποια λύση όσον αφορά τα «πνευματικά δικαιώματα» των φαρμακοβιομηχανιών. Αλλά έκτοτε ανέλαβαν οι υπάλληλοι των πολυεθνικών των φαρμάκων, δηλαδή οι κυβερνήσεις:

Οι φαρμακοβιομηχανίες, έχοντας στο πλευρό τους τις ΗΠΑ και την ΕΕ (τι σύμπτωση!) οδήγησαν σε κωλυσιεργία και αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις για την εφαρμογή των αποφάσεων του Κατάρ. Στο μεσοδιάστημα, 2,2 εκατομμύρια Αφρικανοί πέθαναν από έιτζ, φυματίωση και ελονοσία. Όπως είχε υπολογιστεί συνολικά μέχρι το 2010 θα ξεπερνούσαν τα 18 εκατομμύρια τα παιδιά που θα έμεναν ορφανά καθώς θα είχαν χάσει τουλάχιστον τον ένα γονέα τους από έιτζ…

Λίγο αργότερα ήρθε μια νέα συμφωνία. Υπογράφτηκε το 2003 στο Μεξικό και προέβλεπε κι αυτή – στα λόγια – τη δυνατότητα πρόσβασης των φτωχών στα αντίγραφα φάρμακα. Στην πραγματικότητα ήταν μια επανάληψη του ίδιου έργου:

Εξασφαλίστηκαν εκ νέου τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών καθώς η συμφωνία επέβαλε τέτοιους οικονομικούς και νομικούς όρους, που οι φτωχές χώρες αδυνατούσανν να τους εκπληρώσουν απέναντι στις πολυεθνικές.

Οι τελευταίες κατάφεραν και πάλι η διεθνής τιμή των αντιγράφων φαρμάκων, ακόμα κι όταν παρασκευάζονται, να καθορίζεται από την τιμή της αρχικής πατέντας, συνεπώς να είναι και αυτά απαγορευτικά για τους τοπικούς πληθυσμούς…

Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (2)

Οι φαρμακοβιομηχανίες λειτουργούν όπως οι 7 αδελφές του πετρελαίου. Πρόκειται για ένα κλαμπ πολυεθνικών που κερδοσκοπούν με την ασθένεια και την υγεία ολόκληρου του πλανήτη. Δεν είναι μόνο ότι απαγορεύουν την ευρεία παραγωγή και χρήση των φαρμάκων που είναι απαραίτητα για τη δημόσια υγεία, επικαλούμενες την «πνευματική ιδιοκτησία» τους πάνω στην «πατέντα» των σκευασμάτων. Δεν περιορίζονται να κερδοσκοπούν «νόμιμα», βασιζόμενες στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Οταν το επιτάσσει η αύξηση της κερδοφορίας τους λειτουργούν ακόμα και με όρους υποκόσμου, ακόμα και με όρους «μαφίας».

Πράγμα που όποιος έχει δει την ταινία «Ο επίμονος Κηπουρός» αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει διαφύγει ούτε του Χόλυγουντ. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά για το πώς «εξαφανίζονταν» μάρτυρες της μετατροπής ανθρώπων σε πειραματόζωα στην Αφρική από φαρμακευτική εταιρεία.

Η ίδια η ζωή, όμως, είναι ακόμα πιο παραστατική από την όποια κινηματογραφική απεικόνισή της. Ετσι το 2002 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμούσε ότι περίπου το 10% των φαρμάκων που παρασκευάζουν και προωθούν στην αγορά οι φαρμακοβιομηχανίες είναι πλαστά. Η Ιατρική Επιθεώρηση της Βρετανίας έχει μιλήσει για «δολοφονικά» κυκλώματα ενώ επιστήμονες του πανεπιστημίου της Οξφόρδης έκαναν λόγο για «μαφία», στα εργαστήρια της οποίας παρασκευάζονται ψεύτικα φάρμακα (εμβόλια μηνιγγίτιδας από νερό βρύσης, σιρόπια φτιαγμένα με βιομηχανικά έλαια, χάπια αντισύλληψης από αλεύρι…). Σύμφωνα, δε, με καταγγελία διεθνούς ομάδας επιστημόνων, το 2002, αποκαλύφθηκε πως το ένα τρίτο των φαρμάκων κατά της ελονοσίας που διακινείτο στη νοτιοανατολική Ασία ήταν πλαστά!

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 2001, τέθηκε εμφατικά ένα ακόμα ζήτημα: Η ομηρία της επιστημονικής έρευνας από τις φαρμακοβιομηχανίες. Δημοσίως οι διευθυντές έντεκα μεγάλων ιατρικών επιθεωρήσεων (ανάμεσά τους η Αμερικανική και η Βρετανική) εκδήλωσαν την ανησυχία τους για τον τρόπο με τον οποίο οι φαρμακοβιομηχανίες ελέγχουν την επιστημονική έρευνα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο δημοσιεύονται τα πορίσματα των ερευνών: Αυξάνεται επικίνδυνα η ανάμειξη των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών στην ιατρική έρευνα και στις δοκιμές νέων φαρμάκων, τόνιζαν σε κοινό τους άρθρο, σημειώνοντας επιπλέον ότι οι φαρμακοβιομηχανίες σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις «προσπαθούν να οδηγήσουν τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τις τρέχουσες πολιτικές τους», εμποδίζουν την πρόσβαση σε πρωτογενή στοιχεία και απαγορεύουν τη δημοσιοποίηση των πορισμάτων των επιστημονικών ερευνών όταν αυτά δεν εξυπηρετούν τα εμπορικά συμφέροντα των χορηγών – φαρμακοβιομηχανιών…

Φτάνουμε στις 14 Ιούνη του 2003. Ενώπιον του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου της Χάγης κατατίθεται (από το Ιδρυμα Υγείας και τον Dr. Mathias Rath) μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγγελία. Πρόκειται για την καταγγελία της γενοκτονίας εναντίον φαρμακευτικών εταιριών, που περιλάμβανε επίσης κατηγορίες ενάντια στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους και τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Τ. Μπλερ.

Σύμφωνα με την καταγγελία, οι φαρμακοβιομηχανίες κατηγορούνταν ότι σκόπιμα αποτρέπουν τις φυσικές εναλλακτικές λύσεις θεραπειών, ότι ο ρόλος τους στο να πάρει ο Μπους και ο Μπλερ την εξουσία ήταν καθοριστικός και απόλυτα «εξαργυρώσιμος», ότι οι πολιτικές υγείας κατευθύνονται παγκοσμίως από τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και ότι οι τελευταίες πρέπει να ελεγχθούν με την κατηγορία της φαρμακευτικής «κερδοσκοπίας με την ασθένεια».

Όπως είναι ευνόητο η γνωστή μας Κάρλα Ντελ Πόντε και οι υπόλοιποι επιφανείς του δικαστηρίου της Χάγης, δεν επέδειξαν για το θέμα «επιμέλεια» ανάλογη εκείνης που επέδειξαν σε άλλες περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση Μιλόσεβιτς…

Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (3)

Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι ένοχες του εγκλήματος της «κερδοσκοπίας με την ασθένεια». Η γρίπη των πτηνών – περίοδος για την οποία ελέγχεται ο ρόλος της Novartis στην Ελλάδα – είχε φέρει με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τις επισημάνσεις των κομμουνιστών:

Από τη μία εκατοντάδες έτοιμα (σε επίπεδο ερευνητικού εργαστηρίου) φάρμακα δεν δίνονται από τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες για μαζική βιομηχανική παραγωγή, γιατί δε διασφαλίζουν το απαραίτητο επίπεδο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Ενώ από την άλλη, χιλιάδες χημικές ουσίες εισάγονται κάθε χρόνο στη βιομηχανία προτού ολοκληρωθεί ο κύκλος των εργαστηριακών τους εξετάσεων για την καταλληλότητα χρησιμοποίησής τους από τον άνθρωπο! Το κριτήριο είναι και πάλι η γρήγορη και μέγιστη εξασφάλιση του μονοπωλιακού κέρδους.

Ο Λένιν το είχε τονίσει ήδη από το 1916: Ο ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του σάπιου καπιταλισμού, παρέχει στα μονοπώλια «την οικονομική δυνατότητα ώστε να συγκρατούν τεχνητά την τεχνική πρόοδο».

Τα φάρμακα όπως και η επιστημονική γνώση και έρευνα που οδηγούν στην παραγωγή τους, είναι κοινωνικά αγαθά, που δεν νοείται να αποτελούν ατομική ιδιοκτησία. Αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης, πρέπει να είναι περιουσία του λαού, οι νόμοι που τα καθιστούν «εμπόρευμα» και «περιουσιακό στοιχείο» των πολυεθνικών, πρέπει να ανατραπούν. Κάθε χώρα πρέπει να έχει τη δυνατότητα τόσο σε υποδομές, όσο και σε τεχνογνωσία και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει τις εσωτερικές της ανάγκες στην παραγωγή και τη διάθεση ειδών πρώτης ανάγκης όπως είναι τα φάρμακα.

Υπάρχουν βέβαια και κείνοι που υποστηρίζουν ότι τα παραπάνω είναι κομμουνιστικά… «ανέκδοτα» αφού – όπως λένε – το μοναδικό κίνητρο που υπάρχει για την ανακάλυψη νέων πραγμάτων στον σύγχρονο κόσμο (άρα και φαρμάκων) είναι το κέρδος και μόνο αυτό.

Οντως το παραπάνω ισχύει, αλλά ισχύει αποκλειστικά και μόνο στον κόσμο της καπιταλιστικής αθλιότητας, που έχει θολώσει τόσο πολύ το νου των απολογητών του συστήματος, ώστε να μην μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Πόσο μάλλον, να δουν μέχρι την Κούβα (που πέφτει λίγο μακρύτερα από τη μύτη τους).

Εκεί λοιπόν, που παράγονται εμβόλια για τη μηνιγγίτιδα και την πνευμονία, για το έιτζ και τον καρκίνο, εκεί που ο λαός έχει άμεση πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό που λέγεται «φάρμακο», στη χώρα που κάτω από τέτοιες συνθήκες απομόνωσης καταφέρνει να εξάγει βιοτεχνολογία, εκεί, στην Κούβα ισχύει («Histologion-gr») αυτό που είπε ο Κάστρο:

«Δεν τους αρέσουν ιδιαίτερα οι πατέντες. Τους αρέσει η ιατρική. Η παραγωγή φαρμάκων της Κούβας έχει ενδιαφέρον στο τι δεν έχει: φάρμακα για μεγάλα λεφτά, θεραπείες της φαλάκρας, της ανικανότητας ή των ρυτίδων. Είναι όλο θεραπείες για τον καρκίνο, φάρμακα για το έιτζ, και εμβόλια για τροπικές ασθένειες».

«Δάσος», «δέντρο», βούρκος

Το καλούμενο και ως «σκάνδαλο Novartis», λοιπόν, τα περιέχει όλα: Και το «δέντρο» και το «δάσος» και τον βούρκο.

Το «δέντρο» – όπως έχουμε διαπιστώσει δεκάδες φορές στο παρελθόν – είναι η αξιοποίηση τέτοιων υποθέσεων στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού μεταξύ νυν, πρώην και μελλοντικών «χαλίφηδων» της κυβερνητικής καρέκλας. Εδώ εντάσσεται ο ενδεχόμενος αντιπερισπασμός από άλλα θέματα, ο επιδιωκόμενος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και φυσικά η επιδίωξη πολιτικού προβαδίσματος απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο.

Το «δάσος» είναι το εν συνόλω πολιτικό σύστημα που συμμετέχει στην επικοινωνιακή διαχείριση τέτοιων υποθέσεων- είτε από την πλευρά του καταγγέλλοντα είτε από την πλευρά του καταγγελλόμενου, είτε από την πλευρά του «διώκτη», του «διωκόμενου», του «λασπιτζή», του «συκοφαντημένου», του «σκευωρού» ή του «αδέκαστου» – και που επιδιώκει να παραστήσει τον φορέα της «κάθαρσης». Και τούτο την ίδια ώρα που όλοι μαζί οι συστημικοί παίκτες του συστήματος της βρωμιάς, είτε σαν «διώκτες» είτε σαν «διωκόμενοι», για να ηνία της διαχείρισης της ίδιας βρωμιάς διαγκωνίζονται.

Ο βούρκος (και εδώ χωρίς εισαγωγικά) είναι αυτό καθ’ αυτό το σύστημα της νόμιμης λαμογιάς. Είναι το σύστημα που επειδή ακριβώς έχει οικοδομηθεί πάνω στο «δικαίωμα» του κεφαλαιοκράτη να μετατρέπει το φάρμακο σε «εμπόρευμα», που επειδή ακριβώς έχει οικοδομηθεί πάνω στο «δικαίωμα» του καπιταλιστή να πουλάει, να αγοράζει και να κερδίζει πάνω στην αρρώστια, αυτό ακριβώς του δίνει και τη δυνατότητα να μετέρχεται κι όλους τους τρόπους για την επίτευξη αυτού του κέρδους.

***

Σημείωση 1η: Το προηγούμενο, μήπως, σημαίνει «αθώωση» των λαμογιών που τα ‘πιάνουν και των άλλων που «τα χώνουν»;

Να το ξεκαθαρίσουμε: Στο ερώτηµα «πόση επιείκεια αρµόζει σ’αυτά τα τρωκτικά», υπάρχει µία και µοναδική αρµόζουσα απάντηση: Οση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου µε την αιτιολογία ότι έµεινε… ορφανός.

Που σηµαίνει ότι το καθεστώς της διαφθοράς και της αρπαχτής είναι σύµφυτο µε τον καπιταλισµό, αλλά αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιµοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαµόγια ενάντια στην «κακούργα κοινωνία».

Τα λαµόγια είναι λαµόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρµόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιµωρία και καταισχύνη.

Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα δεν πρέπει, όµως, να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων, της πηγής της δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει το θερμοξκήπιο των σκανδάλων, την ίδια ώρα που υποδύεται ότι τα διώκει τα σκάνδαλα.

Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

***

Σημείωση 2η: Ορισµένοι καλόπιστα κι άλλοι «αθώα» θα εγείρουν την εξής ένσταση: Μα στο σοσιαλισµό δεν υπήρχε διαφθορά; ∆εν υπήρχαν εκείνοι που «τα έπιαναν»; Μόνο στον καπιταλισµό υπάρχουν φαινόµενα διαφθοράς;

Υποστηρίζουµε ότι το πραγµατικό ερώτηµα, εφόσον µιλάµε για ανθρώπινες κοινωνίες και όχι για αποστειρωµένους από µικρόβια «παραδείσους», δεν είναι αν υπήρχαν και στο σοσιαλισµό φαινόµενα διαφθοράς.

Το ερώτηµα είναι: Ποιο σύστηµα ευνοεί τη «βρώµα». Ποιο την έχει δοµικό του στοιχείο. Την αναπαράγει. Την προστατεύει. Την έχει ιδεολογία, και µάλιστα καθαγιασµένη µέσα από την ανάδειξη της «καπατσοσύνης» σε υπέρτατη αρχή της «ελεύθερης αγοράς».

Ποιο είναι το σύστηµα όπου «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται»: από το νερό και τον αέρα µέχρι τη γη, από την είδηση που µετατρέπεται σε «εµπόρευµα» των καναλαρχών µέχρι τους δρόµους, τις τηλεπικοινωνίες, τα πετρέλαια και τις παραλίες, που κι αυτά αποτελούν «εµπόρευµα» των εργολάβων-εφοπλιστών-βιοµηχάνων-τραπεζιτών-καναλαρχών.

Ποιο είναι το σύστηµα όπου τα πάντα θεωρούνται «εµπορεύµατα», µε πρώτο το ίδιο το κορµί και το ίδιο το µυαλό των ανθρώπων.

Ποιο είναι το σύστηµα όπου το καθετί, από την υγεία, την παιδεία, την στέγαση, την ενημέρωση, τίθεται διαρκώς στη διατίµηση της συναλλαγής µεταξύ πολιτικής και οικονοµικής εξουσίας.

Ο σοσιαλισµός που γνωρίσαµε, ένας από τους λόγους που ανατράπηκε, ήταν ακριβώς για να έρθουν στη θέση του οι διεφθαρµένοι και οι διαπλοκές τους.

Ας κάνουµε τον αντίστροφο συλλογισµό: Αν ήταν ο σοσιαλισµός – και όχι οι σοσιαλιστικές παρεκκλίσεις – το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της διαφθοράς, αν η διαφθορά δεν ασφυκτιούσε στο πλαίσιο του σοσιαλισµού, τότε τι λόγο είχαν οι φορείς της διαφθοράς να αναζητήσουν και να βρουν το φυσικό τους χώρο στον καπιταλισµό;

Αντίθετα και όσον αφορά τον καπιταλισµό που γνωρίζουµε, τον υπαρκτό και µοναδικό καπιταλισµό που µπορεί να υπάρξει, οι διεφθαρµένοι όχι µόνο δεν ασφυκτιούν, όχι µόνο δεν επιδιώκουν την ανατροπή του, αλλά οµνύουν στη µακροηµέρευσή του. Που σηµαίνει ότι, για να αρχίσουν να ασφυκτιούν, έως ότου εκλείψουν οριστικά, µόνο ένας τρόπος υπάρχει: να ανατραπούν. Μαζί µε το φυσικό τους χώρο.


Η υπόθεση Novartis έχει επανέλθει στην επικαιρότητα μετά τη διαβίβαση της σχετικής δικογραφίας στη Βουλή.
Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, με τίτλο «NOVARTIS: Το “δέντρο”, το “δάσος” κι ο βούρκος» δημοσιεύτηκε στον Ημεροδρόμο στις 10/2/2018 .

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Νίκου Μπογιόπουλου
Τα πιάνανε πολιτικοί για να διευκολύνουν τις δουλειές της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Αυτή την… λεπτομέρεια ας την απαντήσει η καθαρτήρια Βουλή και η εξίσου καθαρτήρια Δικαιοσύνη. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.
 Πρώτον: Στην Ελλάδα (και στον καπιταλιστικό κόσμο) το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πουλιέται και αγοράζεται, που σημαίνει ότι θεωρείται νόμιμο και ηθικό κάποιοι να βγάζουν κέρδη από την αρρώστια, από τον πόνο των ανθρώπων.
    Δεύτερον: Στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της κερδοφορίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, οι φαρμακευτικές εταιρείες μόνο την πενταετία 1997-2001 σημείωσαν αύξηση κερδών ύψους 2.842%!!! (ΙΟΒΕ – Ριζοσπάστης 23/7/2004)
    Τρίτον: Την δεκαετία του ’90 η μεσοσταθμική φαρμακευτική δαπάνη αύξανε στην Ελλάδα με ρυθμούς 27%-30% κατ’ έτος ενώ την δεκαετία του 2000 η φαρμακευτική δαπάνη αύξανε με ρυθμούς άνω του 20% κατ’ έτος (ο.π). 
    Τέταρτον: Ενώ το 2000 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 1,278 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 0,90%, το 2009 υπερδιπλασιαστηκε και εκτινάχτηκε στα 5,090 δισ. ευρώ και στο 2,2% του ΑΕΠ παραμένοντας σε υψηλότατα επίπεδα (1,5% – 3,215 δις. ευρώ) ακόμα και το 2012, δηλαδή επί Μνημονίων (Ετήσια Εκθεση αγοράς φαρμάκων ΙΟΒΕ 2012, σελ. 30) – σύμφωνα με τα συνδυαστικά στοιχεία ΙΟΒΕ, ΕΟΠΥΥ, ΕΣΔΥ η δημόσια δαπάνη κυμάνθηκε ως εξής: 2009: 5,108 δις, 2010: 4,522 δις, 2011: 3,750 δις, 2012: 2,845 δις, 2013: 2,371 δις, 2014: 2,019 δις, 2015: 2 δις, 2016-2018: 1,945 δις κατ’ έτος)  
    Πέμπτον:  Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της τρόικας περί μείωσης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ένεκα των Μνημονίων, η αλήθεια είναι πως ό,τι κόπηκε ως δαπάνη από το δημόσιο ταμείο, με τις αποφάσεις των μνημονιακών σωτήρων μεταφέρθηκε απευθείας στις τσέπες του λαού ως ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. Ετσι ενώ το 2009 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη ήταν το 19,2% της συνολικής, το 2015 είχε εκτιναχθεί στο 33,7%. Με άλλα λόγια το 2015 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ανήλθαν στα 4,2 δις. ευρώ που σημαίνει ότι τα περίπου 2,5 δις. ευρώ που κόπηκαν από την δημόσια δαπάνη μετακυλήθηκαν στην ιδιωτική δαπάνη (έκθεση ΙΟΒΕ 2016).
    Εκτον: Ένα ακόμα στοιχείο της «θεραπευτικής» ιδιότητας των Μνημονίων είναι ότι το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη ως ποσοστό της δαπάνης υγείας ήταν στην Ελλάδα 28,3% ενώ στον ΟΟΣΑ 16,9%. Το 2013 – μετά από 3 χρόνια Μνημονίων – η δαπάνη στην Ελλάδα είχε αυξηθεί στο 30,5% της δαπάνης υγείας όταν στον ΟΟΣΑ είχε πέσει στο 15,9% (Πηγή: ΟΟΣΑ Health Statistics 2014 – «Φαρμακευτική πολιτική: Η υφιστάμενη κατάσταση και οι προτεραιότητες» Γιάννης Μπασκόζος, ΓΓ. Δημόσιας Υγείας, Υπουργείο Υγείας)         
    Εβδομον: Η κατά κεφαλήν δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα το 2009 ήταν 460 ευρώ όταν στην ΕΕ ήταν 291 ευρώ ενώ ακόμα και το 2012 η σχέση ήταν Ελλάδα: 272 ευρώ – ΕΕ: 260 ευρώ. Το 2014 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν 166 ευρώ  ενώ στην ΕΕ ήταν 131 ευρώ (Εκθεση ΣΦΕΕ 2015-2016).
    Επαναλαμβάνουμε: Τα πιάνανε πολιτικοί για να γίνονται αυτές οι υπέρ φαρμακοβιομηχανιών «δουλίτσες» στην Ελλάδα; Επαναλαμβάνουμε: Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.
    Η NOVARTIS εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Κορέα, Κίνα και Ιταλία. Αλλά είναι μόνο η NOVARTIS;
    Ας δούμε πως δουλεύει το «συστηματάκι»: Οι φαρμακευτικές λαδώνουν, κερδίζουν με αυτό τον τρόπο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, μετά έρχονται οι αρχές, τους επιβάλουν ένα πρόστιμο που κινείται συνήθως στο 10% των όσων κέρδισαν δια του λαδώματος, οι φαρμακευτικές το πληρώνουν και η «δουλίτσα» συνεχίζεται μέχρι το επόμενο λάδωμα που θα φέρει τα επόμενα υπερκέρδη που θα κουκουλωθούν με το επόμενο πρόστιμο κοκ.
    Χαρακτηριστικά στοιχεία ότι αυτή η τακτική ακολουθείται με την μορφή «σκοινί – κορδόνι» και ότι κάθε άλλο παρά «κάθαρση» συνιστούν τα πρόστιμα και οι «καθάρσεις» (αντίθετα λειτουργούν σαν διαδικαστική κολυμπήθρα ώστε να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο) είναι τα στοιχεία που προέρχονται από τις ΗΠΑ.
    Στις ΗΠΑ ο κατάλογος των προστίμων προς φαρμακευτικές είναι μακρύς. Αλλά αυτό ουδέποτε σταμάτησε το λάδωμα και την κομπίνα που αποφέρουν τεράστια κέρδη.
    Ενδεικτικά:
2001 – εταιρεία TAP- 875 εκατ.δολάρια
2002 – εταιρεία Schering- 500 εκατ.δολάρια
2003 – εταιρεία AstraZeneca – 365 εκατ.δολάρια
2004 – εταιρεία Schering- 345 εκατ.δολάρια
2004 – εταιρεία Pfizer – 430  εκατ.δολάρια
2005 – εταιρεία Serono – 704 εκατ.δολάρια
2006 – εταιρεία Mylan –  465 εκατ.δολάρια
2006 –  εταιρεία Schering – 435 εκατ.δολάρια
2007 – εταιρεία Pharma –  601 εκατ.δολάρια
2007 – εταιρεία Bristol – 515 εκατ.δολάρια
2008 – εταιρεία Merc – 650 εκατ.δολάρια
2008 – εταιρεία Cephalon – 425 εκατ.δολάρια
2009 – εταιρεία Pfizer –  2,3 δισ. δολάρια
2009 – εταιρεία Eli Lilly – 1,4 δισ. δολάρια
2010 – εταιρεία GlaxoSmithKline –  750 εκατ.δολάρια
2010 – εταιρεία Allergan –  600 εκατ.δολάρια
2010 – εταιρεία AstraZeneca –  520 εκατ.δολάρια
2012 – εταιρεία Amgen –   762 εκατ.δολάρια
2012 – εταιρεία Abbott – 1,5 δισ. δολάρια
2012 – εταιρεία GlaxoSmithKlin – 3 δισ. δολάρια
2013 – εταιρεία Johnson & Johnson – 2,2 δισ. δολάρια
    Αυτά στην Αμερική. Τα πρόστιμα – πρόστιμα, η «κάθαρση» – «κάθαρση» και η λοβιτούρα – λοβιτούρα!
    Αλλά πως το λέει εκείνη η φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ; Α, ναι: «Οταν παίρνονται παρουσίες στη Βουλή, είναι πολλοί βουλευτές που δεν ξέρουν τι πρέπει να απαντήσουν: «Παρών» ή «αθώος»…» .
    Υπογραμμίζουμε ότι πρόκειται για φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ. Όχι σε Έλληνα αξιωματούχο. Συνεπώς τη δράση της πολιτικής «βιομηχανίας» που λειτουργεί με όρους προσωπικής ιδιοτέλειας ή υπό την κατεύθυνση ισχυρών ταξικών συμφερόντων, που προωθεί διατάξεις εξυπηρέτησης «φίλων» και «ημετέρων», θα πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού. Στην Αμερική ενδεχομένως. Στην Ελλάδα, όχι…
    Στην Ελλάδα,  από την άλλη, δεν χρειάζεται να το έχει πει ο Ρούσβελτ. Το λέει ο θυμόσοφος λαός: «Η  ψείρα έχει βγει στο γιακά». Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω κρύβεται μια προστυχιά, μια λαμογιά. Όσο πιο δυσώδης είναι η εκάστοτε υπόθεση, τόσο πιο βαθιά το πολιτικό κατεστημένο φέρεται βουτηγμένο σ’ αυτήν.
    Ουδείς, πλέον, εκπλήσσεται: Τσοχατζόπουλοι, Μαντέληδες, «κότερα», χρηματιστηριακές φούσκες, δομημένα ομόλογα, Βαβύληδες, Βατοπέδια, υποβρύχια που γέρνουν, γερμανικές εταιρείες που «λαδώνουν» κατά το δοκούν, εξοπλιστικά, «λίστες Λαγκάρντ», λεηλασία του δημόσιου χρήματος.
    Ένα απίστευτο φαγοπότι. Μαζί με εκείνη τη διαρκή αίσθηση ότι «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Που εξελίσσεται πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κι όμως κάθε φορά που η μπόχα ξεχειλίζει δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν το «παρών» κι εκείνοι οι πρόθυμοι κλόουν, οι έτοιμοι να υποδυθούν ότι… «πέφτουν από τα σύννεφα».
    Τι υποκρισία! Αλήθεια, δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ζουν στη χώρα που η κυβέρνηση έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη «Ζήμενς»; Εξωδικαστικό συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η «Ζήμενς έχει αναλάβει να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα υπέρ της… διαφάνειας. Η «Ζήμενς»!  (σσ: αλήθεια με εκείνο το πόρισμα του ΣΔΟΕ από το 2012 για αθέμιτες πρακτικές της Bayer στην Ελλάδα, τι γίνεται;)…   
    Λέξεις καθημερινής χρήσης και έννοιες αειθαλείς: «Λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως εφαλτήριο ατομικού πλουτισμού.
    Αλλά: Όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί τους οι …μετεωρολόγοι. Όλα αυτά είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, μα από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς …ψυχιάτρους.
    Προφανώς η σαπίλα που περιβάλλει το δημόσιο βίο συνιστά ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Που μετά από τόσες απόπειρες… κάθαρσης, η βρωμιά της αποδεικνύεται απείρως ανθεκτικότερη από όλες μαζί τις διακηρύξεις περί «εξυγίανσης».
    Πού οφείλεται, επομένως, αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;
    Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς – ό,τι κι αν λένε οι «αντιδογματικοί» και «ανοιχτόμυαλοι» εξορκιστές τέτοιων αναλύσεων – έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς». Εκεί γεννιέται και αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Μιας και, τελικά, η πολιτική διαφθορά, η πολιτική της διαφθοράς, και η διαφθορά της πολιτικής, δεν αποτελούν παρά έκφραση (και αποτέλεσμα) της καταχρηστικής άσκησης εξουσίας εκ μέρους του ισχυρού εις βάρος του αδύναμου.
    Θεμέλιος λίθος αυτού του συστήματος, που οι διαχειριστές του έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», οι «άκρες» στους «υψηλά ιστάμενους». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.
    Στο διεφθαρμένο τους σύστημα δεν έπαψε ποτέ «το ψάρι (να) βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Όσο περισσότερο αφήνεις νηστικούς τους πολλούς, τόσο περισσότερο διατείνεσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»…
    Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια», η διαφθορά (όταν δεν είναι θεσμοθετημένη με νόμους και χοτζέτια) περιγράφεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το «φακελάκι».
    Ισχύουν αυτά στην υπόθεση της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτό που ξέρουμε.
    Ξέρουμε, δεδομένου ότι η διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο ήταν ανέκαθεν αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο: Δεν φταίει το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίνε οι άλλοι, φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η κομματοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί…
    Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν, δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να καμώνονται ότι μέρος της «δουλειάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η «δουλειά» τους είναι άλλη:
  • Να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους κεφαλαιοκράτες.
  • Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία.
  • Να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια.
  • Να «μοιράζουν» έργα.
  • Να κατανέμουν την «πίτα».
  • Να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».
    Έτσι «δουλεύει» το σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό» σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους:
    Όταν κυβερνούσαν οι Βένετοι και οι Πράσινοι κατηγορούνταν αναμετάξυ τους για τις «ακαθαρσίες» εναλλάσσοντας τους ρόλους «τιμωρών» και «εισαγγελέων». Τώρα, στο ίδιο έργο έχει ενταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.
    Το έργο παίζεται συνήθως προεκλογικά και κρατάει από  βδομάδες μέχρι μήνες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παράσταση, διώκτες και διωκόμενοι, κυβερνώντες και πρώην κυβερνώντες, εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!
    Βέβαια, το μόνο μαχαίρι που βλέπει ο λαός είναι εκείνο της ρήσης που λέει: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι»! Και τι μένει από όλη αυτή τη λάσπη; Μα ο βούρκος! Διότι ο βούρκος είναι δεδομένος. Αδιαμφισβήτητος. Μιλάμε για τον βούρκο ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που είτε με λαδώματα είτε χωρίς λαδώματα, κουμάντο κάνουν οι «NOVARTIS».
     Και αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο, είτε κάποιοι τα πιάσανε, είτε δεν τα πιάσανε. Γιατί, τελικά, η ηθική στην πολιτική δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μέγεθος ανεξάρτητο από την πολιτική ηθική που το βασικό προσδιοριστικό της στοιχείο είναι τούτο: Το είδος των συμφερόντων που η εκάστοτε πολιτική υπηρετεί.
    Άλλη ηθική παράγεται από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού κι άλλη ηθική από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που κερδοσκοπούν (νομίμως) πάνω στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες για φάρμακο, για στέγη, για παιδεία, για δουλειά.
    Λέτε αυτή η κερδοσκοπία που περιγράφηκε παραπάνω να διευκολύνεται προς όφελος των μονοπωλίων και δια του λαδώματος πολιτικών; Τι να σας πούμε κι εμείς… Δεν ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι αν το φάρμακο δεν ήταν εμπόρευμα, αντικείμενο κέρδους δηλαδή για κάποιους, τότε κανείς δεν θα είχε λόγο να λαδώνει κανέναν για την προώθησή του.  
    Αυτό, φυσικά, ότι δηλαδή το σκάνδαλο είναι τελικά σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν απαλλάσσει τα τρωκτικά και τα λαμόγια όταν είναι τρωκτικά και λαμόγια. Ούτε τους λασπητζήδες των πολιτικών αντιπάλων τους, όταν είναι λασπητζήδες.
    Όμως: Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της αμείλικτης τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα ή της καταισχύνης των αποδεδειγμένα συκοφαντών, δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων ή της σκανδαλολογίας.
    Και η πηγή των σκανδάλων ή της αξιοποίησης «σκανδάλων» σαν πολιτικό αντιπερισπασμό, θα εντοπίζεται και θα διεξάγεται πάντα στο έδαφος του υπαρκτού βούρκου, θα ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

από ημεροδρόμος