Articles by "Στυλιανού"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στυλιανού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


Ron Paul. /Réseau International-4 juillet 2022

[Ο Ρόναλντ Έρνεστ Πολ (Ronald Ernest Paul, είναι Αμερικανός πολιτικός, πρώην βουλευτής του Τέξας. Ήταν υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 1988 στις προεδρικές εκλογές του 2008 και στις προεδρικές εκλογές του 2012 1.

Υποστηρικτής του ελεύθερου πολιτεύματος, τάχθηκε υπέρ ενός ομοσπονδιακού κράτους με περιορισμένο ρόλο, χαμηλούς φόρους, ελεύθερες αγορές, μια μη παρεμβατική εξωτερική πολιτική και μια επιστροφή στις νομισματικές πολιτικές που βασίζονται στα μέταλλα (χρυσός, ασήμι) .

Μερικές φορές έχει το παρατσούκλι «Γιατρός Νο»2 στο Κογκρέσο επειδή έχει πτυχίο ιατρικής αλλά και επειδή ψηφίζει ενάντια σε όλους τους νόμους που πιστεύει ότι παραβιάζουν το Σύνταγμα των ΗΠΑ, αυξάνουν τα εισοδήματα των μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων ή αυξάνουν τους φόρους]

Μετάφραση/εισαγωγή Μ.Στυλιανού

«Ο πόλεμος είναι μια απάτη», έγραψε ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler το 1935, εξηγώντας ότι σε αυτή την περίπτωση μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα. Είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός πολύ μικρού αριθμού ατόμων που πραγματοποιείται σε βάρος του μεγαλύτερου αριθμού. Ο πόλεμος επιτρέπει έτσι σε κάποιους να αυξήσουν τις περιουσίες τους.

Η παρατήρηση του στρατηγού Μπάτλερ περιγράφει τέλεια την αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η προπαγάνδα συνεχίζει να απεικονίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως αυτόν ενός απρόκλητου Γολιάθ για να αποδεκατίσει έναν αθώο Δαβίδ, εκτός εάν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ παράσχουν τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία για να νικήσει τη Ρωσία. Όπως συμβαίνει πάντα με την προπαγάνδα, αυτή η εκδοχή των γεγονότων είναι το αποτέλεσμα χειραγώγησης για την παροχή μιας συναισθηματικής απάντησης προς όφελος ειδικών συμφερόντων.

Ποιος άλλος εκτός από την αμερικανική βιομηχανία όπλων επωφελείται από αυτόν τον πόλεμο; Ο διευθύνων σύμβουλος της Raytheon, Greg Hayes, δήλωσε πρόσφατα σε μια συνάντηση των μετόχων ότι «όλα όσα αποστέλλονται στην Ουκρανία σήμερα προέρχονται από τις μετοχές του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ και εκείνες των συμμάχων του ΝΑΤΟ. Αυτά είναι πολύ καλά νέα αφού θα πρέπει να τα ανασυγκροτήσουμε προς μεγάλο όφελος της εταιρείας μας! »

Στην οποία δεν είχε άδικο αφού η Raytheon, η Lockheed Martin και αμέτρητοι άλλοι κατασκευαστές όπλων απολαμβάνουν ένα τεράστιο νέο απροσδόκητο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεσμεύσει περισσότερα από τρία δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία. Αυτό που αποκαλούν βοήθεια δεν είναι άλλο από τον κύκλο εργασιών αυτών των εταιρειών: η Ουάσιγκτον στέλνει δισεκατομμύρια σε κατασκευαστές όπλων για όπλα που αποστέλλονται στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με πολυάριθμες μαρτυρίες, αυτά τα φορτία όπλων όπως ο αντιαρματικός πύραυλος Javelin (που κατασκευάζεται από κοινού από τους Raytheon και Lockheed Martin) καταστρέφονται από τη Ρωσία μόλις φτάσουν στην Ουκρανία. Αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τον Raytheon. Όσο περισσότερα όπλα ανατινάζει η Ρωσία στην Ουκρανία, τόσο περισσότερες νέες παραγγελίες προέρχονται από το Πεντάγωνο.

Οι πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, τώρα μέλη του ΝΑΤΟ, εμπλέκονται επίσης στην απάτη. Ανακάλυψαν πώς να απαλλαγούν από τα 30χρονα σοβιετικά όπλα τους και να λάβουν σύγχρονες αντικαταστάσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα δυτικά κράτη του ΝΑΤΟ.

Ενώ πολλοί που συμπάσχουν με την Ουκρανία χειροκροτούν, αυτά τα δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμούς δεν θα κάνουν μεγάλη διαφορά. Όπως είπε πρόσφατα ο πρώην αξιωματικός πληροφοριών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ Σκοτ Ρίτερ στην έκθεση Ron Paul Liberty Report, «Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι ακόμη και αν αυτή η βοήθεια φτάσει στο πεδίο της μάχης, δεν θα έχει αντίκτυπο στη μάχη».

Και ο Τζο Μπάιντεν το ξέρει.

Αυτό που μπορούμε να δούμε είναι ότι οι Ρώσοι συλλαμβάνουν μεγάλες ποσότητες σύγχρονων όπλων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ και μάλιστα τα χρησιμοποιούν για να σκοτώσουν περισσότερους Ουκρανούς. Τι ειρωνεία!

Επιπλέον, ανοίγει επικίνδυνες ευκαιρίες για τους τρομοκράτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να ανακτήσουν χιλιάδες θανατηφόρα όπλα υψηλής τεχνολογίας που καταλήγουν σε ολόκληρη την Ευρώπη; Η Ουάσιγκτον παραδέχτηκε ότι δεν έχει τρόπο να παρακολουθεί τα όπλα που στέλνει στην Ουκρανία και δεν έχει τρόπο να τα κρατήσει μακριά από τα χέρια των κακοποιών.

Ο πόλεμος είναι απάτη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παρέμβει στην Ουκρανία από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, φτάνοντας στο σημείο να ανατρέψουν την κυβέρνηση το 2014 και να φυτέψουν τους σπόρους της σύγκρουσης που βλέπουμε σήμερα.

Η μόνη διέξοδος από μια τρύπα είναι να σταματήσετε να σκάβετε.

Ο πόλεμος είναι πολύ επικερδής, δεν υπάρχει λόγος να ελπίζουμε στην ειρήνη.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ZERO HEDGE,JUN 22, 2022 -
Authored by Eric Zuesse,
Μετάφραση. Μ. Στυλιανού

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά για τον στρατό της, ετησίως, όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά σε όλα τα τμήματα της συνολικά, περίπου 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. (Μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων είναι κρυμμένο στο Υπουργείο Οικονομικών και αλλού, προκειμένου να διαβιβαστεί στο κοινό η ψευδής ιδέα ότι «μόνο» περίπου 800 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως δαπανώνται τώρα για τον αμερικανικό στρατό.)



Στις 25 Απριλίου 2022, το Ίδρυμα Εσωτερικής Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI) με τίτλο "Οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες περνούν 2 τρισεκατομμύρια δολάρια για πρώτη φορά", και ανέφερε ότι, "οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ ανήλθαν σε 801 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021, μια πτώση 1,4 τοις εκατό από το 2020. Το στρατιωτικό βάρος των ΗΠΑ μειώθηκε ελαφρώς από 3,7% του ΑΕΠ το 2020 σε 3,5% το 2021. Ωστόσο, δεν περιελάμβαναν το πλήρες ποσό των ΗΠΑ, αλλά μόνο τα τμήματα του που καταβάλλονται από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, ένα πιο ρεαλιστικό παγκόσμιο σύνολο θα ήταν περίπου 2,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, το οποίο είναι περίπου διπλάσιο από τις ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες περίπου 1,5 T των ΗΠΑ. Όλες οι άλλες 172 υπολογιζόμενες χώρες του κόσμου, μαζί, είχαν δαπανήσει ένα ποσό περίπου ισοδύναμο με αυτό.

Πριν από τη δημιουργία από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρι Σ. Τρούμαν του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, στις 18 Σεπτεμβρίου 1947, αντικαθιστώντας το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ που είχε δημιουργηθεί στις 7 Αυγούστου 1789 από τους Ιδρυτές της Αμερικής (λίγο μετά το Σύνταγμα των ΗΠΑ είχε τεθεί σε ισχύ στις 4 Μαρτίου 1789), οι ΗΠΑ ήταν μια δημοκρατία — όσο ελαττωματική και αν ήταν, ήταν πραγματική, παρ' όλα αυτά.

Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη μετατροπή τους σε δικτατορία (υπηρετώντας τους ιδιοκτήτες των στρατιωτικών εταιρειών και των εξορυκτικών-εταιρικών εξαρτήσεών τους όπως η Chevron) όταν, στις 25 Ιουλίου 1945, ο Τρούμαν αποφάσισε ότι αν οι ΗΠΑ δεν κατακτούσαν τη Σοβιετική Ένωση, τότε η Σοβιετική Ένωση θα κατακτούσε τις ΗΠΑ, και έτσι ξεκίνησε τον Ψυχρό Πόλεμο, εκείνη την ημερομηνία, αποφασισμένος ότι η πρώτη του προτεραιότητα ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα ήταν να θέσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε μια σχεδόν μόνιμη πολεμική βάση, παρόλο που ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς φασισμούς (τις δυνάμεις του «Άξονα») ήταν έτοιμος να τελειώσει εκείνη την εποχή, και θα ήταν σαφώς μια νίκη για τους συμμάχους των ΗΠΑ — κυρίως, τη Σοβιετική Ένωση, και την αυτοκρατορία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο Τρούμαν, σε αντίθεση με τον άμεσο προκάτοχό του, τον FDR (Φραγκλίνο Ρούζβελτ), ο οποίος ήταν παθιασμένα αφοσιωμένος αντιιμπεριαλιστής, είχε προηγουμένως βρεθεί στο περιθώριο για τις αυτοκρατορίες, αλλά, πηγαίνοντας προς τα εμπρός μετά από αυτή την ημερομηνία, θα ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο να κάνει ολόκληρο τον κόσμο στον πρώτο ενιαίο κόσμο- αυτοκρατορία, η οποία θα είχε τον έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και θα μοιράζονταν μόνο οι «σύμμαχοί» της (υποτελή έθνη). Αυτό ήταν το αμερικανικό όνειρο του Τρούμαν, και ήρθε σε πλήρη αντίθεση με το όνειρο της FDR για ένα μελλοντικό Ηνωμένο Έθνη που θα κατείχε ένα παγκόσμιο μονοπώλιο σε όλα τα στρατηγικά όπλα και θα χρησίμευε ως δημοκρατική παγκόσμια ομοσπονδιακή δημοκρατία όλων των εθνών, καθένα από τα οποία θα είχε το δικό του νομικό σύστημα για τις εσωτερικές υποθέσεις, αλλά όλα τα έθνη θα υπόκεινταν στη μοναδική εξουσία των Ηνωμένων Εθνών όσον αφορά όλες τα διεθνή Θέματα. Ο Τρούμαν περιφρονεί τον FDR και ξεφορτώθηκε ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο και τους στενούς συμβούλους του FDR, μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια.

Ο Τρούμαν θαύμαζε πάρα πολύ τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, η συμβουλή του οποίου είχε εδραιωθεί στο μυαλό του Τρούμαν στις 25 Ιουλίου 1945 ότι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε δίκιο ότι αν οι ΗΠΑ δεν κατακτούσαν τη Σοβιετική Ένωση, τότε η Σοβιετική Ένωση θα κατακτούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες.

(Ο Αϊζενχάουερ, στο τέλος της προεδρίας του, προειδοποίησε τους Αμερικανούς ενάντια στο στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα που ο Τρούμαν και ο ίδιος είχαν δημιουργήσει από κοινού. Ήταν ένας από τους πιο επιδέξιους ψεύτες της ιστορίας, και ήθελε η ιστορία να τον θυμάται ως άνθρωπο της ειρήνης. Στην πραγματικότητα ήταν τόσο ιμπεριαλιστής όσο ήταν ο Τρούμαν.)

Και αυτή η απόφαση, από τον Τρούμαν, εκείνη την ημερομηνία, είναι αυτό που έβαλε την κυβέρνηση των ΗΠΑ αμετάκλητα στο δρόμο προς τη μελλοντική διακυβέρνηση από ένα στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα που θα βίαζε το Σύνταγμα των ΗΠΑ – για να αναιρέσει το πιο σημαντικό επίτευγμα των Ιδρυτών της Αμερικής.

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ είχε γραφτεί από ανθρώπους που απεχθανοντο την ίδια την έννοια των «μόνιμων στρατών» – οποιαδήποτε μόνιμη πολεμική κυβέρνηση. Είχαν επαναστατήσει ενάντια σε μια αυτοκρατορία, και καταδίκασαν όλες τις αυτοκρατορίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έκαναν ό, τι ήταν στο χέρι τους να σχεδιάσουν μια κυβέρνηση που θα απαγόρευε κάτι τέτοιο εδώ. Και η κυβέρνησή τους, σχεδιασμένη με αυτόν τον τρόπο, υπηρέτησε καλά το έθνος όλα αυτά τα χρόνια από το 1789-1947, μετά το οποίο το Σύνταγμά τους σταδιακά εγκαταλείφθηκε.

Ένα έγγραφο με ημερομηνία 21 Ιανουαρίου 1946 από το Γενικό Επιτελείο Στρατού των ΗΠΑ, με τίτλο "ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ", άρχιζε με ένα "Υπόμνημα του Αρχηγού Του Γενικού Επιτελείου Στρατού των ΗΠΑ", το οποίο άρχιζε το ίδιο:

Διαβάζοντας τη δήλωση της Μεικτής Επιτροπής Στρατηγικής Έρευνας για το παραπάνω θέμα (Κ.Κ.Σ. 1477/5), απέκτησα μια κάπως δυσμενή εντύπωση. Ενώ οι περισσότερες από τις συγκεκριμένες δηλώσεις που έγιναν φαίνονται λογικές, ο τόνος φαίνεται να υποτιμά τη σημασία της ανάπτυξης ατομικών όπλων και να επιμένει άσκοπα έντονα ότι οι συμβατικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα εξαλειφθούν. Αν και συμφωνώ απολύτως, όσον αφορά το άμεσο μέλλον, με την τελευταία έννοια, δεν έχω αισθανθεί ότι υπάρχει έντονη δημόσια ζήτηση επί του παρόντος για την κατάργηση των υπηρεσιών. Συνεπώς, ο γενικός τόνος της δήλωσης μπορεί να παρερμηνευθεί από το Κογκρέσο και το κοινό και να θεωρηθεί ένδειξη αντίδρασης εκ μέρους του στρατού και απροθυμίας σε καμία περίπτωση να μειωθεί το μέγεθος του στρατιωτικού κατεστημένου.

Αυτό ήταν σε μια εποχή που η διαδεδομένη αμερικανική υπόθεση ήταν ότι δεν θα εξακολουθούσε να υπάρχει μόνιμος στρατός σε αυτή τη χώρα.

Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια από το θάνατο του FDR στις 12 Απριλίου 1945, μια τέτοια μόνιμη πολεμική κυβέρνηση των ΗΠΑ δημιουργήθηκε επίσημα. Το σχέδιο του FDR για έναν ΟΗΕ που θα απαγόρευε διεθνώς όλες τις αυτοκρατορίες αντικαταστάθηκε από το σχέδιο του Τρούμαν για μια Αμερική που θα γινόταν αυτό που ο ίδιος ο Χίτλερ φιλοδοξούσε να δημιουργήσει: Την πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία στον κόσμο. Το όνειρο του Τρούμαν είναι το σημερινό αμερικανικό όνειρο, στη σημερινή Ουάσιγκτον. και εδώ ήταν πώς ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα (ο άλλος από τους πιο επιδέξιους ψεύτες της ιστορίας), δήλωσε στούς αποφοίτους δοκίμους του West Point, στις 28 Μαΐου 2014:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι και παραμένουν το ένα απαραίτητο έθνος. Αυτό ισχύει εδώ και έναν αιώνα και θα ισχύει για τον αιώνα που έρχεται. ... Η επιθετικότητα της Ρωσίας προς τα πρώην σοβιετικά κράτη εκνευρίζει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης, ενώ η οικονομική άνοδος της Κίνας και η στρατιωτική της εμβέλεια ανησυχούν τους γείτονές της. Από τη Βραζιλία έως την Ινδία, οι αυξανόμενες μεσαίες τάξεις ανταγωνίζονται μαζί μας και οι κυβερνήσεις επιδιώκουν μεγαλύτερο λόγο στα παγκόσμια φόρουμ. ... Θα είναι καθήκον της γενιάς σας να ανταποκριθεί σε αυτόν τον νέο κόσμο.»

Είναι ατελείωτα προς τα εμπρός και προς τα πάνω, για τις ΗΠΑ. Όλα τα άλλα έθνη είναι "αναλώσιμα". Και αυτός ο στόχος υποστηρίζεται τώρα, από τις μισές στρατιωτικές δαπάνες του κόσμου.

Έτσι έγινε. Συνέβη με εξαπάτηση, σε κάθε βήμα της διαδρομής.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Daniele Perra.Reseau Interntional, 22-6-22
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Στις αρχές Ιουνίου, το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών με έδρα την Ουάσινγκτον (μια δεξαμενή σκέψης πολύ κοντά στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και την αμερικανική βιομηχανία όπλων μέσω της οποίας χρηματοδοτείται άφθονα) δημοσίευσε ένα άρθρο του Antony H. Cordesman με τίτλο "Ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος της ουκρανικής σύγκρουσης και η αυξανόμενη σημασία της πολιτικής συνιστώσας του πολέμου". που περιγράφει καλά τη νέα βορειοαμερικανική προσέγγιση στη σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη.

Αναφέρει: "Τώρα φαίνεται πιθανό ότι η Ουκρανία δεν θα ανακτήσει τα εδάφη της στα ανατολικά και δεν θα λάβει γρήγορα τη βοήθεια που χρειάζεται για την ανοικοδόμηση". Μια βοήθεια που θα εκτιμηθεί, με πολύ αισιόδοξο τρόπο, στα 500 δισεκατομμύρια δολάρια (ποσό που δεν λαμβάνει υπόψη την εδαφική απώλεια της πλουσιότερης περιοχής της). Επιπλέον, η Ουκρανία θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια μόνιμη ρωσική απειλή που θα περιορίσει την ικανότητά της να ανοικοδομήσει τις βιομηχανικές περιοχές της και η οποία, ιδίως ενόψει των εδαφικών απωλειών που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα προκαλέσει ορισμένα προβλήματα όσον αφορά το θαλάσσιο εμπόριο (ο κίνδυνος η Ρωσία, μόλις τελειώσουν οι επιχειρήσεις στο Ντονμπάς, να κατευθυνθεί στην Οδησσό, αποκλείοντας εντελώς το Κίεβο από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, παραμένει πραγματικός).

Το άρθρο αναφέρει επίσης τον τρόπο με τον οποίο η σύγκρουση ανέδειξε, από τη ρωσική πλευρά, μια συντονισμένη και πολύ ευέλικτη χρήση στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών μέσων σε σύγκριση με τα οποία, η απλή χρήση του προπαγανδιστικού πολέμου και του καθεστώτος κυρώσεων από τη δυτική πλευρά φαινόταν να είναι σημαντικά αναποτελεσματική. Ένας παράγοντας που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα αναδιαμορφώσει το παγκόσμιο σύστημα από το τελικό τέλος των συγκρούσεων δεν θα σημάνει το τέλος των μακροπρόθεσμων οικονομικών και γεωπολιτικών επιπτώσεών του. Για να μην αναφέρουμε ότι η Ρωσία και η Κίνα αναπτύσσουν μια αξιοσημείωτη ικανότητα να προσελκύουν αφρικανικές και ασιατικές χώρες στο πλευρό τους (η πρόσφατη περίπτωση του Μάλι, το οποίο επέλεξε να απελάσει τα γαλλικά και ιταλικά αγήματα, με αυτή την έννοια, είναι εμβληματική).

Επιπλέον, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα μέχρι στιγμής, ο Κόρντεσμαν ισχυρίζεται ότι μόνο ένα «μικρό μέρος» των ρωσικών ενεργειών στην Ουκρανία μπορεί να οριστεί επίσημα ως «εγκλήματα πολέμου», παρά τον αντίκτυπό τους στον άμαχο πληθυσμό.

Τώρα, ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις του επικεφαλής ομότιμου στρατηγικού της βορειοαμερικανικής δεξαμενής σκέψης (με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή όχι), αυτό που είναι προφανές είναι η αλλαγή θέσεως στην αφήγηση του δυτικού κέντρου διοίκησης για τη σύγκρουση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες (εκείνες που, σύμφωνα με τον Κίσινγκερ, έχουν μόνο συμφέροντα και όχι συμμάχους) δεν είναι αρχάριες σε αυτές τις επιχειρήσεις εγκατάλειψης του «φίλου» όταν έχουν επιτύχει τον στόχο τους ή δεν τον θεωρούν πλέον χρήσιμο (από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν, τον Παναμά και το Ιράκ, η ιστορία είναι γεμάτη από παρόμοια παραδείγματα). Μένει να δούμε αν οι ΗΠΑ έχουν επιτύχει πραγματικά τους στόχους τους όσον αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία ή αν αυτή η αλλαγή εκτιμήσεων μπορεί να ερμηνευθεί ως "στρατηγική απόσυρση".

Έχει επισημανθεί νωρίτερα ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία επιφέρει βαθιές αλλαγές στην τρέχουσα οικονομική, χρηματοπιστωτική και γεωπολιτική δομή του κόσμου. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια εξέλιξη προς ένα πολυπολικό σύστημα; Η απάντηση είναι ναι, ακόμα κι αν οι ίδιες οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να το επιβραδύνουν. Πώς? Σήμερα υπάρχουν τρεις (στο μέλλον, θα μπορούσαν να υπάρχουν τέσσερις με την Ινδία) μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις: οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα (οι δύο τελευταίες θεωρούνται ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του μονοπολικού συστήματος). Ωστόσο, ο κύριος παγκόσμιος ανταγωνιστής του δολαρίου είναι το ευρώ. Ο στόχος της Βόρειας Αμερικής, να κερδίσει χρόνο στην φθίνουσα παραβολή της βορειοαμερικανικής αυτοκρατορίας, είναι η συνεχής αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Εκτός από την Ουκρανία, ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος στη σημερινή σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη; Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών, τουλάχιστον από το 1999, ήταν να καταστήσουν τη δική τους βιομηχανία τεχνητά ανταγωνιστική καταστρέφοντας την ευρωπαϊκή βιομηχανία, διατηρώντας παράλληλα τη Γηραιά Ήπειρο σε κατάσταση γεωπολιτικής αιχμαλωσίας. Ηευρωπαϊκή πολιτική ελίτ το γνωρίζει καλά αυτό, αλλά είναι πολύ απασχολημένοι με το να επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα, αυτά του πορτοφολιού.

Πάρτε, για παράδειγμα, την οριακή περίπτωση της Ιταλίας, της οποίας η μακροπρόθεσμη ενεργειακή στρατηγική διαλύθηκε με την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης. Έκτοτε, οι κυβερνήσεις Monti, Letta και Renzi ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την σχεδόν πλήρη υποταγή της ιταλικής ενεργειακής πολιτικής στο ρωσικό φυσικό αέριο. Σήμερα, τα ίδια κόμματα που υποστήριξαν για πρώτη φορά την ανάγκη επέμβασης στη Λιβύη, στη συνέχεια οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την προδοσία του Μπερλουσκόνι (υπεύθυνες για την προδοσία της Τρίπολης) είναι τα ίδια που απαιτούν και επικροτούν το εμπάργκο στις εισαγωγές υδρογονανθράκων από τη Ρωσία, αγνοώντας για άλλη μια φορά το εθνικό συμφέρον της Ιταλίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η μόνη λύση για την Ιταλία δεν μπορεί να είναι μόνο να απαλλαγεί από τον Ντραγκισμό το συντομότερο δυνατόν.

Συνεπώς, η Ευρώπη είναι ο μεγάλος χαμένος οικονομικά και γεωπολιτικά. Η πιθανότητα επισιτιστικής κρίσης στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή λόγω της συνέχισης της σύγκρουσης και, κατά συνέπεια, της μείωσης των ρωσικών και ουκρανικών εξαγωγών σιτηρών σε αυτές τις περιοχές θα μπορούσε να προκαλέσει νέα κύματα μετανάστευσης που θα επηρεάσουν άμεσα μια Ευρώπη στην οποία το πρόβλημα του ενεργειακού εφοδιασμού θα οδηγήσει σε ολοένα και υψηλότερο πληθωρισμό, διαρθρωτική οικονομική κρίση και σχετική μείωση της γενικής ποιότητας ζωής.

Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η άγκυρα της σωτηρίας για την Ευρώπη (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, επειδή η διαφοροποίηση μέσω Αφρικής και Ισραήλ φαίνεται πολύ μακριά) υποτίθεται ότι ήταν το υγροποιημένο φυσικό αέριο της Βόρειας Αμερικής. Λοιπόν,με μια παράξενη έκρηξη πρόσφατα παροπλίστηκε το LNG HUB στο Freeport του Τέξας, από όπου αναχωρούν πλοία που μεταφέρουν αέριο στην Ευρώπη. Η υποδομή θα τεθεί εκ νέου σε λειτουργία από τα τέλη του 2022. Όλα αυτά ενώ η Gazprom μειώνει τις εξαγωγές της προς την Ευρώπη σε αντίποινα για την έγκριση ενός ακόμη πακέτου αυτοκτονικών κυρώσεων.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


ZERO HEDGE, JUN 24, 2022 - 12:00 PM
By Tsvetana Paraskova of Oilprice.com
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Η Ρωσία κερδίζει περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια κάθε μέρα από το φυσικό αέριο που πωλεί στην Ευρώπη παρά τις περικοπές στις παραδόσεις σε μεγάλους καταναλωτές της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με στοιχεία των Ανεξάρτητων Υπηρεσιών Πληροφοριών Εμπορευμάτων (ICIS) που επικαλείται το Bloomberg.

Λόγω του ράλι των τιμών του φυσικού αερίου, τα ρωσικά έσοδα από τις εξαγωγές φυσικού αερίου πιστεύεται ότι είναι ίσα με τα περσινά, όταν η Μόσχα δεν περιόριζε τις ροές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και δεν βρισκόταν (ακόμη) σε πορεία σύγκρουσης με την ΕΕ.

«Είναι συγκλονιστικό να βλέπουμε ότι, παρά τη μείωση κατά 75% της ημερήσιας προσφοράς από την Gazprom στην Ευρώπη, οι ημερήσιες εισπράξεις εξακολουθούν να είναι σύμφωνες με το σημείο που ήταν πριν από ένα χρόνο και σίγουρα υψηλότερες από τις προ-Covid εποχές», δήλωσε στο Bloomberg ο Tom Marzec-Manser, επικεφαλής ανάλυσης φυσικού αερίου στο ICIS.

Την περασμένη εβδομάδα, η Ρωσία μείωσε σημαντικά την προσφορά σε μεγάλους Ευρωπαίους καταναλωτές, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων πελατών, της Γερμανίας και της Ιταλίας, παρά το γεγονός ότι οι αγοραστές τους υπέκυψαν στην απαίτηση του Πούτιν να ανοίξει λογαριασμούς σε ρούβλια στην Gazprombank για την επεξεργασία των πληρωμών με τον τρόπο που ήθελε η Ρωσία. Επιπλέον, η ετήσια συντήρηση στον Nord Stream έρχεται και θα σταματήσει εντελώς τις παραδόσεις μέσω του αγωγού για δύο εβδομάδες τον Ιούλιο, αφήνοντας την Ευρώπη να προσπαθεί περαιτέρω να γεμίσει τους χώρους αποθήκευσης φυσικού αερίου σε επαρκή επίπεδα πριν από τον χειμώνα.

Παρά το εμπάργκο της ΕΕ στο ρωσικό θαλάσσιο πετρέλαιο, που θα τεθεί σε ισχύ μέχρι το τέλος του έτους, και τη δραστικά μειωμένη παροχή φυσικού αερίου σε αγωγούς, η Ρωσία εξακολουθεί να επωφελείται από τις υψηλές τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Παρά τις δυτικές κυρώσεις που έχουν σχεδιαστεί για να βλάψουν τα έσοδα από το πετρέλαιο και το πολεμικό σεντούκι της Ρωσίας, η Μόσχα εξακολουθεί να εισπράττει πολλά επιπλέον δισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Μόνο τον Ιούνιο, η Ρωσία αναμένει να κερδίσει έως και 6,37 δισεκατομμύρια δολάρια σε πρόσθετα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, δήλωσε το υπουργείο Οικονομικών της νωρίτερα αυτό το μήνα, καθώς οι τιμές των ενεργειακών εμπορευμάτων έχουν αυξηθεί μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ZERO HEDEGE, JUN 24, 2022 - 03:30 PM
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Η κυβέρνηση της Ουκρανίας ανακοίνωσε την Παρασκευή για πρώτη φορά ότι οι εναπομείνασες δυνάμεις της που υπερασπίζονται τη βασική ανατολική πόλη Σεβεροντονέτσκ διατάχθηκαν να αποσυρθούν, αφού έχασαν τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της πόλης από τις ρωσικές δυνάμεις για εβδομάδες, εν μέσω αμείλικτων βομβαρδισμών και επίμονων καταγγελιών του ουκρανικού στρατού ότι δεν έχουν επαρκή πυρομαχικά και άνδρες.

"Το να παραμείνουμε σε θέσεις που βομβαρδίζονται ανελέητα για μήνες απλά δεν έχει νόημα", δήλωσε ο περιφερειακός κυβερνήτης του Λουχάνσκ Σέρχι Χαϊντάι, αφού το Σεβεροντονέτσκ είχε σχεδόν περικυκλωθεί πλήρως τις τελευταίες ημέρες. «Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα πρέπει να υποχωρήσουν από το Σεβεροντόνετσκ. Έχουν λάβει εντολή να το πράξουν».

Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις ήττας στην περιοχή του Ντονμπάς, η κυβέρνηση τονίζει τη νέα ενέργεια ως «στρατηγική υποχώρηση»: «Έχουν λάβει εντολές να υποχωρήσουν σε νέες θέσεις... και από εκεί συνεχίζουν τις επιχειρήσεις τους», δήλωσε ο Χαϊντάι στην ουκρανική τηλεόραση.

Παρέμεινε ασαφές πόσο γρήγορα θα γίνει η απόσυρση και η εκκένωση από την πόλη. Ο Χαϊντάι στις δηλώσεις του το πρωί της Παρασκευής περιέγραψε μια υποδομή της πόλης που καταστράφηκε ολοσχερώς, εκτιμώντας ότι πάνω από το 90% των σπιτιών είχαν βομβαρδιστεί. Είχε προπολεμικό πληθυσμό πάνω από 100.000 και πιστεύεται ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν 10.000 ή περισσότεροι άμαχοι ακόμα εκεί. Ο Χαϊντάι τόνισε ότι το Σεβεροντονέτσκ έχει «σχεδόν μετατραπεί σε συντρίμμια».

Η ανακοινωθείσα ουκρανική υποχώρηση σηματοδοτεί ένα σημαντικό σημείο εξόρμησης για τις ρωσικές δυνάμεις στον τετράμηνο πόλεμο, δεδομένου ότι η πτώση του Severodonetsk σημαίνει ότι ο στρατός της Ρωσίας κατέχει πλέον αποτελεσματικά το σύνολο της επαρχίας του Λουχάνσκ.

Ουκρανοί αξιωματούχοι έχουν επίσης αναγνωρίσει ότι το κοντινό Λυσιτσάνσκ προσπερνάται επίσης από τις ρωσικές δυνάμεις. Από την Πέμπτη τα ουκρανικά στρατεύματα άρχισαν να αποσύρονται από τμήματα της πόλης της πρώτης γραμμής για να «αποφύγουν την περικύκλωση» - όπως έγραψε το Reuters - εν μέσω αυτού που φαίνεται ότι μπορεί να είναι πλήρης αποχώρηση από την περιοχή.

Το πολιορκημένο Λυσιτσάνσκ είναι πιθανό να υποστεί παρόμοια μοίρα με τον Σεβεροντονέτσκ, επίσης με περίπου 7.000 έως 8.000 αμάχους να εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι εκεί, σύμφωνα με πληροφορίες, χωρίς να έχουν πού να πάνε. Και με τις δύο πόλεις, οι ρωσικές δυνάμεις κατέστρεψαν συστηματικά βασικές γέφυρες στην περιοχή, ενώ εξέδωσαν τελεσίγραφα για να κρατήσουν τους Ουκρανούς μαχητές:

«Έχετε δύο επιλογές», προειδοποίησε ένας διοικητής των φιλορώσων αυτονομιστών που μάχονται για να καταλάβουν την πόλη τους υπερασπιστές της Ουκρανίας. «να παραδοθείτε ή να πεθάνετε».

Ωστόσο, κάθε σημαντική υποχώρηση του ουκρανικού στρατού χαρακτηρίζεται από την ηγεσία του ως απόσυρση σε πιο οχυρωμένες θέσεις και όχι ως ήττα.

Ταυτόχρονα, η μάχη για την πόλη ανέδειξε μια κραυγαλέα διαφορά μεταξύ των ρωσικών δυνατοτήτων πυροβολικού και του ανώτερου εφοδιασμού σε σύγκριση με την έλλειψη των ίδιων από την ουκρανική πλευρά. Ένας βετεράνος του βρετανικού στρατού που βοηθά επί του παρόντος τις ουκρανικές δυνάμεις ως ξένος εκπαιδευτής είπε στο CBS για μια «απόλυτη ανομοιομορφία» του πεδίου της μάχης λόγω του πλεονεκτήματος «συντριπτικού υλικού» του ρωσικού στρατού.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η έκθεση Herland, 12-6-22

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού


Η ναζιστική νοοτροπία: Όταν ο Πρόεδρος της Συνέλευσης της Κοινωνίας των Εθνών το 1940, Carl J. Hambro έγραψε ένα βιβλίο για τη γερμανική κατοχή της Νορβηγίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, εξήγησε έξοχα τη ναζιστική νοοτροπία.

Με βάση μιαν αμείλικτη πεποίθηση του εθνικού εγωισμού, η ουσία του κτητικού ναζιστικού δόγματος ήταν ότι «είναι το καλύτερο πράγμα για κάθε έθνος να κυβερνάται από εμάς», γράφει στο «Το Είδα να Συμβαίνει στη Νορβηγία».


Έθνη που επιθυμούσαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία και την πολιτιστική τους ταυτότητα και αρνήθηκαν να υποταγούν στον γερμανικό πολιτισμό και την κυριαρχία θεωρήθηκαν αμέσως ως εχθροί, γράφει η ιστορικός Hanne Nabintu Herland στην τακτική στήλη της στο World Net Daily, το μεγαλύτερο συντηρητικό ειδησεογραφικό δίκτυο στην Αμερική.

                                                                                                                           Στην περίπτωση της Νορβηγίας, η φιλία με τη Γερμανία ήταν αυτή των καλών επιχειρηματικών σχέσεων και των ισχυρών διπλωματικών δεσμών. Ο Χάμπρο εξηγεί πώς αυτό έγινε τότε μια επικίνδυνη Πέμπτη Φάλαγγα ξένης προδοτικής, κινητοποίησης, καθώς οι Γερμανοί ήταν τόσο καλά συνδεδεμένοι στη Νορβηγία.

Οι Γερμανοί διπλωμάτες ενήργησαν ως «προνομιακός στάβλος Δουρείων Ίππων», οι οποίοι υπό την κάλυψη διεθνών προνομίων, παραβιάζοντας κάθε καθιερωμένο κώδικα διεθνούς τιμής, είχαν καταστήσει τη γερμανική διπλωματική αντιπροσωπεία στη Νορβηγία, τα προξενεία και τις υπηρεσίες αγορών κέντρο συνωμοσίας, κατασκοπείας, επιτελείο προδοσίας και εγκλημάτων κατά του κυρίαρχου έθνους της Νορβηγίας.

Το σοκ για τον Hambro, ο οποίος ήταν επίσης Πρόεδρος του Νορβηγικού Κοινοβουλίου, ήταν ότι αυτοί οι άνδρες, οι οποίοι θεωρήθηκαν φίλοι και έγιναν δεκτοί με φιλοξενία και ανοιχτό μυαλό, είχαν επεξεργαστεί τα πιο λεπτομερή σχέδια για την εισβολή μετά από χρόνια, με την επακόλουθη υποδούλωση των Νορβηγών.

Οι Γερμανοί τουρίστες και τα πεινασμένα παιδιά που στάλθηκαν ως πρόσφυγες αποδείχθηκαν πλέον πράκτορες σε μυστικές αποστολές, μαθαίνοντας νορβηγικά, μελετώντας νορβηγικά ιδρύματα με έναν μόνο στόχο: Να χρησιμοποιήσουν κάθε εμπιστοσύνη που τους δόθηκε για να ανοίξουν το δρόμο για την κατάκτηση της Νορβηγίας.

  Η ναζιστική νοοτροπία: Στη μεγάλη πολιτική σκακιέρα, η Νορβηγία παρουσιάζει φυσικά μικρό ενδιαφέρον, αλλά το σπάνιο μάθημα αντικειμένου που είδα να συμβαίνει στη Νορβηγία, ο καθορισμός της ουσίας της ναζιστικής  οπτικής θεώρησης του κόσμου είναι καθολικού ενδιαφέροντος.

Όχι λιγότερο στην εποχή μας, καθώς μια παρόμοια νοοτροπία φαίνεται να επανεμφανίζεται ως ισχυρή πολιτική δύναμη στη Δύση: Η εξαιρετικά προκατειλημμένη προπαγάνδα στα μέσα ενημέρωσης, που απλά αρνούνται να δώσουν φωνή σε άλλες απόψεις εκτός από το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα, η μισαλλοδοξία κατά της διαφορετικότητας των απόψεων και οι διώξεις εναντίον εκείνων που επιθυμούν να περιγράψουν διαφορετικές προοπτικές . Η εμμονή με τη φυλή και το χρώμα του δέρματος ως διαχωριστικό μεταξύ των ανθρώπων, η αυστηρή αυταρχική απαίτηση για, ενιαία πληθυσμιακή σκέψη, η χρήση εξαναγκασμού και φόβου για την φίμωση της διαφωνίας.

Και -για να μην ξεχνάμε- μια φθίνουσα δημοκρατία που αναμφισβήτητα μετατρέπεται σε δικτατορίες, όπου οι επιχειρηματικές «ελίτ» ασκούν σημαντικόν έλεγχο τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στην πολιτική…

 



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Paul Craig Roberts.Reseau Interntional, 23-6-22

[Ο συντάκτης του άρθρου είναι Αμερικανός οικονομολόγος διεθνούς κύρους, συγγραφέας, τέως καθηγητής εξεχόντων Αμερικανικών και βρετανικών πανεπιστημίων, υφυπουργός στην κυβέρνηση Ρέιγκαν και αρχισυντάκτης της Wall Street Journal.]

Μετάφραση/ εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε αυτό το άρθρο, γράφω ότι σύμφωνα με το νεοσυντηρητικό δόγμα Wolfowitz της αμερικανικής ηγεμονίας, "το Κρεμλίνο έχει δύο επιλογές: Η Ρωσία μπορεί να παραιτηθεί από την κυριαρχία της ή η Ρωσία μπορεί να καταστρέψει τη Δύση. Η Ρωσία δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση. Όλος ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει αυτό." Δεν υποστηρίζω ότι η Ρωσία πρέπει να καταστρέφει τη Δύση. Απλώς επισημαίνω ότι εδώ και τρεις δεκαετίες, η Δύση αντιμετωπίζει τη Ρωσία με αυτή την περιορισμένη επιλογή. Ο ίδιος ο Πούτιν έχει παραπονεθεί για αυτό πολλές φορές. Θεωρώ εκπληκτικό το γεγονός ότι η δυτική "κοινότητα εξωτερικής πολιτικής" οποιουδήποτε είδους επέτρεψε μια πολιτική που στριμώχνει μια πυρηνική δύναμη όπως η Ρωσία με αυτόν τον τρόπο. Και συνεχίζεται.

Τώρα έχουμε τη Λιθουανία να εμποδίζει την πρόσβαση της Ρωσίας σε μέρος της Ρωσίας. Αυτό είναι τρέλα. Αυτό επιβεβαιώνει τα ρωσικά συμπεράσματα ότι μόνο η βία μπορεί να περιορίσει τη Δύση.

Ο στόχος της Ουάσιγκτον είναι ένας ευρύτερος πόλεμος

Όπως έχω γράψει πολλές φορές, η επιχείρηση του Κρεμλίνου στην Ουκρανία δεν μπορεί να περιοριστεί. Η Ουάσιγκτον δεν θα το επιτρέψει. Η Ουάσιγκτον έχει ήδη επεκτείνει τη σύγκρουση και βρίσκεται στη διαδικασία περαιτέρω επέκτασής της. Οι παράφρονες Εβραίοι νεοσυντηρητικοί που ελέγχουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έπεισαν την ανίσχυρη μικρή Λιθουανία να παραβιάσει τη συμφωνία με τη Ρωσία για τον εφοδιασμό του Καλίνινγκραντ και έλαβαν ρωσικό τελεσίγραφο. Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις χαρακτήρισε το τελεσίγραφο "θολό". Ο ηλίθιος του Λευκού Οίκου λέει ότι η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τη Λιθουανία. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον πιέζει για έναν ευρύτερο πόλεμο.

Η σύγκρουση στο Ντονμπάς εκτυλίχθηκε αργά, καθώς πρόκειται για πόλεμο εν μέσω ενός ρωσικού λαού που συνδέεται με την Ουκρανία από αιώνες. Ρωσικά στρατεύματα μάχονται με περιορισμούς για να ελαχιστοποιήσουν το θάνατο και την καταστροφή στην περιοχή του Ντονμπάς, από όπου οι ουκρανικές δυνάμεις εκδιώχθηκαν και καταστράφηκαν. Ένας ευρύτερος πόλεμος δεν θα διεξαχθεί μεταξύ των ρωσικών πληθυσμών. Ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί τέτοια απερισκεψία όπως της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ. Οι άθλιοι και εντελώς διεφθαρμένοι Δημοκρατικοί χρειάζονται απεγνωσμένα έναν πόλεμο για να συσπειρώσουν τους Αμερικανούς στην κυβέρνηση και να αποτρέψουν την εξόντωση των Δημοκρατικών στις εκλογές. Στην προσπάθειά τους να προσκολληθούν στην εξουσία, οι Δημοκρατικοί και τα εμπόλεμα μέσα ενημέρωσης επεκτείνουν τον πόλεμο. Αυτό είναι επικίνδυνο πέρα από κάθε φαντασία. Η ρωσική κυβέρνηση δήλωσε πριν από λίγο καιρό ότι η Ρωσία δεν θα διεξαγάγει ποτέ ξανά πόλεμο στο έδαφός της.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι το Κρεμλίνο πίστευε ότι η παρέμβασή του στο Ντονμπάς θα μπορούσε να είναι περιορισμένη. Είναι ανεξήγητο το γεγονός ότι το Κρεμλίνο κατάφερε να παρεξηγήσει τη Δύση μετά από μια τέτοια πλήρη απόρριψη των προσπαθειών του για την επίτευξη αμοιβαίας συμφωνίας ασφάλειας με τη Δύση. Προφανώς, το Κρεμλίνο δεν πήρε στα σοβαρά το Δόγμα Γούλφοβιτς. Το Κρεμλίνο και οι Ρώσοι εραστές του Ατλαντικού πρέπει να το απομνημονεύουν και να το επαναλαμβάνουν κάθε πρωί όταν ξυπνούν, επειδή είναι το επιχειρησιακό δόγμα. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, το Κρεμλίνο έχει δύο επιλογές. Η Ρωσία μπορεί να παραιτηθεί από την κυριαρχία της ή η Ρωσία μπορεί να καταστρέψει τη Δύση. Η Ρωσία δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση. Όλος ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει αυτό..

Τίθεται εκ νέου το ερώτημα: Η Δύση πιέζει υπερβολικά τη Ρωσία; Διαβάστε αυτές τις υψηλού επιπέδου ρωσικές δηλώσεις και απαντήστε σε αυτή την ερώτηση μόνοι σας:

Ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ σημείωσε τη Δευτέρα ότι η απόφαση της Λιθουανίας ήταν "άνευ προηγουμένου" και "παραβίαση των πάντων".

Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα δήλωσε ότι οι "προκλητικές" ενέργειες του Βίλνιους αποτελούν παραβίαση των διεθνών νομικών υποχρεώσεων της Λιθουανίας να επιτρέψει τη διέλευση αγαθών μεταξύ Ρωσίας και Καλίνινγκραντ. Ανέφερε ότι η Ρωσία θεωρεί αυτή την κίνηση "ανοιχτά εχθρική" και ότι εάν η Λιθουανία δεν άρει αμέσως αυτούς τους περιορισμούς, η Ρωσία διατηρεί το δικαίωμα να "υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα".

Ο επικεφαλής της Ρωσικής Επιτροπής για την Υπεράσπιση της Κρατικής Κυριαρχίας, Αντρέι Κλίμοφ, δήλωσε ότι η απόφαση της Λιθουανίας ήταν μια πράξη «άμεσης επίθεσης» κατά της Μόσχας και ότι εάν η ΕΕ δεν επανέφερε το κράτος μέλος της στην τάξη , η Ρωσία θα είχε την ελευθερία να «λύσει το πρόβλημα της διέλευσης του Καλίνινγκραντ που δημιουργήθηκε από τη Λιθουανία με ΟΛΑ τα μέσα της επιλογής της».

Η Ουάσιγκτον και οι ευρωπαϊκές μαριονέτες της προκαλούν σκόπιμα σύγκρουση μεταξύ Λιθουανίας και Ρωσίας.

Η στάση των Ρώσων σκληραίνει

Οι παράφρονες νεοσυντηρητικοί που ελέγχουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική μας οδηγούν σε πυρηνικό πόλεμο.

"Η Ρωσία δεν θα εμπιστευτεί ποτέ ξανά τη Δύση" (Κρεμλίνο)

Δεν γνωρίζω κανέναν άλλο λόγο, εκτός από την ψευδαίσθηση της εξουσίας, για να περιμένει η Ουάσιγκτον από τη Ρωσία και την Κίνα να υποτάξουν την κυριαρχία και τα συμφέροντά τους στην Ουάσιγκτον. Αυτή η εντελώς εξωπραγματική προσδοκία των νεοσυντηρητικών οδηγεί στον Αρμαγεδδώνα.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ZERO HEDGE, JUN 19, 2022 - 06:30 AM
Authored by Douglas MacGregor via TheAmericanConservative.com,
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Αφού ψεύδονται για μήνες, τα ΜΜΕ προετοιμάζουν το κοινό για τη στρατιωτική κατάρρευση της Ουκρανίας...

Ο Διογένης, ένας από τους επιφανείς φιλοσόφους του αρχαίου κόσμου, πίστευε ότι τα ψέματα ήταν το νόμισμα της πολιτικής, και αυτά τα ψέματα ήταν αυτά που προσπάθησε να εκθέσει και να υποτιμήσει. Για να φωτίσει την άποψή του, ο Διογένης κουβαλούσε κατά καιρούς ένα αναμμένο φανάρι στους δρόμους της Αθήνας στο φως της ημέρας. Αν τον ρωτούσαν γιατί, ο Διογένης θα έλεγε ότι έψαχνε για έναν έντιμο άνθρωπο.

Η εύρεση ενός έντιμου ανθρώπου σήμερα στην Ουάσιγκτον, D.C., είναι εξίσου προκλητική. Ο Διογένης θα χρειαζόταν έναν προβολέα Xenon σε κάθε χέρι.

Ωστόσο, υπάρχουν σύντομες στιγμές σαφήνειας μέσα στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον. Έχοντας πει ψέματα παραγωγικά για μήνες στην αμερικανική κοινή γνώμη σχετικά με την προέλευση και τη διεξαγωγή του πολέμου στην Ουκρανία, τα μέσα ενημέρωσης προετοιμάζουν τώρα την αμερικανική, βρετανική και άλλη δυτική κοινή γνώμη για τη στρατιωτική κατάρρευση της Ουκρανίας. Έχει καθυστερήσει πολύ..

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έκαναν ό,τι ήταν στο χέρι τους για να δώσουν στην ουκρανική άμυνα την εμφάνιση πολύ μεγαλύτερης δύναμης από ό,τι πραγματικά ήταν. Προσεκτικοί παρατηρητές σημείωσαν ότι τα ίδια βίντεο κλιπ ρωσικών τανκς που δέχονται επίθεση παρουσιάστηκαν επανειλημμένα. Οι τοπικές αντεπιθέσεις αναφέρθηκαν σαν να ήταν επιχειρησιακοί ελιγμοί.

Τα ρωσικά λάθη ήταν υπερβολικά δυσανάλογα με τη σημασία τους. Οι ρωσικές απώλειες και η πραγματική έκταση των απωλειών της Ίδιας της Ουκρανίας διαστρεβλώθηκαν, κατασκευάστηκαν ή απλώς αγνοήθηκαν. Αλλά οι συνθήκες στο πεδίο της μάχης άλλαξαν ελάχιστα με την πάροδο του χρόνου. Μόλις οι ουκρανικές δυνάμεις ακινητοποιήθηκαν σε στατικές αμυντικές θέσεις μέσα σε αστικές περιοχές και στο κεντρικό Ντονμπάς, η ουκρανική θέση ήταν απελπιστική. Αλλά αυτή η εξέλιξη παρουσιάστηκε ως αποτυχία των Ρώσων να κερδίσουν «τους στόχους τους».

Οι επίγειες δυνάμεις που ακινητοποιούν στρατιώτες σε προετοιμασμένες άμυνες θα εντοπιστούν, θα στοχοθετηθούν και θα καταστραφούν από απόσταση. Όταν τα επίμονα εναέρια μέσα πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης, επανδρωμένα ή μη επανδρωμένα, συνδέονται με όπλα ακριβείας ή σύγχρονα συστήματα πυροβολικού που ενημερώνονται με ακριβή δεδομένα στόχευσης, το "έδαφος κράτησης" είναι θανατηφόρο για οποιαδήποτε επίγεια δύναμη. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στην Ουκρανία, διότι από την πρώτη ενέργεια προέκυψε ότι η Μόσχα επικεντρώθηκε στην καταστροφή των ουκρανικών δυνάμεων, όχι στην κατοχή πόλεων ή στην κατάληψη ουκρανικών εδαφών δυτικά του ποταμού Dnieper.

Το αποτέλεσμα ήταν η αποσπασματική εξόντωση των ουκρανικών δυνάμεων. Μόνο η επεισοδιακή έγχυση αμερικανικών και συμμαχικών όπλων κράτησε τις κακοποιημένες λεγεώνες του Κιέβου στο πεδίο. λεγεώνες που τώρα πεθαίνουν σε μεγάλους αριθμούς χάρη στον πόλεμο μεσολάβησης της Ουάσιγκτον.

Ο πόλεμος του Κιέβου με τη Μόσχα χάθηκε. 

Οι ουκρανικές δυνάμεις αιμορραγούν.. Οι εκπαιδευμένοι αντικαταστάτες δεν υπάρχουν σε επαρκείς αριθμούς για να επηρεάσουν τη μάχη και η κατάσταση γίνεται πιο απελπιστική με την ώρα. Κανένα ποσό αμερικανικής και συμμαχικής στρατιωτικής βοήθειας ή βοήθειας εκτός από την άμεση στρατιωτική επέμβαση των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αλλάξει αυτή τη σκληρή πραγματικότητα.

Το πρόβλημα σήμερα δεν παραχωρεί έδαφος και πληθυσμό στη Μόσχα στην Ανατολική Ουκρανία που ήδη ελέγχει η Μόσχα. Αποφασίζεται το μέλλον των περιοχών Kherson και Zaporozhye μαζί με το Ντονμπάς. Η Μόσχα είναι επίσης πιθανό να εξασφαλίσει το Χάρκοβο και την Οδησσό, δυο πόλεις που είναι ιστορικά ρωσικές και ρωσόφωνες, καθώς επίσης τα εδάφη που τις συνορεύουν. Αυτές οι επιχειρήσεις θα παρατείνουν τη σύγκρουση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Το πρόβλημα τώρα είναι πώς να σταματήσουμε τις μάχες.

Το αν οι μάχες σταματήσουν στις αρχές του φθινοπώρου θα εξαρτηθεί από δύο βασικούς παράγοντες.

Το πρώτο αφορά την ηγεσία στο Κίεβο. Θα συναινέσει η κυβέρνηση Ζελένσκι στο πρόγραμμα Μπάιντεν για διαρκή σύγκρουση με τη Ρωσία;

Εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει τον τρόπο της, το Κίεβο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως βάση για τη δημιουργία νέων δυνάμεων που είναι έτοιμες να απειλήσουν τη Μόσχα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι το Κίεβο πρέπει να αυτοκτονήσει εκθέτοντας την ουκρανική ενδοχώρα δυτικά του ποταμού Ντνίπερ σε μαζικά, καταστροφικά πλήγματα από τις ρωσικές δυνάμεις πυραύλων και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.

Φυσικά, αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αναπόφευκτες. Το Βερολίνο, το Παρίσι, η Ρώμη, η Βουδαπέστη, το Βουκουρέστι, η Σόφια, το Βίλνιους, η Ρίγα, το Ταλίν και, ναι, ακόμη και η Βαρσοβία, δεν χρειάζεται να ακολουθήσουν τυφλά το παράδειγμα της Ουάσιγκτον. Οι Ευρωπαίοι, όπως και οι περισσότεροι Αμερικανοί, ήδη κοιτάζουν την άβυσσο μιας ολοκληρωμένης οικονομικής ύφεσης που δημιουργούν οι πολιτικές του Μπάιντεν στο εσωτερικό. Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των κακώς εννοουμένων πολιτικών του Μπάιντεν, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορούν να εξαιρεθούν από το αέναο πολεμικό σχέδιο του Μπάιντεν για την Ουκρανία.

Ο δεύτερος παράγοντας αφορά την ίδια την Ουάσιγκτον. Έχοντας ρίξει περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια δολάρια ή κάτι περισσότερο από 18 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα σε άμεσες ή έμμεσες μεταφορές σε ένα ουκρανικό κράτος που τώρα καταρρέει, το σημαντικό ερώτημα είναι, τι συμβαίνει σε εκατομμύρια Ουκρανούς στην υπόλοιπη χώρα που δεν το έσκασαν; Και από πού θα προέλθουν τα κονδύλια για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης κοινωνίας της Ουκρανίας σε μια αναπτυσσόμενη παγκόσμια οικονομική έκτακτη ανάγκη;

Όταν ο πληθωρισμός κοστίζει στο μέσο αμερικανικό νοικοκυριό επιπλέον 460 δολάρια το μήνα για να αγοράσει τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες φέτος όπως πέρυσι, είναι πολύ πιθανό ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να βυθιστεί ήσυχα κάτω από τα κύματα όπως ο Τιτανικός χωρίς να προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στο αμερικανικό εκλογικό σώμα. Οι έμπειροι πολιτικοί γνωρίζουν ότι το αμερικανικό εύρος προσοχής σε θέματα πέρα από τα σύνορα της Αμερικής είναι τόσο σύντομο που η παραδοχή ήττας στην Ουκρανία θα είχε πιθανώς ελάχιστες ή καθόλου άμεσες συνέπειες.

Ωστόσο, οι επιπτώσεις των επαναλαμβανόμενων στρατηγικών αποτυχιών στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία είναι σωρευτικές. Στη δεκαετία του 1980, η General Motors ήθελε να υπαγορεύσει το είδος των αυτοκινήτων που θα αγόραζαν οι Αμερικανοί, αλλά οι Αμερικανοί καταναλωτές είχαν διαφορετικές ιδέες. Γι' αυτό η Τζένεραλ Μότορς. , η οποία κυριάρχησε στην αγορά των ΗΠΑ για 77 χρόνια, έχασε την πρώτη θέση από την Toyota. Η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να υπαγορεύσει όλα τα αποτελέσματα, ούτε μπορεί η Ουάσιγκτον να αποφύγει τη λογοδοσία για τις άφθονες δαπάνες της και την καταστροφή της αμερικανικής ευημερίας.

Τον Νοέμβριο, οι Αμερικανοί θα κληθούν στις κάλπες. Οι ίδιες οι εκλογές θα κάνουν περισσότερα από το να δοκιμάσουν την ακεραιότητα της αμερικανικής εκλογικής διαδικασίας. Οι εκλογές είναι επίσης πιθανό να διασφαλίσουν ότι ο Μπάιντεν θα μείνει στην ιστορία για την αδιαλλαξία του. την άρνησή του να αλλάξει πορεία, όπως ο Χέρμπερτ Χούβερ το 1932. Οι Δημοκρατικοί θα θυμούνται ότι οι προκάτοχοί τους στο Δημοκρατικό Κόμμα ήταν ουσιαστικά εναντίον του Χούβερ για περισσότερο από μισό αιώνα. Οι Ρεπουμπλικάνοι μπορεί να καταλήξουν να είναι αντίπαλοι του Τζο Μπάιντεν για τα επόμενα 50 χρόνια.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Edouard Husson. Le Courrier des Stratèges, 17-6-22

[ O συντάκτης του άρθρου είναι Γάλλος ιστορικός, διετέλεσε καθηγητής Ιστορίας σειράς γαλλικών πνεπιστημίων, διευθυντής του Γαλλο-γερμανικού Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών Σπουδών, Διευθυντής του l'ESCP Europe και ήδη αντιπρόεδρος του Πανεπιστημίου Ερευνών Paris-Sciences-et-Lettres]

Μετάφραση/ εισαγωγή: Μ. Στυλιανού

Το 1963, ο στρατηγός de Gaulle συνήγαγε συμπεράσματα από την αποτυχία της Συνθήκης των Ηλυσίων με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Άρχισε να σκιαγραφεί μιαν εξωτερική πολιτική παγκόσμιας εμβέλειας: Αναγνώριση της Λαϊκής Κίνας, καταγγελία του παντοδύναμου δολαρίου, απόρριψη του πολέμου του Βιετνάμ, έξοδος από την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ, αφύπνιση των Γάλλων της Αμερικής...

Ο Ντε Γκωλ σκιαγράφησε τι πετυχαίνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν μισό αιώνα αργότερα. Μια τέτοια δήλωση θα σοκάρει και όμως ο παραλληλισμός μεταξύ της εξωτερικής πολιτικής των δύο προέδρων είναι προφανής. Μεταξύ των δύο εποχών τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες καθιέρωσαν μια αδυσώπητη ηγεμονία, ξεκίνησαν αρκετούς πολέμους, εκφόβισαν άλλες χώρες με την εξωχώρια ισχύ του αμερικανικού δικαίου. Αυτή η εποχή φτάνει στο τέλος της, διότι για πρώτη φορά ένας αρχηγός κράτους είχε το θάρρος αλλά πάνω απ' όλα τη δύναμη να αντισταθεί στην απειλή, τη χειραγώγηση και τη διαφθορά που εφάρμοσε η Ουάσιγκτον. Από εδώ ακούμε καλές ψυχές να ουρλιάζουν για το σκάνδαλο σε μια τέτοια σύγκριση μεταξύ του ιδρυτή της Πέμπτης Δημοκρατίας και του ιδρυτή της Ρωσικής Ομοσπονδίας μετά από δέκα χρόνια χάους: ωστόσο, όλοι οι φίλοι της ελευθερίας θα πρέπει να χαίρονται που οι διεθνείς σχέσεις θα βασίζονται τελικά, και πάλι στην ισορροπία της εξουσίας και όχι πλέον στην προσπάθεια ηγεμονίας μιας δύναμης της οποίας η αυτοκρατορική εξωτερική πολιτική καταστρέφει στην πορεία, τις δικές της πολιτικές ελευθερίες και ευημερία, μαζί με αυτές και των συμμάχων της, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας.



Κόβω αμέσως το γρασίδι κάτω από τα πόδια των ευέξαπτων και των ιδεολόγων: δεν ξέρω τίποτα μεγαλύτερο στην ανθρώπινη ιστορία από την ελευθερία της θρησκείας και της συνείδησης, habeas corpus, δημοκρατία (ή, μάλλον, να μιλήσω όπως ο φίλος μου και συν-συγγραφέας Norman Palma). , ισοκρατία, η κυβέρνηση ίσων) και οικονομία της αγοράς. Ωστόσο, ένα ισορροπημένο καθεστώς στο εσωτερικό είναι δυνατό μόνο εάν βασίζεται στην κυριαρχία των εθνών και στην ισορροπία δυνάμεων.

Αυτό κατάλαβε ο Στρατηγός Ντε Γκωλ. Στο εσωτερικό, η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η περιφερειοποίηση και η συμμετοχή (οι δύο τελευταίες του αρνήθηκαν από μια ανεγκέφαλη μεγάλη αστική τάξη) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανεξαρτησία της Γαλλίας και τον αγώνα για την κυριαρχία των λαών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολέμησε ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ζήτησε την αφύπνιση των λαών που ήταν κάτω από τον κομμουνιστικό ζυγό.

Ο δυτικός λόγος για τη Ρωσία είναι προκατειλημμένος από την αρχή: όχι μόνο επειδή συχνά καθιερώνει από την αρχή μια ισοδυναμία ή συνέχεια μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας (τι ευτελισμός του κομμουνισμού!)· αλλά και επειδή ενεργεί σαν ένας λαός να μπορεί να είναι ελεύθερος χωρίς πρώτα να εγγυάται την εθνική του ανεξαρτησία. Οι σημερινοί Ρώσοι είναι ευγνώμονες στον Πούτιν που τους έβγαλε από τη φρικτή δεκαετία του 1990, όταν ο εθνικός πλούτος λεηλατήθηκε από ολιγάρχες που συμμάχησαν με τη Δύση. Στην πραγματικότητα, είναι ευγνώμονες στον Ρώσο πρόεδρο... Να μην μοιάζει με την Ουκρανία των τελευταίων είκοσι ετών, όπου αδίστακτοι ολιγάρχες, ενθαρρυμένοι από τη Δύση, λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας, ενώ οι μεσαίες τάξεις προσπάθησαν να μεταναστεύσουν το συντομότερο δυνατόν και ο υπόλοιπος πληθυσμός βυθίστηκε στη φτώχεια – ή στη βία των πολιτοφυλακών.

Οι Γάλλοι κυβερνήτες και σχολιαστές μας έχουν την ευπρέπεια να μην διεκδικήσουν τον στρατηγό de Gaulle, αυτή τη στιγμή: και για καλό λόγο, πρέπει να αισθάνονται παρά τον εαυτό τους ότι ο στρατηγός θα είχε κρίνει πολύ σοβαρά την τρέχουσα πολιτική στήριξης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες έτοιμες "να πολεμήσουν μέχρι το τελευταίο ουκρανό" υπό την προϋπόθεση ότι η ανεξάρτητη Ρωσία θα πέσει.

Η εξωτερική πολιτική του στρατηγού de Gaulle από το 1963 έως το 1969




Το 1962, μετά τον τερματισμό του αλγερινού πολέμου, ο στρατηγός de Gaulle προσπάθησε να μεταμορφώσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τις γαλλογερμανικές σχέσεις για να θέσει τα θεμέλια για μια «Ευρωπαϊκή Ευρώπη». Ωστόσο, οι εταίροι της στην Κοινή Αγορά αρνήθηκαν το σχέδιο Fouchet της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας. Και, μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Ηλυσίων, ο Jean Monnet κίνησε την περιέργεια για την προσθήκη ενός προοιμίου που επιβεβαιώνει την υπεροχή του ΝΑΤΟ έναντι οποιασδήποτε συγκεκριμένης συμφωνίας που υπογράφεται από τη Γαλλία και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Μπορούμε να παρακολουθήσουμε, για παράδειγμα, την όμορφη εξαντλητική μελέτη του Maurice Vaïsse, La Grandeur, πώς ο στρατηγός συνήγαγε τα συμπεράσματα και στη συνέχεια ανέπτυξε μια εξωτερική πολιτική όπου η Γαλλία έπρεπε να δώσει το παράδειγμα και να ενθαρρύνει άλλα έθνη να συμπεριφέρονται ελεύθερα και υπεύθυνα στη διεθνή τάξη. Ανεξαρτησία από τα μπλοκ και την κυριαρχία.

Ήταν μια επίδειξη πυροτεχνημάτων:

• αναγνώριση της Κίνας στις 31 Ιανουαρίου 1964 και επίσκεψη στην Πόλη του Μεξικού τον Μάρτιο του ίδιου έτους.

• καταγγελία των νομισματικών διαταραχών που δημιουργήθηκαν από το δολάριο, 5 Φεβρουαρίου 1965.

• έξοδος από την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ στις 21 Φεβρουαρίου 1966, ακολουθούμενο από το ταξίδι στην ΕΣΣΔ τον Ιούνιο του 1966· και την ομιλία της Πνομ Πενχ για να καταγγείλει τον πόλεμο του Βιετνάμ.

• Δήλωση για το "Ελεύθερο Κεμπέκ" της 24ης Ιουλίου 1967.

Αυτό που είχε κατά νου ο de Gaulle, από την από-αποικιοποίηση έως το ταξίδι στη Ρουμανία τον Μάιο του 1968, ήταν να διεγείρουν, παντού, την εθνική υπερηφάνεια και την επιθυμία οικοδόμησης ενός νόμιμου καθεστώτος, δηλαδή, του οποίου η κυριαρχία είχε μια ευρεία λαϊκή βάση. Τώρα, συνέχισε εξηγώντας, αυτό ήταν δυνατό μόνο σε έναν κόσμο όπου όλο και περισσότερα έθνη θα χειραφετούσαν τους εαυτούς τους από αυτοκρατορίες. Τη Σοβιετική αυτοκρατορία, σίγουρα. αλλά, πάνω απ' όλα, αυτή που του φάνηκε η πιο επικίνδυνη για τη γαλλική ανεξαρτησία, όποια και αν είναι η κοινή ιστορία των δύο χωρών, την αμερικανική αυτοκρατορία.

Βλαντιμίρ Πούτιν, διάδοχος του στρατηγού ;



Τον Δεκέμβριο του 2021, ενώ προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με το ΝΑΤΟ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε μια σημαντική χειρονομία: έστειλε ένα συγχαρητήριο μήνυμα στον ναύαρχο Philippe de Gaulle, γιο του στρατηγού, στα εκατοστά γενέθλιά του. Πώς μπορούμε να σηματοδοτήσουμε καλύτερα αυτό που περίμενε από τη χώρα μας; Ας υψώσουμε για άλλη μια φορά τα χρώματα της εθνικής ανεξαρτησίας πολύ ψηλά!

Ο ηθοποιός των Ηλυσίων πήρε μόνο ένα μάθημα: έπρεπε επίσης να στείλει ένα μήνυμα στον ναύαρχο. Ενώ του προτάθηκε από τον Ρώσο ομόλογό του, να ανανεώσει το νήμα του γαλλορωσικού διαλόγου που ονειρευόταν ο στρατηγός.

Και αν κοιτάξετε προσεκτικά, ο παραλληλισμός μεταξύ της εξωτερικής πολιτικής του Σαρλ ντε Γκωλ και του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι εντυπωσιακός.

• Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήρθε στην εξουσία για να τερματίσει τον τσετσενικό πόλεμο όπως ο Σαρλ ντε Γκωλ για να τερματίσει τον πόλεμο της Αλγερίας. Η διαφορά; Στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, οι Αμερικανοί υποστήριξαν ένα κοσμικό αλγερινό εθνικό κίνημα. Ενώ ο Βλαντιμίρ Πούτιν πρέπει, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, να αντιμετωπίσει τον ισλαμισμό που έχει πλέον συμμαχήσει με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό τον οδήγησε να επέμβει και στη Συρία, για να συμβάλει στην εξάλειψη του Ντάες/Daesh.

• Όπως ο ντε Γκωλ όταν πρότεινε ένα τριμερές εκτελεστικό συμβούλιο του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ζήτησε πρώτα μια συνεργασία με τους Αμερικανούς προέδρους. προσφέρθηκε ακόμη και να φέρει τη χώρα του στο ΝΑΤΟ στις αρχές της δεκαετίας του 2000..

• Και στη συνέχεια, αντιμέτωπος με την άρνηση της Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία ως ισότιμη, ο Βλαντιμίρ Πούτιν στράφηκε φυσικά στην Κίνα.

• Ακριβώς όπως εξήγησε ο Charles de Gaulle στις συνεντεύξεις Τύπου και τις ομιλίες του για τη διεθνή πολιτική, ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνέχισε να επαναλαμβάνει ότι το ζήτημα των ρωσικών ελευθεριών ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με την ανεξαρτησία της χώρας. Ο στρατηγός de Gaulle είχε κάνει τα πάντα το 1945 για να αποφύγει το καθεστώς κατοχής που οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν φανταστεί για τη Γαλλία. Ομοίως, ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στις προσπάθειες απόκτησης επιρροής στη Δύση, ειδικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλοι όσοι προσβάλλουν πιθανές επιθέσεις κατά του κράτους δικαίου στη σύγχρονη Ρωσία θα πρέπει να ασκήσουν όλες τις δυνατές τους πιέσεις για να σταματήσουν τις προσπάθειες των ΗΠΑ να παρέμβουν στη ζωή άλλων εθνών. Και ακόμη, μπορούμε να πούμε στη ρωσική περίπτωση ότι το όνειρο της Ουάσιγκτον είναι να επαναλάβει την πολιτική διδασκαλία της Ρωσίας και τη λεηλασία των φυσικών της πόρων που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990.

• Ο Βλαντιμίρ Πούτιν σφυρηλάτησε ένα μοναδικό αποτρεπτικό όπλο, το υπερηχητικό όπλο καθώς ο στρατηγός είχε βασίσει τη δύναμη της Γαλλίας στην πυρηνική της αποτροπή.

Στην πραγματικότητα, εμφανίζονται δύο χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Σαρλ ντε Γκωλ και τη Γαλλία της εποχής του. Πρώτον, η Ρωσία έχει μια στρατιωτική δύναμη που είναι δυσανάλογη με το εργαλείο που είχε στη διάθεσή του ο Στρατηγός. Δεύτερον, το ποσοστό των γαλλικών ελίτ που ήταν συνένοχοι στην αμερικανική εξουσία τη δεκαετία του 1960 ήταν αναλογικά πολύ μεγαλύτερο από αυτό των ρωσικών ελίτ που θα ήταν έτοιμες σήμερα να εξυπηρετήσουν τα δυτικά συμφέροντα.

Η Ρωσία και το τέλος της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας

Οι Αμερικανοί σεβάστηκαν τον Στρατηγό Ντε Γκωλ. Αλλά θεώρησαν ότι ο ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας δεν ακολουθήθηκε από τον γαλλικό κυβερνώντα κόσμο. Στην πραγματικότητα, ο Ζορζ Πομπιντού ενέδωνε στη νομισματική αυθαιρεσία του Ρίτσαρντ Νίξον, κόβοντας όλους τους δεσμούς μεταξύ δολαρίου και χρυσού. Ο Valéry Giscard d'Estaing έφερε τις Ηνωμένες Πολιτείες στη ΔΑΣΕ, τη συμφωνία για την ευρωπαϊκή ασφάλεια που ζητούν οι Σοβιετικοί. Ο Φρανσουά Μιτεράν είχε το δαχτυλίδι της χαρτοπετσέτας του στην αμερικανική πρεσβεία τη δεκαετία του 1960 και άφησε την επανενωμένη Γερμανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έθεσε το ΝΑΤΟ στο επίκεντρο της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας. Ο Ζακ Σιράκ και ο Νικολά Σαρκοζί έφεραν τη Γαλλία στην ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ.

Φυσικά, η συμπεριφορά του γαλλικού κυβερνώντος κόσμου, ο ατλαντισμός του, είναι άθλια και αναχρονιστική, μετά το 1990: το ΝΑΤΟ δεν ήταν πλέον χρήσιμο παρά μόνο για να νομιμοποιήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι αμερικανικές πιέσεις, εδώ και πενήντα χρόνια, έχουν αφήσει τις κυβερνώσες ομάδες των χωρών που αποτελούν στόχο της Ουάσιγκτον μόνο την επιλογή μεταξύ της υποταγής με την είσοδο στην «παγκόσμια» ολιγαρχία. ή να αναπτύξουν αυταρχικά καθεστώτα για να τερματίσουν την αμερικανική συμμαχία.

Κάποιοι υποστήριξαν, άλλοι αψήφησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες πριν συνθλιβούν ή χαθεί, στο όνομα της δημοκρατίας: Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη. Η σκλήρυνση της Κίνας υπό τον Σι Τζινπίνγκ επιβεβαιώνει αυτό το σχεδόν αναπόφευκτο εσωτερικής πολιτικής σκλήρυνσης για να αντισταθεί στις αμερικανικές πιέσεις. Μισώ τον νεο-ολοκληρωτισμό του Xi Jingping. Αλλά πώς μπορούμε να μην δούμε ότι οι προκάτοχοί του έχουν σε μεγάλο βαθμό θέσει σε κίνδυνο τη χώρα τους με τις "παγκοσμιοποιημένες" ελίτ ?

Αυτό θα πρέπει επίσης να οδηγήσει σε αποχρώσεις του λόγου σχετικά με την έλλειψη ελευθεριών στη Ρωσία. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο πρώτος αρχηγός κράτους, απ' όσο γνωρίζω, ο οποίος καταφέρνει να αντιμετωπίσει άμεσα τις "νωμένες Πολιτείες χωρίς να προκαλέσει εσωτερική σκλήρυνση. Ακόμη και αν βρείτε την εσωτερική πολιτική του πιο κοντά σε έναν Ναπολέοντα ΙΙΙ από έναν de Gaulle, δεν είναι σε καμία περίπτωση συγκρίσιμο με τα δικτατορικά ή νεο-ολοκληρωτικά καθεστώτα που η Ουάσιγκτον αρέσκεται να αγωνίζεται για την αποκατάσταση της νομιμότητάς τους.

Η Ρωσία νόμιζε ότι πέθαινε τη δεκαετία του 1980, αφέθηκε στην αρπακτικότητα των ολιγαρχών της και των αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων. Σήμερα, εξοπλισμένη με ένα ισχυρό στρατιωτικό εργαλείο, είναι σε θέση να αντισταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ήδη, στη Συρία, με λίγους άνδρες, η Ρωσία εμπόδισε τις Ηνωμένες Πολιτείες να σβήσουν την κυριαρχία της χώρας από τον χάρτη. Παρεμβαίνουσα στην Ουκρανία, ο Ρώσος πρόεδρος κάνει κάτι που η Κίνα δεν τόλμησε ποτέ να κάνει: αντιμετωπίζει την αμερικανική εξουσία κατά μετωπο.

Εκεί που ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Μιλόσεβιτς Καντάφι είχαν παρασυρθεί, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποκαλύπτει τα ελαττώματα του αμερικανικού μηχανισμού ασφαλείας. Εκεί όπου ο στρατηγός de Gaulle είχε γίνει σίγουρα κατανοητός από τον γαλλικό πληθυσμό, αλλά έπρεπε να δαμάσει τις κομφορμιστικές ελίτ που έσπευσαν να επαναφέρουν την κυβέρνηση στα τέλματα μόλις η γενική αριστερά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν απολάμβανε την εμπιστοσύνη του μεγαλύτερου μέρους του κρατικού μηχανισμού και τη συσπείρωση των περισσότερων ανώτερων μεσαίων τάξεων.

Πρέπει να ειπωθεί ότι η αμερικανική αυτοκρατορική παρέκκλιση μόλις άρχιζε, όταν ο στρατηγός de Gaulle, πολύ διαυγής, το κατήγγειλε. Σήμερα, η αυθαίρετη βασιλεία του δολαρίου, η εξωραϊσμός του αμερικανικού δικαίου, οι βρώμικοι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, η μόνιμη αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας τους (συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης με το πραξικόπημα, στα τέλη του 2020, εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ οι οικονομικές κυρώσεις που δεν ακυρώθηκαν ποτέ (Ιράν, Κούβα, Ρωσία) είναι πολύ απτές πραγματικότητες για τους περισσότερους λαούς του κόσμου. Αυτό εξηγεί γιατί, εκτός από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ιαπωνία, ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει προσχωρήσει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Σήμερα, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν μπορεί να υπολογίζει, σε μια νέα ισορροπία δυνάμεων, στην ελάχιστα συγκεκαλυμμένη υποστήριξη της νέο-απολυταρχικήςς Κίνας αλλά και στην καλοπροαίρετη ουδετερότητα της δημοκρατικής Ινδίας.

Η ισορροπία δυνάμεων αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη των ελευθεριών

Εάν δεν είχαμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από χρόνια προπαγάνδας, θα έπρεπε, λαμβάνοντας υπόψη αυτό που είχε συστήσει ο στρατηγός de Gaulle, να προσδιορίσουμε στο πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν αυτόν που, επαναφέροντας μια σχέση μεταξύ του ρούβλιου και του χρυσού, πραγματοποίησε τη συνέντευξη Τύπου του Ντε Γκωλ, της 5ης Φεβρουαρίου 1965. Θα έπρεπε να είχαμε παραμείνει ουδέτεροι στην ουκρανική σύγκρουση, ώστε να αδράξουμε μια απροσδόκητη ευκαιρία για να επανεκκινήσουμε την πορεία προς μια "Ευρωπαϊκή Ευρώπη" όπως την ήθελε ο στρατηγός de Gaulle.

Πάνω απ' όλα, πρέπει να θυμόμαστε αυτό που επέδειξε αριστοτεχνικά ο John Laughland στο βιβλίο του με τίτλο "Η Ελευθερία των Εθνών": για μια κοινωνία ελευθερίας του θριάμβου, πρέπει να εκπληρωθούν μια σειρά προϋποθέσεων: η εθνική κυριαρχία, ο έλεγχος της τεχνοκρατίας, το νομισματικό καθεστώς που βασίζεται σε απτές πραγματικότητες, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ισορροπία δυνάμεων. Η Ευρώπη εφηύρε ταυτόχρονα τη συναυλία των εθνών και του καπιταλισμού, του κοινοβουλευτισμού και της εθνικής κυριαρχίας. Η σύγχρονη ιστορία, από το πραξικόπημα κατά της Μοσάντ (το 1953 στο Ιράν) μέχρι τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι αυτή μιας μόνιμης συνωμοσίας των Ηνωμένων Πολιτειών ενάντια σε μια ισορροπημένη ειρήνη για να την αντικαταστήσουν με μια pax americana. Ο στρατηγός ντε Γκωλ το είπε στην εποχή του και ο Βλαντιμίρ Πούτιν παρέχει αποδείξεις ότι δεν θα υπάρξει επιστροφή του πλανήτη μας στην ευημερία και την ειρήνη χωρίς να τερματιστεί η αμερικανική αυτοκρατορική περιπέτεια.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Reseau Intercontintal-17-6-22
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου, η ρωσική διπλωματία κατήγγειλε την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ να επιτρέψει σε μια υπερεθνικιστική εβραϊκή οργάνωση να αποκτήσει γη της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην κατεχόμενη Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ , θεωρώντας την απειλή για τη «χριστιανική παρουσία» εκεί.

"Μια τέτοια απόφαση είναι επιζήμια για τη δια-θρησκευτική ειρήνη και εγείρει εύλογες ανησυχίες σχετικά με την κατάσταση της Χριστιανικής κοινότητας στους Αγίους Τόπους", ανέφερε η Εκπρόσωπος Τύπου της Ρωσικής διπλωματικής υπηρεσίας Μαρία Ζαχάροβα σε δήλωσή της.

"Η Μόσχα είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τη Χριστιανική παρουσία στη Μέση Ανατολή και να εξασφαλίσει τον σεβασμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πιστών", πρόσθεσε.

Σε απόφαση που δημοσιοποιήθηκε στις 9 Ιουνίου, το ανώτατο νομικό όργανο της ισραηλινής κατοχής απέρριψε την προσφυγή της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία είχε υποβάλει νέα έγγραφα στο δικαστήριο αμφισβητώντας την πώληση κτιρίων στην ισραηλινή ένωση εποίκων Ateret Cohanim.

Αυτή η ένωση στοχεύει να «ιουδαϊστεί» το κατεχόμενο ανατολικό και παλαιστινιακό τμήμα του AlQuds και αγοράζει κατοικίες εκεί για χρόνια, χρησιμοποιώντας εταιρείες κέλυφος που δεν συνδέονται επίσημα με αυτό.

Η υπόθεση χρονολογείται από το 2004, όταν ο Ateret Cohanim απέκτησε τα δικαιώματα εμφυτευματικών μισθώσεων σε τρία εκκλησιαστικά κτίρια, συμπεριλαμβανομένου του Ξενοδοχείου Πέτρα και του Imperial Hotel στη Χριστιανική Συνοικία της Παλιάς Πόλης και ενός κτιρίου κατοικιών στη Μουσουλμανική Συνοικία, όλα κατοικούμενα από Παλαιστίνιους.

Ο δικηγόρος του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου, Ασάντ Μαζζάουι, χαρακτήρισε την ημέρα «πολύ θλιβερή». "Μιλάμε για μια ομάδα εξτρεμιστών που θέλουν να πάρουν την περιουσία των εκκλησιών, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν το χαρακτήρα της Παλιάς Πόλης, να εισβάλουν στις Χριστιανικές περιοχές", δήλωσε στο AFP.

Η Μαρία Ζαχάροβα καταδίκασε επίσης τη «βεβήλωση» στις 6 Ιουνίου από «περίπου πενήντα βίαιους Ισραηλινούς» ενός παρεκκλησίου που ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, θεωρώντας ότι αποτελεί «ανοιχτή πρόκληση, κατάφωρη απόδειξη της βούλησης των ριζοσπαστικών θρησκευτικών δυνάμεων να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον των Ορθοδόξων στους Αγίους Τόπους» και ζητώντας από το Ισραήλ «αντικειμενική έρευνα».

πηγή: Αλ Μανάρ

μέσω Γαλλίας-Ιράκ Ειδήσεις



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Μέσω της πώλησης όπλων και ρητορικής, διεξάγουμε πόλεμο, τουλάχιστον έμμεσα, σημειώνει η Karine Bechet-Golovko. Σύμφωνα με την ίδια, το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτον, εκμεταλλεύεται την ουκρανική σύγκρουση για να διατηρήσει μια Ευρώπη Ατλαντική, επομένως υποτακτική.

Karine Bechet-Golovko.-Reseau Intrnational-14-6-2
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Στον αγώνα του δυτικού κόσμου κατά της Ρωσίας, το ΝΑΤΟ είναι ένας από τους πυλώνες αυτής της παράξενης επίθεσης. Παράξενης, διότι πίσω από τον πολεμοκάπηλη ρητορική των ηγετών της ΕΕ και ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, των οποίων τα συμπλέγματα λειτούργησαν τέλεια υπό τους νέους αφέντες τους, αισθάνεται κανείς έναν (πολύ) συγκεκριμένο δισταγμό να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις. Αν ο Μακρόν θέλει τη «νίκη της Ουκρανίας», τονίζει ότι «δεν πρέπει να ταπεινώνουμε τη Ρωσία», γιατί θα πρέπει να ζήσουμε στον ίδιο κόσμο.

Ακόμη και με τον σημερινό φανατισμό τους, οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών δεν μπορούν να προβλέψουν το θάνατο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ακόμα προσκολλώνται σε ένα "μετά", το οποίο θα ήταν ένα ελαφρύτερο αντίγραφο του "πριν", οπότε τίποτα ανεπανόρθωτο δεν πρέπει να διαπραχθεί. Σε αντίθεση με το ΝΑΤΟ και τον Αμερικανό παίκτη των εγχόρδων του, που βλέπουν την ευρωπαϊκή ήπειρο μόνο ως έδαφος και λαούς που πρέπει να διατηρηθούν στην ατλαντική τροχιά, ανεξάρτητα από το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για αυτήν την ήδη υποταγμένη Ευρώπη.

Αυτή είναι η ασάφεια της κατάστασης: πρέπει να κερδίσουμε τον πόλεμο ... χωρίς να τον κάνω. Καταρχάς, με το να γίνει αυτό, επί ουκρανικού εδάφους, από τον ουκρανικό στρατό, από μισθοφόρους, από νεοναζιστικές ομάδες. Εν ολίγοις, από άλλους. Αλλά όχι εσύ άμεσα. Παρέχουμε τα όπλα και τις συμβουλές, παρέχουμε την ενθάρρυνση, αλλά δεν μπορούμε να εμπλακούμε άμεσα, δημιουργώντας έναν εχθρό, τη Ρωσία, στην οποία δεν θα επιτεθούμε άμεσα, επειδή χρησιμεύει για τον έλεγχο του πεδίου, οπότε πρέπει να διαρκέσει.

Και είναι όλα τα ρούχα του ΝΑΤΟ, που παίρνει ο άνεμος. Το ΝΑΤΟ είναι ένας στρατιωτικός οργανισμός, ένας αποτρεπτικός οργανισμός. Ωστόσο, για να λειτουργήσει η αποτροπή, όχι μόνο πρέπει να έχετε μια στρατιωτική ικανότητα, η οποία να είναι τρομακτική, αλλά πάνω απ 'όλα ο καθορισμένος αντίπαλος πρέπει να έχει τη βεβαιότητα ότι θα χρησιμοποιήσετε τις δυνάμεις σας στη μάχη. Ωστόσο, καθώς η ρητορική κατά της Ρωσίας εντείνεται, καθώς κατασκευάζεται η μορφή του «Ρώσου» εχθρού, όλη αυτή η ατλαντική αναταραχή μοιάζει με παράσταση, θέαμα. Και αυτό το σόου φαίνεται πολύ πιο προορισμένο για την Ευρώπη, παρά για τη Ρωσία. Ας πάμε πίσω με τη σειρά.

Καθώς η σύγκρουση εκτυλίσσεται σε ουκρανικό έδαφος και οι σχέσεις με τη Ρωσία έχουν πέσει στις κατακόμβες των διεθνών σχέσεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινούν τις ετήσιες ασκήσεις τους στη Βαλτική Θάλασσα, επιχείρηση Baltops 2022. Δεν υπάρχει, φυσικά, τίποτα πιο επείγον αυτήν την στιγμή από το να αυξηθεί η πίεση στην περιοχή της Βαλτικής. Λογικά, και αντιδρώντας σε αυτή την εισροή στρατιωτικών πλοίων, η Ρωσία ενισχύει επίσης την παρουσία της και τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να γράφουν πρωτοσέλιδο: "Πόλεμος στην Ουκρανία: εκατό πλοία του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας πρόσωπο με πρόσωπο, η ένταση αυξάνεται στη Βαλτική Θάλασσα". Ο μόνος σύνδεσμος εδώ μεταξύ της Ουκρανίας και της Βαλτικής Θάλασσας είναι το ΝΑΤΟ, και πιο συγκεκριμένα οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένου ότι πρόκειται για ετήσια άσκηση των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

Ως εκ τούτου, λόγω της μονομερούς δράσης του ΝΑΤΟ, η οποία με το πρόσχημα μιας "ρωσικής απειλής" προκαλεί ακριβώς με τη δράση της, αποσταθεροποιείται η διεθνής στρατηγική ισορροπία. Ο αγώνας για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας βρίσκεται στην ίδια γραμμή. Οι χώρες αυτές συνεργάζονται με το ΝΑΤΟ εδώ και πολύ καιρό, αλλά χωρίς να είναι μέλη, λόγω της ουδετερότητας που επιβλήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μόλις το 2017 η Φινλανδία αποφάσισε πολύ διακριτικά να αφαιρέσει τη σβάστικα, η οποία κοσμούσε περήφανα την αεροπορία της. Η Ρωσία δεν αντέδρασε ποτέ. Ωστόσο, με την ανακοίνωση της επικείμενης ένταξης αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ, η αντίδραση δεν άργησε να έρθει – εκτός από την επανεγκατάσταση των ρωσικών δυνάμεων στα σύνορα με τη Φινλανδία, οι Ρώσοι ηγέτες ανακοίνωσαν ότι τα μέτρα θα υιοθετηθούν στη συνέχεια σύμφωνα με τη συγκεκριμένη απειλή που θα εγείρουν στη συνέχεια οι χώρες αυτές για την εθνική ασφάλεια.

Ο παραλογισμός του πράγματος είναι ότι η απειλή προέρχεται από αυτόν που ισχυρίζεται ότι θέλει να καταπολεμήσει αυτή την απειλή, την δημιουργεί και στη συνέχεια δείχνει με το δάχτυλο την αντίδραση παρουσιάζοντας την ως αιτία και έτσι δικαιολογεί αναδρομικά τη δράση του. Αλλά ποια είναι η ανάγκη του ΝΑΤΟ για αυτό, όταν μπορούμε να δούμε καθαρά αυτή την επίμονη απόσταση μεταξύ λόγου και γεγονότων; Γιατί στο τέλος, ποιος θα πολεμούσε σοβαρά και για ποιο (ή ποιον); Όταν μεταφέρουμε το θέαμα στην πραγματικότητα της αποδυνάμωσης των ευρωπαϊκών εθνικών στρατών και των εθνικών πολιτικών δυνάμεων για χρόνια, όλη αυτή η θεατρική παράσταση φαίνεται αρκετά γελοία ...

Εάν η προετοιμασία για την έναρξη μιας κλασικής στρατιωτικής σύγκρουσης κατά της Ρωσίας είναι αρκετά απίθανη μέχρι σήμερα, όλος αυτός ο κινηματογράφος παράγει ήδη αποτελέσματα ... στην Ευρώπη, η οποία φαίνεται να είναι ο πραγματικός αποδέκτης. Για χρόνια, η ΕΕ είχε αναλάβει τον έλεγχο των ευρωπαϊκών χωρών, μειώνοντας την κυριαρχία τους στα όρια πνιγμού. Ωστόσο, μετά την επιτάχυνση της ουκρανικής σύγκρουσης τους τελευταίους μήνες, αυτές φαίνεται να απουσιάζουν εντελώς. Μην με παρεξηγείτε: είναι παρούσες στη σκηνή των μέσων ενημέρωσης, ο Μακρόν στέλνει όπλα στην Ουκρανία και περπατάει γύρω από τη Ρουμανία, ο Μπόρις Τζόνσον πρόκειται να επισκεφθεί το Κίεβο, όλοι πηγαίνουν για τη δήλωση υποστήριξής τους προς την Ουκρανία. Κάνουν χειρονομούν, μιλούν, ταξιδεύουν ... αλλά δεν αποφασίζουν τι θα κάνουν ή τι θα πουν. Εκπληρώνουν σαφώς το ρόλο που τους ανατέθηκε σε αυτό το ατλαντικό παιχνίδι, μια προϋπόθεση χάρις στην οποία μπορούν να παραμείνουν στο παιχνίδι. Διαφορετικά, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή τη σκόπιμη και συλλογική τύφλωση στον νεοναζισμό στην Ουκρανία, την οποία όλοι αρνούνται, καλά πειθαρχημένοι, μη φοβούμενοι πλέον να δυσφημίσουν τον εαυτό τους μπροστά στα στοιχεία; Διαφορετικά, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί αυτοί οι εθνικοί ηγέτες υπερασπίζονται συμφέροντα, τα οποία αντιβαίνουν στο εθνικό συμφέρον των χωρών που ηγούνται;

Το ΝΑΤΟ είναι ανίκανο, ως στρατιωτική δομή, να χρησιμεύσει για να τρομάξει τη Ρωσία. Από την άλλη, είναι σημαντικό να κρατήσουμε τις ευρωπαϊκές χώρες σε ετοιμότητα πολιτικά και χρειάζεται τον φόβο τους για να υπάρξει. Αξιοσημείωτες φράσεις στη Le Monde, ασυνήθιστης ειλικρίνειας, «Η απόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να ενταχθούν στον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου δίνει μια νέα ώθηση στη στρατιωτική συμμαχία, προς μεγάλη θλίψη της Ρωσίας». Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για την ουσία του τρόπου με τον οποίο αυτή η προσχώρηση θα ενισχύσει τη διεθνή σταθερότητα. Αλλά η εστίαση είναι στον πραγματικό σκοπό αυτής της επιχείρησης διεύρυνσης: την ενίσχυση του ΝΑΤΟ. Βρισκόμαστε πράγματι σε έναν φαύλο κύκλο, στον οποίο το ΝΑΤΟ ρίχνει τις ευθύνες στη Ρωσία για όλα τα δεινά της Γης και διατηρεί μυστικά την ανάπτυξη συγκρουόμενων σχέσεων, τις οποίες στη συνέχεια αποδίδει σε αυτήν.

Δεν μπορούν οι ηγέτες μας να θυμηθούν τα λόγια του Δία στην Οδύσσεια του Ομήρου: «Ακούστε τους θνητούς να αμφισβητούν τους θεούς! Από εμάς, λένε, τα κακά έρχονται σε αυτούς, όταν, στην πραγματικότητα, από τη δική τους ανοησία, επιδεινώνουν τις ατυχίες που τους προκαλεί η μοίρα.» Εάν μόνο οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούσαν να πάρουν τη μοίρα των ευρωπαϊκών χωρών στα χέρια τους, αντί να τις αφήσουν να παρασυρθούν στους ατλαντικούς βάλτους, αυτή η σύγκρουση θα τελείωνε αμέσως.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν με τον πρόεδρο της Νικαράγουας
Ντανιέλ Ορντέγκα σε πρόσφατη συνάντησή τους.

ZERO HEDGE,, JUN 13, 2022
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Ντάνιελ Ορτέγκα, προέδρου της Νικαράγουα, ότι θα επιτρέψει την είσοδο ρωσικών στρατευμάτων, πλοίων και αεροπλάνων στην περιοχή για ανθρωπιστικές επιχειρήσεις θα αναστατώσει σίγουρα το σημερινό κυρίαρχο αφήγημα ότι η Ρωσία έχει «απομονωθεί» από τον υπόλοιπο κόσμο με δυτικές κυρώσεις.

Αν και το Κρεμλίνο έχει απορρίψει ανησυχίες σχετικά με τη στρατιωτική ανάπτυξη στην Κεντρική Αμερική, λέγοντας ότι αποτελεί «ρουτίνα», δεν πρέπει να είναι φαίνεται έτσι μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Η κρατική τηλεόραση της Νικαράγουας ανέφερε ότι:

"Εάν τα αμερικανικά πυραυλικά συστήματα μπορούν σχεδόν να φτάσουν στη Μόσχα από το ουκρανικό έδαφος, ήρθε η ώρα για τη Ρωσία να αναπτύξει κάτι ισχυρό πιο κοντά στις πόλεις των ΗΠΑ..."

Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική, μεταξύ άλλων εθνών, συνέχισαν το σταθερό εμπόριο με τη Ρωσία παρά τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τόσο η Κίνα όσο και η Ινδία έχουν αυξήσει τις αγορές ρωσικού πετρελαίου, ενώ αφαιρούν το δολάριο ως μηχανισμό κοινού νομίσματος. Η χώρα αντιμετωπίζει οικονομική αβεβαιότητα μετά την απομάκρυνσή της από το σύστημα συναλλαγών SWIFT και καθώς οι δυτικές εταιρείες σταματούν την επιχειρηματική δραστηριότητα. Ωστόσο, το νόμισμα της Ρωσίας παραμένει υγιές και άθικτο, αφού η ρωσική κεντρική τράπεζα συνέδεσε χαλαρά το ρούβλι με τις αγορές χρυσού και πετρελαίου για σύντομο χρονικό διάστημα, και αφού ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ δήλωσε ότι ο Πούτιν «συζητούσε» το ενδεχόμενο ενός χρυσού/ρουβλίου. Το διεθνές εμπόριο δεν φαίνεται να επιβραδύνεται και ορισμένοι τομείς της ρωσικής οικονομίας απολαμβάνουν πραγματικά μια έκρηξη, ενώ τα φορολογικά έσοδα αυξάνονται.

Συνολικά, φαίνεται ότι οι κυρώσεις του ΝΑΤΟ είναι αποτυχία. Βάζοντας αλάτι στην πληγή, η Νικαράγουα ανοίγει τώρα το έδαφός της σε ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τα ρωσικά στρατεύματα στην Κεντρική Αμερική και το βαρύ εμπόριο με τη Βραζιλία υποδηλώνουν την πιθανότητα ότι περισσότερα έθνη εντός της Αμερικής θα επεκτείνουν τις σχέσεις τους με το Κρεμλίνο στο μέλλον, ειδικά καθώς συνεχίζεται η τρέχουσα πληθωριστική κρίση. Η παράξενη προσπάθεια για μια διεθνή εκδήλωση "ακύρωσης του πολιτισμού" ως απάντηση στον πόλεμο της Ουκρανίας έχει χτυπήσει ένα τείχος που ονομάζεται "πραγματικότητα" - Οι οικονομικές ανησυχίες πάντα υπερισχύουν της κοινωνικής πολιτικής.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου